του Βασίλη Κιμούλη
Εκεί
που κάθεται στο γραφείο, τον παίρνει ο ύπνος, κολυμπάει στη θάλασσα, το
νερό δεν είναι παγωμένο ούτε χλιαρό, αλλά όσο κρύο χρειάζεται για να
ξυπνήσει, και ξυπνάει στ' αλήθεια και νιώθει χαμένος, δεν είναι σίγουρος
αν ακόμη ονειρεύεται ή αν είναι ξύπνιος, κοιτάζει με άδειο βλέμμα τα
αντικείμενα πάνω στο γραφείο, την οθόνη του υπολογιστή, το ακουστικό του
τηλεφώνου, όλα τού φαίνονται όχι απλώς σιωπηλά, αλλά ψόφια, δεν το
βρίσκει όμως παράξενο να σκέφτεται τα άψυχα αντικείμενα σαν ψόφια, γιατί
αυτό που τον απασχολεί τώρα είναι το νερό κάτω από τα πόδια του, η δική
του προσωπική θάλασσα...
Περισσότερα » diastixo.gr
