Twitter@EmOikonomidis
Η ιστορική μνήμη δεν πρέπει να αποτελεί μακρινή ανάμνηση, η οποία επανέρχεται στο βιωματικό παρόν μονάχα στις επετείους. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση καταντάει απονευρωμένη, φθίνει, και ουσιαστικά χάνει το βαθύτερο και ανθεκτικό στη διαδρομή του χρόνου περιεχόμενό της.
Με αφορμή τη σημερινή “μαύρη” επέτειο της 21ης Απριλίου του 1967, και του στρατιωτικού πραξικοπήματος που έβαλε την Ελλάδα στον γύψο για επτά ολόκληρα χρόνια, θα ήταν φρόνιμο να αναλογιστούμε ότι η Δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη, δεν είναι ρουτίνα. Αλλά και την ίδια στιγμή, δεν είναι η παιδική χαρά στην οποία έχει ξεπέσει σήμερα, σε μια Ελλάδα βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, πρωτίστως θεσμών, αξιών και εθνικών προτεραιοτήτων, και δευτερευόντως κρίση οικονομικής αυτονομίας, αυτοτέλειας και αυτάρκειας.
Η Δημοκρατία παραμένει συναρπαστική στις ατέλειές της. Όσο σκανδαλιστική κι αν είναι η υποτίμησή της από τη χαμηλή ποιότητα και την ξεπερασμένη αισθητική της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού δυναμικού που σεργιανίζει σήμερα ανέμελο στα χώματα που κάποτε ο Περικλής εμπνεύστηκε το αρτιότερο πολίτευμα στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Αυτή ακριβώς είναι και η τρέχουσα, διαρκής και αυξανόμενη απειλή για τη Δημοκρατία μας: Το χαμηλό επίπεδο της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης μιας κοινωνίας που αγωνιά για το μέλλον της. Ένα χαμηλό επίπεδο, εξαιτίας του οποίου η κοινωνία στρέφει την πλάτη της στον δημόσιο βίο, και από τις εκλογές του 2009 και μετά απέχει εξοργιστικά από τα κοινά.
Η “σιωπηλή πλειοψηφία”, για την οποία είχε μιλήσει ο Ρίτσαρντ Νίξον, είναι σπίτι της. Και η απουσία της αυτή αφήνει χώρο και περιθώρια, στα άκρα, τις ακρότητες και τους ολίγιστους. Όσους βρήκαν στην πολιτική το φυσικό καταφύγιο του… επαγγελματικού προσανατολισμού τους, στερούμενοι προσόντων, ενσήμων και κυρίως οράματος για το μέλλον.
Φυσικά, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε δίκιο όταν υποστήριζε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η επικαιροποίηση της ιστορικής ρήσης του θα σεργιάνιζε στην αναζήτηση των εξαιρέσεων εκείνων πάνω στις οποίες θα μπορεί να χτιστεί η επόμενη Ελλάδα.
Όχι με υλικά του παρελθόντος. Πολύ περισσότερο όχι με ό, τι… ξέμεινε από το χθες.
ysterografa.gr
Η ιστορική μνήμη δεν πρέπει να αποτελεί μακρινή ανάμνηση, η οποία επανέρχεται στο βιωματικό παρόν μονάχα στις επετείους. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση καταντάει απονευρωμένη, φθίνει, και ουσιαστικά χάνει το βαθύτερο και ανθεκτικό στη διαδρομή του χρόνου περιεχόμενό της.
Με αφορμή τη σημερινή “μαύρη” επέτειο της 21ης Απριλίου του 1967, και του στρατιωτικού πραξικοπήματος που έβαλε την Ελλάδα στον γύψο για επτά ολόκληρα χρόνια, θα ήταν φρόνιμο να αναλογιστούμε ότι η Δημοκρατία δεν είναι αυτονόητη, δεν είναι ρουτίνα. Αλλά και την ίδια στιγμή, δεν είναι η παιδική χαρά στην οποία έχει ξεπέσει σήμερα, σε μια Ελλάδα βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, πρωτίστως θεσμών, αξιών και εθνικών προτεραιοτήτων, και δευτερευόντως κρίση οικονομικής αυτονομίας, αυτοτέλειας και αυτάρκειας.
Η Δημοκρατία παραμένει συναρπαστική στις ατέλειές της. Όσο σκανδαλιστική κι αν είναι η υποτίμησή της από τη χαμηλή ποιότητα και την ξεπερασμένη αισθητική της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού δυναμικού που σεργιανίζει σήμερα ανέμελο στα χώματα που κάποτε ο Περικλής εμπνεύστηκε το αρτιότερο πολίτευμα στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Αυτή ακριβώς είναι και η τρέχουσα, διαρκής και αυξανόμενη απειλή για τη Δημοκρατία μας: Το χαμηλό επίπεδο της αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης μιας κοινωνίας που αγωνιά για το μέλλον της. Ένα χαμηλό επίπεδο, εξαιτίας του οποίου η κοινωνία στρέφει την πλάτη της στον δημόσιο βίο, και από τις εκλογές του 2009 και μετά απέχει εξοργιστικά από τα κοινά.
Η “σιωπηλή πλειοψηφία”, για την οποία είχε μιλήσει ο Ρίτσαρντ Νίξον, είναι σπίτι της. Και η απουσία της αυτή αφήνει χώρο και περιθώρια, στα άκρα, τις ακρότητες και τους ολίγιστους. Όσους βρήκαν στην πολιτική το φυσικό καταφύγιο του… επαγγελματικού προσανατολισμού τους, στερούμενοι προσόντων, ενσήμων και κυρίως οράματος για το μέλλον.
Φυσικά, ο Παύλος Μπακογιάννης είχε δίκιο όταν υποστήριζε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η επικαιροποίηση της ιστορικής ρήσης του θα σεργιάνιζε στην αναζήτηση των εξαιρέσεων εκείνων πάνω στις οποίες θα μπορεί να χτιστεί η επόμενη Ελλάδα.
Όχι με υλικά του παρελθόντος. Πολύ περισσότερο όχι με ό, τι… ξέμεινε από το χθες.
ysterografa.gr
