Yπογραφή: Χρήστος Καψάλης
Σε 25 μέρες οδηγούμαστε στην κάλπη. Αλλά για να επιλέξουμε τι; Και σε ποιο προεκλογικό περιβάλλον; Οι δημοσκοπήσεις, αν και αμφισβητούνται έντονα από πολλούς, σε σημαντικό βαθμό αποτυπώνουν την τάση της στιγμής. Και οι τελευταίες αντιδράσεις των πολιτικών αρχηγών ουσιαστικά επιβεβαιώνουν αυτό που οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν.Τα δύο κόμματα εξουσίας χάνουν συνεχώς ποσοστά και δυνάμεις και αν δεν συμβεί κάτι απρόβλεπτο είναι σχεδόν απίθανο να μπορούν να σχηματίσουν ακόμη και κυβέρνηση συνεργασίας χωρίς τη βοήθεια τρίτου, τουλάχιστον, κόμματος. Για αυτοδυναμία βέβαια δεν συζητάμε και όποιοι βάζουν τέτοιο στόχο θυμίζουν το …17% που ζητούσε κάποτε το ΚΚΕ.
Τα υπόλοιπα κόμματα, εκτός από τη Δημοκρατική Συμμαχία και τη Δράση, που όμως μέχρι τώρα δεν δείχνουν ικανά να συγκεντρώσουν το πολυπόθητο 3% για την είσοδό τους στη Βουλή, δηλώνουν αντιμνημονιακά. Τι θα συμβεί λοιπόν; Πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Είναι απλό. Κάποιο από τα κόμματα θα κάνει μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και για «το καλό της χώρας – για να μη μείνει ακυβέρνητη» θα δεχτεί να συμμετάσχει στην κυβέρνηση βάζοντας δήθεν όρους. π.χ. κυβέρνηση με τεχνοκράτη πρωθυπουργό, όπως Παπαδήμο.
Θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά κατά τις επόμενες 25 ημέρες, αρχής γενομένης από τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, αφού το επάγγελμα του βουλευτή είναι το πλέον προσοδοφόρο και σίγουρο στις συνθήκες που ζούμε.
Το αντιληφθήκαμε χθες αφού προφανώς δεν ήταν τυχαία η σύλληψη του Άκης Τσοχατζόπουλοςυσ την ημέρα της επίσημης εξαγγελίας των εκλογών ενώ αυτό θα έπρεπε να έχει συμβεί προ πολλού.
Οι συνθήκες του προεκλογικού αγώνα έχουν προδιαγραφεί:
Ο κ. Σαμαράς εκβιάζει να μας πηγαίνει από εκλογική αναμέτρηση σε εκλογική αναμέτρηση αν δεν γίνει πρωθυπουργός σε αυτοδύναμη κυβέρνηση (το πολύ – πολύ να βάλει νερό στο κρασί του και να δεχτεί πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας).
Ο κ. Βενιζέλος «προειδοποιεί» ότι αν έχουμε αποτέλεσμα όπως αυτά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις η χώρα θα μείνει ακυβέρνητη.
Ο κ. Παπαδήμος ζήτησε να ψηφίσουμε με το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη δηλαδή υπέρ της τήρησης των όρων του μνημονίου και προφανώς ένα από τα κόμματα της συγκυβέρνησης,
Η κ. Λαγκάρντ παρενέβη, κινδυνολογώντας, για να μας θυμίσει ότι η Ελλάδα δεν διέφυγε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, υπονοώντας φυσικά, ότι αυτό θα συμβεί αν υπάρξει κυβέρνηση αντιμνημονιακής πολιτικής. (Αυτό είναι αδύνατο φυσικά αν δεν βγει πρώτο κάποιο από τα αντιμνημονιακά κόμματα ώστε να πάρει το μπόνους το 50 εδρών).
Και τα αντιμνημονιακά κόμματα; Εν μέσω αυτών των εκβιαστικών διλημμάτων απολαμβάνουν ηδονικά τα δημοσκοπικά ποσοστά τους, αλλά αδυνατούν να βρουν κοινό πολιτικό βηματισμό. Αρνούνται να συζητήσουν επί της ουσίας για όσα μπορούν να ενώσουν την πλειονότητα του λαού σε ένα κοινό μέτωπο, με στόχο αφενός την ενιαία αντίσταση στην πολιτική ταχύτατης εξαθλίωσης , αφετέρου στη διαμόρφωση εποικοδομητικής πολιτικής διεξόδου. Οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί και οι σκοπιμότητες παραμένουν κυρίαρχες στον προεκλογικό τους σχεδιασμό και η δική τους μισή αλήθεια φαίνεται αδύνατον να διασταυρωθεί με τη μισή αλήθεια των άλλων, προς όφελος των πολιτών και της χώρας.
