Του Ανδρέα ΖάρρουΚατόπιν υπερωρίμου σκέψεως, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία μας πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα. Οι ειδικοί λένε για τα αυτοάνοσα ότι είναι ασθένειες που προκύπτουν γιατί το σώμα μας επιτίθεται και καταστρέφει τα δικά του κύτταρα και όργανα. Έτσι ακριβώς κάνουμε κι εμείς, και μάλιστα το κάνουμε σε πολλά επίπεδα, με μεγάλη ένταση και αποτελεσματικότητα. Καταφέραμε και φτιάξαμε έναν «πολιτισμό» κατανάλωσης και παραγωγής σκουπιδιών, κυριολεκτικά και μεταφορικά, με αποτέλεσμα να αυτοδιαλυόμαστε και ως άτομα και ως σύνολα με γοργούς ρυθμούς (οι εξαιρέσεις, που σίγουρα υπάρχουν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Στο πολιτικό επίπεδο, και συγκεκριμένα στην αυτοδιοίκηση, το αυτοάνοσο καλπάζει. Τα κύτταρα και τα όργανα της αυτοδιοίκησης δέχονται ανελέητες επιθέσεις και στενάζουν. Οι πολίτες μεταλλάσσονται σε ιδιώτες και απενεργοποιούνται, ενώ κάποιοι λίγοι μετατρέπονται σε παράγοντες που αναλαμβάνουν εν λευκώ να διαχειρίζονται τα αλλοιωμένα και μεταλλαγμένα όργανα.
Όμως, ο οργανισμός είναι γενετικά προγραμματισμένος να είναι υγιής. Αυτή η διαδικασία είναι αφύσικη και ξένη. Τα κύτταρα, οι πολίτες, και τα όργανα, οι κοινότητες των πολιτών, από τη φύση τους είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που έχουν καταντήσει. Η ιδιώτευση είναι μετάλλαξη, δεν είναι το φυσιολογικό. Ο παραγοντισμός και οι «εκπρόσωποι» είναι το αποτέλεσμα της νόσου και δεν πρέπει να το συνηθίσουμε και να πιστεύουμε ότι έτσι πρέπει να είναι.
Μέχρι εδώ καλά; Ας πούμε ναι, και ας υποθέσουμε ότι η διάγνωση είναι σωστή. Η κρίσιμη ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε είναι ποια θεραπεία μπορούμε να εφαρμόσουμε για να σταματήσουμε πρώτα τη μετάλλαξη, και εν συνεχεία να θεραπεύσουμε τα αλλοιωμένα κύτταρα και όργανα. Μεγάλο ζήτημα και πολλές πρέπει να είναι οι προτάσεις που θα πέσουν στο τραπέζι, σε μια συζήτηση που οφείλουμε να ανοίξουμε και να την κρατήσουμε μόνιμα ανοικτή. Θα επιχειρήσω να πω μερικές.
Μια πρώτη δράση που χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, είναι να αναγνωρίσουμε και να απομονώσουμε τα κύτταρα που έχουν μεταλλαχθεί σε παράγοντες. Μεγάλη πληγή! Ειδικά στην επαρχία το φαινόμενο έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Δεκαετίες τώρα κυριαρχούν και στα αυτοδιοικητικά δρώμενα οι επίγονοι του Γκρούεζα, αναπαράγοντας το αρρωστημένο πελατειακό μοντέλο διακυβέρνησης και τοπικά. Πολύ δύσκολο το πρόβλημα γιατί οι παράγοντες πολλαπλασιάζονται γοργά και εύκολα, σαν τις αμοιβάδες ένα πράγμα. Συνεχώς εμφανίζονται καινούριοι, με νέο λουκ αλλά κάνοντας πάντα την ίδια δουλειά. Τη δουλειά του δήθεν ειδικού, που αυτός ξέρει και αυτός πρέπει να αναλάβει ρόλους στη διαχείριση της τοπικής εξουσίας. «Ντιλίτ και μπλοκ» λοιπόν στους παράγοντες, παλιούς και νέους!
