Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές ξεκινούσε στη Βουλή,
(με προβλεπόμενο άνωθεν θετικό αποτέλεσμα), η συζήτηση του «θηριώδους»
πολυνομοσχεδίου από την ψήφιση του οποίου, τα μεσάνυκτα σήμερα, θα
εξαρτηθεί και η περιβόητη «δόση». Την οποία θα «ευλογήσουν» μεθαύριο
στις Βρυξέλλες οι ξένοι «προστάτες» μας που άλλο δεν θέλουν από το να κρατάνε δέσμια τη δόλια Ελλάδα!... Μεθαύριο λοιπόν θα ματώσει ακόμη μια φορά η εθνική πληγή του ξένου δανεισμού, που-ας μη το ξεχνάμε- ξεκίνησε τη διετία 1824-25 με εκείνα τα ληστρικά δάνεια από την τότε «προστάτιδα» Αγγλία (τα οποία φαγώθηκαν καθ΄ οδόν προς την Ελλάδα. Συνεχίστηκαν εναλλασσόμενα με τρεις πτωχεύσεις ως το 1893 και κορυφώθηκαν επί των ημερών της Τρόικας, έτσι που σήμερα η πατρίδα να χρωστά 320 δις, αλλά οι κυβερνήσεις της τετραετίας να θριαμβολογούν ότι… την έσωσαν από τη χρεωκοπία!...
Οι νέοι πολιτικοί που θα πάρουν αύριο-μεθαύριο τα γκέμια ας είναι από τώρα καλά διαβασμένοι για τις περιπέτειές του έθνους. Οι περισσότερες οφείλονται στις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, συνήθως υπόδουλες στην ξενοκρατία, όπως άλλωστε και η σημερινή.
Και με την ευκαιρία ας θυμούνται ότι η 31η Μαρτίου είναι σημαδιακή ημερομηνία γιατί στοίχισε στην πατρίδα μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της ιστορίας της. Τη θυμίζω γιατί και εκείνη η τραγωδία οφείλεται στον εθνικό διχασμό, δηλαδή στο προσφιλές σπορ του λαού μας από αρχαιοτάτων χρόνων. Που το ζούμε και σήμερα…
Σαν χθες λοιπόν, στις 31 Μαρτίου του 1946, την ώρα που ο διχασμένος λαός μας οδηγείτο στις πρώτες μεταπολεμικές κάλπες, ξεκινούσε ο μεγαλύτερος και πιο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος (του 1946-49), με ξαφνική επίθεση του καπετάν Υψηλάντη (Αλέξανδρου Ρόσιου) στο Λιτόχωρο. Στις εκλογές εκείνες η ηγεσία του ΚΚΕ, υπό τον Νίκο Ζαχαριάδη, είχε επιλέξει την ΑΠΟΧΗ, λάθος ομολογημένο πολύ αργότερα από την ηγεσία του κόμματος, δεδομένου ότι, παρά τις τότε ανώμαλες συνθήκες, η Αριστερά θα έβγαζε κάπου 100 βουλευτές.
Ήμουν τότε δόκιμος συντάκτης του «Ριζοσπάστη», μαζί με τον Γλέζο, τον Λιναρδάτο, τον Τσαλόγλου, τον Κυριαζίδη και άλλους. Αρχισυντάκτες μας ο Καβαφάκης και ο Γρηγοριάδης και διευθυντής ο Καραγιώργης, σφόδρα αντίθετος με την «αποχή». Λίγες μέρες πριν, στις 17 Φεβρουαρίου, είχε συνέλθει η περιβόητη 2η ολομέλεια του ΚΚΕ όπου ο Ζαχαριάδης αποφάσισε την αποχή και –εννοείται μυστικά- την έναρξη ένοπλου αγώνα. Απόφαση που η δημοσίευσή της μας είχε απαγορευθεί. Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης έφυγε για την Πράγα όταν ο Υψηλάντης επετέθη στο Λιτόχωρο ,όπου και πυροδότησε τον χειρότερο εμφύλιο της νεώτερης ιστορίας...
Εκτός από τους 40.000 νεκρούς και τις τεράστιες καταστροφές η πατρίδα γνώρισε τότε μια πρωτόγνωρη πολιτική αστάθεια με 10 κυβερνήσεις συνασπισμού ως τον Μάρτιο του 1950, λόγω πολυκομματισμού και εθνικής διχόνοιας. Φαινόμενα που βιώνουμε και σήμερα με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες, αλλά και με –ευτυχώς αναίμακτο- παραταξιακό αλληλοσπαραγμό, την ώρα που η πατρίδα θα ήθελε να βάζουμε όλοι μαζί πλάτη στα μεγάλα εθνικά θέματα… Θα γλυτώναμε από τα δεσμά του ΔΝΤ αν ο Γιωργάκης τα είχε βρει με τον Καραμανλή, αλλά…
Είναι λοιπόν να μη θυμάται κανείς εκείνη τη φράση του Μπίσμαρκ, καγκελάριου της Γερμανίας τον Μάρτη του 1890, που του είχε ξεφύγει σε επίσημη ομιλία του: «Αν οι Έλληνες δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους θα κατακτούσαν τον κόσμο»!..
Το βέβαιο σήμερα είναι ότι το παλαιό πολιτικό σύστημα κλείνει οριστικά την αμαρτωλή διαδρομή του, επί τέλους όμως με κάποιες χρήσιμες για την πατρίδα μεταρρυθμίσεις, όσο και αν αυτές ξεσηκώνουν αντιδράσεις στα κατεστημένα συμφέροντα. Οι άνθρωποι της εξουσίας, άθελά τους, στρώνουν το έδαφος για όποιους θα τους διαδεχθούν. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτοί θα προκύψουν από το οργανωμένο πολιτικό σύστημα. Οι αλλαγές που θα ζήσουμε αμέσως μετά τις τρεις εκλογές θα είναι πρωτόγνωρες, θυμηθείτε το!..
Ως τότε όμως ας αισιοδοξήσουμε με τα λόγια του μεγάλου Γερμανού ποιητή Φρίντριχ Σίλλερ που έγραψε την περίφημη «Ωδή τα χαράς» -σημερινό ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης- και που μελοποίησε ο Μπετόβεν στην 9η συμφωνία του. Λόγια που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις αγριοφωνάρες της Μέρκελ και του Σόιμπλε, αλλά που τις ακούν έντρομοι οι προσκυνημένοι της εξουσίας…
Έγραψε λοιπόν ο Σίλλερ εκείνα τα χρόνια: « Έλληνα, όπου και αν γυρίσω τη σκέψη μου, όπου και αν στρέψω την ψυχή μου, μπροστά μου σε βρίσκω. Τέχνη λαχταρώ, ποίηση, θέατρο, επιστήμη, φιλοσοφία, αρχιτεκτονική, ιατρική, δημοκρατία, ισονομία, ισοπολιτεία, ό,τι και αν αναζητώ, μπροστάρης είσαι εσύ και αξεπέραστος»!.. Για να κλείσουμε, θέλετε και μια φράση του Βίλελμ Μύλερ, άλλου μεγάλου Γερμανού ποιητή, που ταιριάζει γάντι στο σημερινό «Γιουρογκρούπ»; Θαυμάστε την:
«Χωρίς ελευθερία τι θα ήσουνα, ώ Ελλάδα! Χωρίς εσένα, Ελλάδα,τι θα ήταν ο κόσμος!»…
Ch.Passalaris@hotmail,com
