Στα όρια της πολιτικής σύγχυσης βρίσκεται το δημοκρατικό
σύστημα εξουσίας της χώρας. Στο ξημέρωμα του 21ου αιώνα Ο
κ.Κουτσούμπας σταθερός
στις αρχές του επιθυμεί την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση που γεννήθηκε
στα στάχτες
του Β’ΠΠ με τα εκατομμύρια νεκρών. Ο κ.Τσιπρας ως υπεύθυνη αξιωματική
αντιπολίτευση επιθυμεί την έξοδο από το ΝΑΤΟ που δημιουργήθηκε για την
υπεράσπιση των αξιών των νικητών του φασισμού. Ο κ.Καμμένος επιθυμεί να
συνεργαστεί με τη ριζοσπαστική αριστερά αλλά δεν επιθυμεί να ακούσει
κουβέντα
για τους δανειστές Γερμανούς που καταβάλλουν σταθερά όλα αυτά χρόνια τα
απαραίτητα χρήματα για τους μισθούς τις συντάξεις και τις εξαγωγές μας
στο σκληρό νόμισμα του ευρώ, με το αζημίωτο φυσικά. Ο κ.Κουβέλης
άλλοτε επιθυμεί να κυβερνά και άλλοτε δεν επιθυμεί να κυβερνά
υπερασπιζόμενος τις
αρχές, αξίες και προφανώς μισθούς του δημοσίου της ΕΡΤ. Ο κ.Μιχαλολιάκος
δεν
μπορεί να επιθυμεί πολλά γιατί βρίσκεται στη φυλακή αλλά είναι γνωστός ο
τρόπος
ενάσκησης της εξουσίας του για το συμφέρον της χώρας.
Οι
κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος μπορούν να επιθυμούν πολλά
αλλά το... ζητούμενο είναι πόσοι από την κοινωνία ζητούν τα ίδια. Σαφώς το
πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι μία αντανάκλαση του κοινωνικού. Σε μία
κοινωνία που γαλουχήθηκε στο μαύρο χρήμα και τον εκμαυλισμό της ζωής δεν
είναι
σώφρων να μην ζεις με δανεικά. Μισθοί, συντάξεις, επιχειρήσεις,
δημιουργία,
κοινωνία έμαθαν να τρέφονται από ένα ακατάπαυστο μαύρο ποτάμι δανεικού
και αδήλωτου
χρήματος. Πώς να ζήσει ο Έλληνας πολιτικός χωρίς τους λογαριασμούς της
Ελβετίας.
Πώς να ζήσει ο Έλληνας γιατρός χωρίς το φακελάκι των 1.000 ευρώ. Πώς να
ζήσει ο Έλληνας συνταξιούχος χωρίς το εφάπαξ του αέρα. Πώς να
δημιουργήσει ο Έλληνας επιχειρηματίας
χωρίς την μίζα του δημοσίου. Ποια Ελλάδα να φυλάξει ο Έλληνας
αξιωματικός. Ποια
Ελλάδα να ευλογήσει ο Έλληνας κληρικός. Σε τι να προσευχηθεί ο Έλληνας
μοναχός.
Στο διχασμό του κάθε Έλληνα μεταξύ της εύκολης ζωή της αρπαχτής
και της δύσκολης ζωή της παραγωγής ο εκάστοτε Έλληνας Πρωθυπουργός θα
αντιμετωπίζει το ίδιο οξύ πολιτικό πρόβλημα. Αυτό γνωρίζει ο κ.Τσίπρας και
επιθυμεί τον κανέναν ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως Πρωθυπουργό της χώρας. Να βγω
εγώ πρώτος, να μαζευτούμε όλοι και να κυβερνήσει ο άλλος.
Αν δεν αποφασίσει ο κάθε Έλληνας τι θέλει να ζήσει, δεν θα
μπορέσει να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα της χώρας, όσες εκλογές και να γίνουν.
Φυσικά πάντα υπάρχει και η ουρά στα ΑΤΜ όπως στη μαρτυρική Κύπρο που δίνει
αμέσως τη λύση που δεν μπορεί να δώσει ούτε η προσευχή του Αρχιεπισκόπου της.
Ας ευχηθούμε ότι τα ποσοστά της αρπαχτής θα μειωθούν και
η λογική θα επιστρέψει στην κοινωνία η οποία θα φέρει τα όνειρα στους νέους και την
πολιτική σταθερότητα, όποια και αν είναι αυτή. Αλλιώς σύντομα ο Αλιάκμονας θα
είναι το βόρειο σύνορο της χώρας όπως κάποιοι πατριώτες μανιωδώς επιζητούν προκαλώντας την πολιτική σχιζοφρένεια των ημερών
μας…
thedayaftergr.blogspot.gr
