Τι μαθαίνει κανείς αν… συχνάζει σε κινέζικα ωροσκόπια. Το 2017 θα είναι «η χρονιά του πετεινού», λένε οι καλοί φίλοι μας.
Και, τι το ιδιαίτερο έχει ο πετεινός; Έχει… εκ γενετής ηγετικές ικανότητες. Οι Κινέζοι του αποδίδουν πέντε αρετές: Θάρρος, ευγένεια, αφοσίωση, αξιοπρέπεια, καλοσύνη. Είναι εργασιομανής αλλά και αντιφατικός…
Να μην το κουράζουμε άλλο. Το 2017, είτε είναι η… χρονιά του πετεινού, είτε όχι, είτε ο πετεινός έχει τα παραπάνω γνωρίσματα, είτε όχι, θα πρέπει να αποτελέσει τη χρονιά του μεγάλου φρένου.
Του φρένου που θα βάλουμε εμείς, στην εθνική μιζέρια. Ως ικανή και αναγκαία συνθήκη, για να φρενάρουμε στη συνέχεια την εθνική κατρακύλα, και να διεκδικήσουμε το μέλλον που χάσαμε και συνεχίζουμε να χάνουμε.
Όσο βεβαίως κι αν θέλει κανείς να προσεγγίζει με χαλαρή και… χαριτωμένη διάθεση το συμπαθές ζώο και τις προβλέψεις των Κινέζων, υπάρχει μια παράμετρος που εμπεριέχει… ταμπακιέρα: Να προσδιορίσουμε τον αληθινό σκοπό της ζωής μας.
Και να το κάνουμε σε δυο επίπεδα: Ως ατομικές οντότητες και ενεργοί πολίτες, αλλά και συνολικά ως κοινωνία σε κρίση, που δεν έχει χάσει ωστόσο ακόμη την ταυτότητά της.
Τι θέλουμε να κάνουμε. Τι θέλουμε να γίνουμε. Πού θέλουμε να βρισκόμαστε στον απολογισμό του 2017, ώστε… εφόσον έχουμε καλή υγεία, να προχωρήσουμε στο επόμενο επεισόδιο του μέλλοντος, με αυτοπεποίθηση και ρεαλιστική αισιοδοξία.
Αν ρίξουμε μια ματιά στο πρόσφατο παρελθόν, στο παρελθόν της κρίσης και των Μνημονίων, προφανώς και δεν θα εντοπίσουμε επαρκείς λόγους για αισιοδοξία και χαμόγελα.
«Καταφέραμε», να χάσουμε ακόμη και την ευκαιρία της κρίσης, ως πόρτα εισόδου σε μια αρχιτεκτονική μέλλοντος στο οποίο θα αναδεικνύαμε τον καλύτερο εαυτό μας. Δεν το κάναμε. Δύσκολα θα… γυρίσουμε σελίδα αύριο.
Υπάρχει λοιπόν ελπίδα; Προφανώς και υπάρχει. Επειδή αποτελεί κεντρική ψυχολογία επιβίωσης για κάθε άνθρωπο: Η ελπίδα να νικάει τον φόβο.
Εκεί ακριβώς πρέπει να βρεθούμε. Η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, να μας αναγκάσει να νικήσουμε τον φόβο του κακού εαυτού μας. Του άγνωστου. Του διαφορετικού.
Ο Στιβ Τζομπς έλεγε ότι μονάχα όσοι είναι… αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, είναι τελικά εκείνοι που… αλλάζουν τον κόσμο.
Ο Μαχάτμα Γκάντι μας προέτρεπε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε. Να αλλάξουμε δηλαδή πρώτα εμείς, ώστε στη συνέχεια να αλλάξουμε τον κόσμο.
Και όλα αυτά, χωρίς να ξεχνάμε το φως. Ξέρετε… το φως που στο τέλος νικάει πάντα το σκοτάδι.
Καλή χρονιά (… του πετεινού) να έχουμε.
ysterografa.gr
