Twitter@EmOikonomidis
Η σφοδρή σύγκρουση την οποία πυροδότησε η αποκάλυψη του Μιχάλη Ιγνατίου στο “Έθνος της Κυριακής” για όσα προηγήθηκαν της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου την άνοιξη του 2010, καθώς και εκείνα που ακολούθησαν σε επίπεδο διαπραγμάτευσης το αμέσως επόμενο διάστημα, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, προφανώς και έχει ευρύτερες διαστάσεις. Γι’ αυτό άλλωστε και η πλευρά του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός εξωτερίκευσε τόσο μεγάλη και τόσο σφοδρή ενόχληση.
Η Ελλάδα που κάνει τα τελευταία βήματα πριν την έξοδο από μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, προφανώς και θυμάται. Πρέπει να θυμάται. Διαφορετικά, η εθνική λήθη δεν θα προσφέρει τίποτα χρήσιμο στο κοινό μέλλον, δεν θα διευκολύνει τις γενιές που έρχονται αλλά ούτε και τον ιστορικό του μέλλοντος να κατανοήσουν με επάρκεια τι πραγματικά συνέβη στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία το 2010, και οδηγήθηκε επί της ουσίας σε… αναστολή εθνικής αυτοδιάθεσης.
Η “άβολη αλήθεια”, όπως θα έλεγε και ο Αλ Γκορ, που φέρνει σε δύσκολη θέση τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι ότι οι χειρισμοί της δικής του κυβέρνησης μετέτρεψαν μια κρίση χρέους, την οποία η Ελλάδα κουβαλάει από τη… Ναυμαχία του Ναβαρίνου, σε κρίση δανεισμού, βίαιη έξοδο από τις αγορές και αδυναμία εξυπηρέτησης των καθημερινών υποχρεώσεών της, ώστε να μπορεί να στέκεται ως ανεξάρτητο και βιώσιμο έθνος.
Αυτή η κρίση δανεισμού προέκυψε όταν οι αγορές… διάβασαν καταλλήλως τη στρατηγική υπονόμευσης της χώρας την οποία ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου, με… ηχώ τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, μιλώντας διεθνώς για “διεφθαρμένη χώρα”, για “Τιτανικό” και τα λοιπά χαριτωμένα που άνοιξαν τον δρόμο για την εθνική μελαγχολία του Μνημονίου, με τη φιγούρα του Ντομινίκ Στρος-Καν να σεργιανίζει ακόμη στην εθνική αφήγηση.
Η συζήτηση αυτή, της παράθεσης, εντοπισμού και καταλογισμού των ευθυνών, δεν έχει κλείσει. Ίσως να μην έχει ξεκινήσει καν, στη βαθύτερη ουσία της. Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Μιχάλη Ιγνατίου, η μακρά διαδρομή του οποίου διασφαλίζει την εγκυρότητα όσων παρουσιάζει ως στοιχεία, αποτελεί τον πρόλογο του “εθνικού κατηγορητηρίου”.
Και αυτή ακριβώς η διάσταση ήταν που τρόμαξε τον Γιώργο Παπανδρέου. Γιατί οι Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει. Και θα απαιτήσουν… πίσω τα λεφτά τους, για να δανειστούμε, παραφρασμένη, μια επιθετική ρητορική του επιγόνου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
υστερογραφα
Η σφοδρή σύγκρουση την οποία πυροδότησε η αποκάλυψη του Μιχάλη Ιγνατίου στο “Έθνος της Κυριακής” για όσα προηγήθηκαν της ένταξης της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου την άνοιξη του 2010, καθώς και εκείνα που ακολούθησαν σε επίπεδο διαπραγμάτευσης το αμέσως επόμενο διάστημα, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, προφανώς και έχει ευρύτερες διαστάσεις. Γι’ αυτό άλλωστε και η πλευρά του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός εξωτερίκευσε τόσο μεγάλη και τόσο σφοδρή ενόχληση.
Η Ελλάδα που κάνει τα τελευταία βήματα πριν την έξοδο από μια βαθιά, σύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση, προφανώς και θυμάται. Πρέπει να θυμάται. Διαφορετικά, η εθνική λήθη δεν θα προσφέρει τίποτα χρήσιμο στο κοινό μέλλον, δεν θα διευκολύνει τις γενιές που έρχονται αλλά ούτε και τον ιστορικό του μέλλοντος να κατανοήσουν με επάρκεια τι πραγματικά συνέβη στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία το 2010, και οδηγήθηκε επί της ουσίας σε… αναστολή εθνικής αυτοδιάθεσης.
Η “άβολη αλήθεια”, όπως θα έλεγε και ο Αλ Γκορ, που φέρνει σε δύσκολη θέση τον Γιώργο Παπανδρέου, είναι ότι οι χειρισμοί της δικής του κυβέρνησης μετέτρεψαν μια κρίση χρέους, την οποία η Ελλάδα κουβαλάει από τη… Ναυμαχία του Ναβαρίνου, σε κρίση δανεισμού, βίαιη έξοδο από τις αγορές και αδυναμία εξυπηρέτησης των καθημερινών υποχρεώσεών της, ώστε να μπορεί να στέκεται ως ανεξάρτητο και βιώσιμο έθνος.
Αυτή η κρίση δανεισμού προέκυψε όταν οι αγορές… διάβασαν καταλλήλως τη στρατηγική υπονόμευσης της χώρας την οποία ακολούθησε ο Γιώργος Παπανδρέου, με… ηχώ τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, μιλώντας διεθνώς για “διεφθαρμένη χώρα”, για “Τιτανικό” και τα λοιπά χαριτωμένα που άνοιξαν τον δρόμο για την εθνική μελαγχολία του Μνημονίου, με τη φιγούρα του Ντομινίκ Στρος-Καν να σεργιανίζει ακόμη στην εθνική αφήγηση.
Η συζήτηση αυτή, της παράθεσης, εντοπισμού και καταλογισμού των ευθυνών, δεν έχει κλείσει. Ίσως να μην έχει ξεκινήσει καν, στη βαθύτερη ουσία της. Το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Μιχάλη Ιγνατίου, η μακρά διαδρομή του οποίου διασφαλίζει την εγκυρότητα όσων παρουσιάζει ως στοιχεία, αποτελεί τον πρόλογο του “εθνικού κατηγορητηρίου”.
Και αυτή ακριβώς η διάσταση ήταν που τρόμαξε τον Γιώργο Παπανδρέου. Γιατί οι Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει. Και θα απαιτήσουν… πίσω τα λεφτά τους, για να δανειστούμε, παραφρασμένη, μια επιθετική ρητορική του επιγόνου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.
υστερογραφα
