ΔΗΜΟΣ
ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ-ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ
ΔΕΛΤΙΟ
ΤΥΠΟΥ
Ένας από τους λαούς, που
έχει υποστεί όλες τις μορφές και τις μεθόδους γενοκτονίας από στρατοκρατικό
καθεστώς, είναι και ο ελληνισμός του Πόντου.
Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν πάντοτε
ένα ζωτικό κομμάτι της περιοχής και παρόλο που ήταν μακριά από τον εθνικό κορμό
της ελληνικής χερσονήσου και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, διέγραψαν
την δική τους πορεία η οποία όμως ήταν παράλληλη με αυτήν των υπολοίπων
Ελλήνων.
Δεν είχαν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ελεύθερων ευρωπαϊκών πόλεων. Ο όρος γενοκτονία όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου(στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945), σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις (άρθρο 1 της ειδικής Σύμβασης, την οποία έχει ψηφίσει η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1948 στο έγκλημα της γενοκτονίας).
Δεν είχαν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ελεύθερων ευρωπαϊκών πόλεων. Ο όρος γενοκτονία όπως διαμορφώθηκε μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου(στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945), σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας και πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις (άρθρο 1 της ειδικής Σύμβασης, την οποία έχει ψηφίσει η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1948 στο έγκλημα της γενοκτονίας).
Το 1919
αρχίζει ο νέος διωγμός κατά των Ελλήνων, πολύ πιο συστηματικός και συνάμα
άγριος από τους προηγούμενους. Η 19η
Μαΐου 1919 ημερομηνία την αποβίβασης του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα,
είναι η αρχή για τη δεύτερη και πιο σκληρή φάση (1919-1922) της Ποντιακής
Γενοκτονίας (Η Α’ φάση της Γενοκτονίας, 1914-1918, έλαβε χώρα κυρίως κατά τη
διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με θύτες τους Νεότουρκους εθνικιστές). Η
τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, η εξάλειψη της Ποντιακής ηγεσίας
στην Αμάσεια το 1921, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι μαζικές
δολοφονίες, ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες
εστίες τους και να μετοικήσουν μετά από εξοντωτικές πορείες, στην Ελλάδα, στη
ΕΣΣΔ, το Ιράν, στη Συρία, και αλλού (Αυστραλία, ΗΠΑ). Τον επίλογο της ποντιακής
γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά το 1922-1923.
Η Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού έχει αναγνωριστεί επισήμως από τη
Βουλή των Ελλήνων (επίσημη Εθνική Επέτειος
από 24 Φεβρουαρίου 1994), την Κύπρο, τη Σουηδία,
πολιτείες των ΗΠΑ και περιφερειακές κυβερνήσεις στην Αυστραλίας, όπως προσφάτως
και η
γερουσία της πολιτείας της Νέας Νότιας
Ουαλίας, η οποία σε μία ιστορική κίνηση, αναγνώρισε ομόφωνα τη γενοκτονία
Ελλήνων του Πόντου παράλληλα με αυτήν, των Αρμενίων και Ασσυρίων κατά την
περίοδο 1915-1922