Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έβγαλε ξανά την ψυχή του απέναντι στην Κόστα Ρίκα, ήταν ανώτερο για σχεδόν 120 λεπτά, αλλά ηττήθηκε 5-3 στα πέναλτι.
Εκμεταλλευόμενοι και την αποβολή του Ντουάρτε, οι παίκτες του Σάντος δεν πτοήθηκαν από το πρώτο σουτ του αντιπάλου που έγινε γκολ και ισοφάρισαν στις καθυστερήσεις με τον Παπασταθόπουλο (1-1).
Εκεί όμως ο εκπληκτικός γκολκίπερ Νάβας κράτησε όρθια την Κόστα Ρίκα και αποκρούοντας έπειτα και πέναλτι του Γκέκα στη «ρωσική ρουλέτα», έσβησε το όνειρο της πρόκρισης στους «8».
Το ματς
Σε πρώτο ραντεβού με γυναίκα που «μετράει» πας αγχωμένος. Έχεις τρακ. Στο ραντεβού ωστόσο με την πιο όμορφη ποδοσφαιρική ερωμένη που είχαν διεκδικήσει μέχρι σήμερα -την πρόκριση στα προημιτελικά του Μουντιάλ- οι Έλληνες πήγαν με αυτοπεποίθηση. Με πάθος. Με θέληση να δείξουν στον αντίπαλο ότι «αυτά που ήξερε μέχρι σήμερα να τα ξεχάσει». Και νταηλίκι απ’ αυτό που καθορίζει ποιος κάνει κουμάντο μέσα στο γήπεδο.
Πρώτα λοιπόν τα παιδιά του Σάντος άφησαν την Κόστα Ρίκα να δείξει… τι αξίζει. Πόσο μπορεί ν’ απειλήσει. Κι όσο έβλεπαν τον Παπασταθόπουλο να βγαίνει στην μπάλα πριν τον Κάμπελ -και σε αντίθετη περίπτωση να τον καταπίνει- τόσο συνειδητοποιούσαν ότι αυτός ήταν ο μόνος πραγματικός κίνδυνος. Άρχισαν, έτσι, ν’ ανεβαίνουν. Να κυριαρχούν. Και να προκαλούν το πιο μακρόσυρτο «αχ» των τελευταίων χρόνων, όταν ο Νάβας έκανε την απόκρουση της ζωής του στην προβολή του Σαλπιγγίδη.
Όσο αδιανόητο φάνηκε, όμως, το κατόρθωμα του Κοσταρικανού γκολκίπερ, τόσο αδιανόητο ήταν αυτό που συνέβη -μετά την ανάπαυλα- στην ίδια εστία. Όταν ομαδικό μπλακ-άουτ της άμυνας και (κυρίως) του Καρνέζη επέτρεψε σ” ένα σουτ που έμοιαζε να ‘χει γίνει με… σαγιονάρα να καταλήξει βασανιστικά στα δίχτυα. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά προκάλεσε και μια τρικυμία που θα μπορούσε να ‘χει πληρωθεί με δεύτερο γκολ (ή ένα πέναλτι που έκανε με το χέρι ο Τοροσίδης).
Η Εθνική ωστόσο δεν απογοητεύτηκε. Έστω κι αν χρειάστηκε χρόνο, ξαναβρήκε την ψυχραιμία της. Κι ανταμείφθηκε γρήγορα για την πίεση που άσκησε, με το αριθμητικό πλεονέκτημα απ’ την αποβολή του Ντουάρτε. Αυτό ήταν. Παίκτες και Σάντος άρχισαν ξανά να πιστεύουν. Ο Πορτογάλος τα ‘παιξε όλα για όλα -με Κατσουράνη και Γκέκα. Και δικαιώθηκε! Γιατί ήταν μια ενέργεια του δεύτερου που ‘φερε την μπάλα στο πιάτο του Παπασταθόπουλου. Και του επέτρεψε -σε νεκρό σχεδόν χρόνο- να θυμίσει ότι οι Έλληνες παραείναι σκληροί για να πεθάνουν.
Αν δεν ήταν, δε, ο τερματοφύλακάς τους, οι Κοσταρικανοί θα συνειδητοποιούσαν (κι εκείνοι) τι θαύματα είναι ικανή να κάνει η εθνική Ελλάδας. Ο Νάβας, ωστόσο απαγόρευσε (και) στον Μήτρογλου να γίνει ήρωας και να χαρίσει -πιθανότατα- τον καλύτερο πανηγυρισμό στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Έτσι, οι Λατινοαμερικάνοι πήραν με την παράταση… παράταση ζωής. Κέρδισαν ένα ημίωρο, ασφυκτικής έστω πίεσης. Και δυστυχώς για την Εθνική μας, επιβίωσαν.
Γιατί οι αμυντικοί τους έκοβαν «στο τσακ» τον Κατσουράνη. Ο τερματοφύλακάς τους παρέμενε σταθερός. Οι διεθνείς μας (σε φάσεις όπως η αντεπίθεση «5 με 2» που τέλειωσε άσχημα ο Χριστοδουλόπουλος) δεν πίστεψαν στο χρυσό γκολ. Και ο Μήτρογλου -στην τελευταία φάση πριν τα πέναλτι- έγινε τροφοδότης μιας ακόμα μεγάλης απόκρουσης του γκολκίπερ. Μιας απόκρουση που δυστυχώς δεν ήταν η τελευταία…
Διότι οι Μήτρογλου, Χριστοδουλόπουλος και Χολέμπας νίκησαν τον Νάβας από τα έντεκα βήματα. Ο Γκέκας ωστόσο δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο. Κι η… εκνευριστική ευστοχία που έδειχναν παράλληλα οι Κοσταρικανοί συνεχιζόταν. Ως το τελευταίο του Ουμάνια. Που υπέγραψε τη μεγάλη πρόκριση της ομάδας του και το «γαμώτο» μιας τσάμπα χαμένης ευκαιρίας να γράψουμε ιστορία…