Στην Δημοκρατία θεωρητικώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχουν όμως θύρες καταστροφικής εξόδου προς πολλές κατευθύνσεις…
eklogika.gr
Σε 25 μέρες οδηγούμαστε στην κάλπη. Αλλά για να επιλέξουμε τι; Και σε ποιο προεκλογικό περιβάλλον; Οι δημοσκοπήσεις, αν και αμφισβητούνται έντονα από πολλούς, σε σημαντικό βαθμό αποτυπώνουν την τάση της στιγμής. Και οι τελευταίες αντιδράσεις των πολιτικών αρχηγών ουσιαστικά επιβεβαιώνουν αυτό που οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν.Τα υπόλοιπα κόμματα, εκτός από τη Δημοκρατική Συμμαχία και τη Δράση, που όμως μέχρι τώρα δεν δείχνουν ικανά να συγκεντρώσουν το πολυπόθητο 3% για την είσοδό τους στη Βουλή, δηλώνουν αντιμνημονιακά. Τι θα συμβεί λοιπόν; Πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση; Είναι απλό. Κάποιο από τα κόμματα θα κάνει μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και για «το καλό της χώρας – για να μη μείνει ακυβέρνητη» θα δεχτεί να συμμετάσχει στην κυβέρνηση βάζοντας δήθεν όρους. π.χ. κυβέρνηση με τεχνοκράτη πρωθυπουργό, όπως Παπαδήμο.
Θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά κατά τις επόμενες 25 ημέρες, αρχής γενομένης από τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, αφού το επάγγελμα του βουλευτή είναι το πλέον προσοδοφόρο και σίγουρο στις συνθήκες που ζούμε.
Το αντιληφθήκαμε χθες αφού προφανώς δεν ήταν τυχαία η σύλληψη του Άκης Τσοχατζόπουλοςυσ την ημέρα της επίσημης εξαγγελίας των εκλογών ενώ αυτό θα έπρεπε να έχει συμβεί προ πολλού.
Οι συνθήκες του προεκλογικού αγώνα έχουν προδιαγραφεί:
Ο κ. Σαμαράς εκβιάζει να μας πηγαίνει από εκλογική αναμέτρηση σε εκλογική αναμέτρηση αν δεν γίνει πρωθυπουργός σε αυτοδύναμη κυβέρνηση (το πολύ – πολύ να βάλει νερό στο κρασί του και να δεχτεί πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας).
Ο κ. Βενιζέλος «προειδοποιεί» ότι αν έχουμε αποτέλεσμα όπως αυτά που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις η χώρα θα μείνει ακυβέρνητη.
Ο κ. Παπαδήμος ζήτησε να ψηφίσουμε με το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη δηλαδή υπέρ της τήρησης των όρων του μνημονίου και προφανώς ένα από τα κόμματα της συγκυβέρνησης,
Η κ. Λαγκάρντ παρενέβη, κινδυνολογώντας, για να μας θυμίσει ότι η Ελλάδα δεν διέφυγε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ, υπονοώντας φυσικά, ότι αυτό θα συμβεί αν υπάρξει κυβέρνηση αντιμνημονιακής πολιτικής. (Αυτό είναι αδύνατο φυσικά αν δεν βγει πρώτο κάποιο από τα αντιμνημονιακά κόμματα ώστε να πάρει το μπόνους το 50 εδρών).
Και τα αντιμνημονιακά κόμματα; Εν μέσω αυτών των εκβιαστικών διλημμάτων απολαμβάνουν ηδονικά τα δημοσκοπικά ποσοστά τους, αλλά αδυνατούν να βρουν κοινό πολιτικό βηματισμό. Αρνούνται να συζητήσουν επί της ουσίας για όσα μπορούν να ενώσουν την πλειονότητα του λαού σε ένα κοινό μέτωπο, με στόχο αφενός την ενιαία αντίσταση στην πολιτική ταχύτατης εξαθλίωσης , αφετέρου στη διαμόρφωση εποικοδομητικής πολιτικής διεξόδου. Οι μικροπολιτικοί υπολογισμοί και οι σκοπιμότητες παραμένουν κυρίαρχες στον προεκλογικό τους σχεδιασμό και η δική τους μισή αλήθεια φαίνεται αδύνατον να διασταυρωθεί με τη μισή αλήθεια των άλλων, προς όφελος των πολιτών και της χώρας.
Στην Δημοκρατία θεωρητικώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αυτό είναι αλήθεια. Υπάρχουν όμως θύρες καταστροφικής εξόδου προς πολλές κατευθύνσεις…
eklogika.gr