Μια άλλη, εξίσου σημαντική και δύσκολη, δράση είναι να αντισταθούμε στην αφαίρεση και τη διαίρεση που μας επιβάλλουν. Ένας κατακερματισμός των δυνάμεων της κοινωνίας που μας έρχεται από τα πάνω, και έχει ως αποτέλεσμα να συναντάς δύσκολα κινηματικές αυτοδιοικητικές κινήσεις, αγωνιστικές και κομματικά πολυσυλλεκτικές. Δεν εννοώ φυσικά το κοινότοπο «Όλοι μαζί», που ειδικά τον καιρό προ των εκλογών το λένε όλοι υποκριτικά (εννοώντας όλοι μαζί να ψηφίσετε εμένα) και αμέσως μετά το ξεχνάνε. Εννοώ να ενωθούν όλοι εκείνοι που πιστεύουν στην κινηματική επίλυση των πολιτικών ζητημάτων και να προσπαθήσουν να πείσουν και άλλους, ώστε κάποια στιγμή να γίνουν αυτές οι τάσεις πλειοψηφικές και να γιάνει το αυτοάνοσο. Ειδικά όσοι εκφράζονται πολιτικά από την υπερκατακερματισμένη Αριστερά αλλά και τη μαχόμενη Οικολογία πρέπει τοπικά να ενωθούν μεταξύ τους και να συμπλεύσουν με ανθρώπους που πλαισιώνουν τοπικές συλλογικότητες και κινήματα και με όλους τους άλλους που θέλουν να αντισταθούν στη λαίλαπα των μνημονίων και στο φασισμό και να διαλύσουν το φόβο και την προπαγάνδα τους. Δεν επιτρέπεται σήμερα, εν καιρώ πολέμου, να μην καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας και με ποιους πρέπει να συμμαχήσουμε. Ας σταματήσουμε επιτέλους να είμαστε η χαρά του συστήματος, ανακαλύπτοντας διαχωριστικές γραμμές εκεί που δεν υπάρχουν ή να μεγεθύνουμε τις όποιες διαφορές μας. Πρόσθεση και πολλαπλασιασμό, λοιπόν, γιατί αν αργήσουμε κι άλλο δεν θα έχει μείνει τίποτα όρθιο και τίποτα δημόσιο.
Μια άλλη αγωγή για την ίαση του αυτοάνοσου νοσήματός μας που πρέπει να εφαρμόσουμε είναι να μάθουμε να σχεδιάζουμε το αύριο, με φαντασία και τσαμπουκά. Αν και την εποχή της κρίσης χρειάζεται να παίζουμε κυρίως άμυνα, να αντιστεκόμαστε και να φροντίζουμε τα θύματα των επιθέσεων που δεχόμαστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η πεμπτουσία της πολιτικής είναι η δημιουργία. Η επίθεση δηλαδή. Μέσα σε όλον αυτό το χαμό πρέπει να κοιτάξουμε τους τόπους μας από ψηλά, να κάνουμε σχέδια επί χάρτου, να ανατρέψουμε τοπικά τα μνημόνια και τη μιζέρια, να προτάξουμε την αισθητική και να σταματήσουμε την πορεία στο πουθενά που έχουμε πάρει. Να αλλάξουμε το βασικό πρότυπο του σημερινού «ανθρώπου», που είναι η κατανάλωση και η σκουπιδοπαραγωγή. Να δώσουμε νέο ορισμό στην ανάπτυξη και να κάνουμε τα όμορφα πραγματικότητα.
Μακάρι τους επόμενους μήνες, μέχρι τις αυτοδιοικητικές εκλογές, να μιλήσουμε για τα μεγάλα και την ουσία και ν’ αφήσουμε πίσω μας τα μικροπολιτικά και τα ανούσια. Η προεκλογική περίοδος βέβαια δεν είναι κι η καταλληλότερη εποχή για θεραπείες. Βλέπετε, είναι η Αποκριά κάθε θητείας και κυκλοφορούν πολλοί μασκαρεμένοι, αλλά τώρα πια λίγους μπορούν να ξεγελάσουν. Μόνο αυτούς που, για διάφορους λόγους, θέλουν να ξεγελαστούν μπορούν να κοροϊδέψουν, και το καλό στην όλη ιστορία είναι ότι όσο περνάει ο καιρός αυτοί όλο και λιγοστεύουν. Τόσο οι μασκαράδες όσο κι εκείνοι που θέλουν να πιαστούν κορόιδα. Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει…
thepressproject.gr
