Της Τόνιας Μαργαρώνη
Άραγε ενδιαφέρθηκε καθόλου η Δημοτική Αρχή του Δήμου Κορινθίων γι’ αυτές; Θα μιλήσω για τη δική μου ηλικία, για τον τρόπο που βλέπω και αντιμετωπίζω τα προβλήματα, ανήκοντας στο ηλικιακό φάσμα των εφήβων του Δήμου μας.
Ως μαθήτρια της τρίτης Λυκείου δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω… Δεν ήρθε κανείς να μιλήσει για τον επαγγελματικό προσανατολισμό. Δεν δόθηκε σε κανέναν αυτή η ευκαιρία για να καταλήξει πιο εύκολα για τον δρόμο που θα πάρει φεύγοντας από το Λύκειο. Μάλλον ο δρόμος που μας προτείνουν έμμεσα είναι αυτός του δίσκου της καφετέριας.
Μείζον θέμα αποτελεί η οικονομική κρίση που έχει εισβάλλει στα περισσότερα σπίτια των πολιτών. Για το λόγο αυτό αρκετοί γονείς δεν έχουν την δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε φροντιστήρια. Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να περάσει σε μια σχολή ένα παιδί κάπου χωρίς αυτά. Συνεπώς αδικούνται πολλά παιδιά που θα μπορούσαν να είχαν ένα πιο λαμπρό μέλλον από το να σερβίρουν καφέδες στο κέντρο της Κορίνθου.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα έπρεπε να προβληθεί το Πανεπιστήμιο της Κορίνθου το οποίο είναι ένα σπουδαίο Πανεπιστήμιο.
Τα παιδιά του τόπου αυτού που δεν θα άντεχαν οικονομικά να πάνε σε μια άλλη πόλη και να κάνουν επιπλέον έξοδα που θα επιβάρυναν την οικογένεια θα μπορούσαν να σπουδάσουν εδώ.
Αλλά αυτό είναι μάλλον πολύ δύσκολο να το σκεφτεί κανείς και έτσι το Πανεπιστήμιο έχει υποτιμηθεί τελείως χωρίς να έχει συνδεθεί με τον αναπτυξιακό προσανατολισμό του τόπου μας.
Στην περιοχή μου οι μαθητές και οι μαθήτριες του σχολείου έχουν υπερβεί το όριο που θα μπορούσε το κτίριο να αντέξει. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν τοποθετηθεί κοντέινερ στο προαύλιο.
Το σχολειό μας έχει πάρει την όψη τσιγγάνικου καταυλισμού και κάτω από τέτοιες συνθήκες περνούμε ένα μεγάλο μέρος της ημέρας και προετοιμαζόμαστε για τις εξετάσεις μας.
Ειδικότερα, κάποιες «τάξεις» είναι παρά πολύ μικρές με αποτέλεσμα τα παιδιά να στριμώχνονται. Αυτά συμβαίνουν στον τόπο μου, στο σχολείο μου, στο Γυμνάσιο και τις Λυκειακές τάξεις Λεχαίου. Οπότε χρειάζεται να κτιστεί ένα νέο κτίριο ή να επεκταθεί το υπάρχον.
Συνεπώς, όλοι παρατηρούμε πως έχουμε ανάγκη από μια αλλαγή. Από μια αλλαγή νοοτροπίας και οπτικής.
Έχουμε ανάγκη να ακουστούμε κι εμείς οι έφηβοι γιατί είμαστε κι εμείς πολίτες αυτού του τόπου και μάλιστα ψηφίζουμε !
Κανένα από τα αιτήματά μας δεν είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί, είναι λογικά πράγματα που από μόνη της η Δημοτική Αρχή θα έπρεπε να είχε σκεφτεί και υλοποιήσει. Δεν ζητάμε παραλογισμούς ή πολυτέλειες.
Αισθάνομαι πως έχουμε μείνει απέξω. Πως το ίδιο το μέλλον της χώρας, η νεολαία, δεν έχει τις απαιτούμενες βάσεις για να μπορέσει να ζήσει εδώ, στον τόπο της. Και θέλουμε να μείνουμε στον τόπο μας, να δουλέψουμε εδώ, να προσφέρουμε, να σπουδάσουμε, να φτιάξουμε τις δικές μας οικογένειες.
Καιρός λοιπόν με την ψήφο μας να σπρώξουμε τον τόπο μας προς μια αλλαγή που όλοι έχουμε ανάγκη. Προς μια αλλαγή που θα συμπεριλαμβάνει και εμάς στο σχεδιασμό της και θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει τις ελάχιστες προϋποθέσεις για να εκπληρώσουμε το σκοπό μας. Για να είμαστε πράγματι εμείς το μέλλον του τόπου.
Τόνια Μαργαρώνη - Μαθήτρια Τρίτης Λυκείου / Γυμνάσιο και Λυκειακές τάξεις Λεχαίου
http://www.simmaxiapoliton.gr/
