Του Γρηγόρη Κλαδούχου
Kάθε τόσο οι ζούγκλες του Βιετνάμ
πρωταγωνιστούν στις ειδήσεις. Ανακαλύπτονται στρατιώτες που δεν είχαν μάθει ότι
τελείωσε ο πόλεμος με τους Αμερικάνους. Καλό είναι να μαθευθεί και από ένα
μέρος των Ελλήνων ότι ο Γράμμος και το Βίτσι τελείωσαν.
Ο κ. Σαράμπαλης, καθηγητής δευτεροβάθμιας
εκπαίδευσης έχει μείνει στο παρελθόν. Μέλος της Συμπολιτείας, αλλά δεν θέλει να
τα έχει καλά με τους συμπολίτες του. Με σημείωμά του, ασκεί κριτική στη
νεοπαρουσιαζόμενη παράταξη Μέτωπο Αλλαγής που ξεκίνησε από την Ευρωστίνη.
Πρόκειται, γράφει, για «σούπα αχταρμά», «ανακύκλωση ανθρώπων χωρίς αρχές, χωρίς
ιδεολογίες».
Ανατρέχει στο παρελθόν. Δεν βλέπει τις
αλλαγές από το τότε. Θα κάνω ένα αναλογισμό: το εργοστάσιο της Ευρωστίνης είναι
ο τόπος, το έδαφός της, το όνομά της. Θέλοντας να πλησιάσω τον τρόπο σκέψης
του, θα έλεγα ότι το Μέτωπο Αλλαγής είναι το εργοστασιακό συμβούλιο. Να
θυμηθούμε ότι μετά το΄17 η συγκεντρωτική εξουσία στη Σοβιετική Ένωση πολέμησε
τα εργοστασιακά συμβούλια ως αυστηρά τοπικιστικά.
Στο Σταλινικό ιστορικό υλισμό η σύγχρονη
πρόταση είναι ο πολιτισμικός και χωροταξικός υλισμός, ο άνθρωπος δημιουργός, η
γνώση. Η τοπική συνείδηση γίνεται επίκαιρη ιδεολογία της απελευθέρωσης.
Οι Ευρωστίνιοι είδαν ν΄ αλλάζει, να
μικραίνει ο τόπος τους. Αυτό τους στενοχωρεί. Αισθάνονται τις απώλειες. Σε
υποδομές και υπηρεσίες. Δεν αδικούνται μόνο από την κυβερνητική πολιτική, αλλά
και από την ενδοδημοτική απουσία ενός προγράμματος συμμετριών. Πιστοποιούν μια
γεωγραφία άνισης ανάπτυξης μέσα στο γενικό πεδίο υπανάπτυξης. Το υπαιθροκτόνο
Ελληνικό κράτος ολοκληρώνει αυτό που ξεκίνησε μετεμφυλιακά. Η Ευρωστίνη χάνει
περισσότερα απ’ ότι το Ξυλόκαστρο. Κι’ ακόμα περισσότερα έχασαν τα χωριά.
Ο αγροτικός χώρος έχει ανάγκη υποδομές,
υπηρεσίες, ένα γόνιμο οικιστικό και κοινωνικό ιστό. Με βάση έναν οικισμό, πόλη,
κεφαλοχώρι, την εξυπηρέτηση των χωριών. Αυτό που ήταν κάποτε το Δερβένι.
Επιστροφή σ’ ένα εσωτερικό οικονομικό κύκλο που επαναδιαπραγματεύεται σχέσεις
ανθρώπων, συλλογικές εκφράσεις δημιουργίας και αυτοπεποίθησης. Να κατοικούν και
βιώνουν τον υλικό και συμβολοποιημένο χώρο τους. Αυτό είναι στο βάθος το
κίνητρο των Ευρωστίνιων να διεκδικούν. Σ’ ένα κόσμο που η οικονομία και οι
αποφάσεις απομακρύνονται από τις κοινωνίες, πολιτικές εκφράσεις από τα κάτω, σε
τοπική διάσταση, είναι η προωθητικές δυνάμεις.
Οι Ευρωστίνιοι βρίσκουν απέναντι
κατεστημένες κατηγοριοποιήσεις παρατάξεων, θεσμικά εκτρώματα (Καλλικράτης),
παρανοηματοδοτήσεις πολιτικών όρων. Στο εσωτερικό τους έσπασαν τα δεσμά των
μικροαντιθέσεών τους και αιχμαλωτίσθηκαν από το απελευθερωτικό εμείς. Ξέχασαν
τις παλιές διαιρέσεις τους. Μία απ’ αυτές ήταν το αριστεροί –δεξιοί. Αυτό δεν
άρεσε στον κ. καθηγητή. Αυτά που πιστεύει αυτός δεν είναι αριστερά. Του
χρειάζεται μια επιστροφή στο παρόν. Μια αποθεραπεία από πολλές συσσωρευμένες
διανοητικές και δογματικές τοξίνες.
Ορισμένες σύντομες παρατηρήσεις:
- Πολίτης είναι αυτός που έχει ιδέες για την πόλη του, τον τόπο του, την κοινωνία. Ο κ. Σαράμπαλης απέχει από αυτά. Ασχολείται με τους άλλους. Σε κάποια παλιά καφενεία παραμένουν μερικά τρίπτυχα επιγράμματα: «οι μεγάλοι ασχολούνται με ιδέες-οι μεσαίοι με γεγονότα-οι μικροί με τους άλλους».
- Όταν έγινε η πρώτη συνάντηση Ευρωστίνιων κάποιοι από τη Συμπολιτεία ζητούσαν συνεργασία. Όταν τους το αρνήθηκαν έγιναν «αχταρμάς» κλπ. Μιλάμε για υποδείγματα υστεροβουλίας.
- Ο κ. καθηγητής γράφει: «δεν μας λένε με τι κριτήρια ψήφιζαν μέχρι τώρα». Θα μπορούσε να έχει μια θέση σ’ ένα γραφείο: έκδοσης πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, ή πρότερου έντιμου πολιτικού βίου.
- Ίσως η έντονη ανησυχία του μήπως το Μέτωπο Αλλαγής προσελκύσει μνημονιακούς προέρχεται από πάθημα της παράταξής του. Ίσως ήταν τόσο χαλαροί που διαπιστώθηκε ότι είχαν τοπικό πρόεδρο εκλεγμένο κάποιον της Χρυσής Αυγής.
Τα παραπάνω είναι
επόμενα μιάς προσωπικής ερμηνευτικής.
Έρχεται στο μυαλό μου ο στίχος από ένα τραγούδι
της Αθηναϊκής Κομπανίας: «πόσο λυπάμαι γι’ αυτά που σου γράφω-μακάρι τα
πράγματα να ήταν αλλιώς».
Γρηγόρης
Κλαδούχος
Ξυλόκαστρο 27 Μαρτίου
2014
