Twitter@EmOikonomidis
Η σημειολογία της ημέρας (Πρωταπριλιά) θα προσφερόταν για να εξηγεί πολλά. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, δεν εξηγεί τίποτα, αντιθέτως επιδεινώνει τα συμπεράσματα. Αρκούσε να ακούσει κανείς πέντε λεπτά τον Γιώργο Καμίνη στη ραδιοφωνική συνέντευξή που παραχώρησε στον Βασίλη Αδαμόπουλο και τον Σωτήρη Ξενάκη στο “Βήμα FM”, για να εκπλαγεί αρνητικά, αναφορικά με τη “μετάλλαξη” ενός άλλοτε συμπαθούς, μικρομεσαίου στελέχους της Δημόσιας Διοίκησης, σε τοπικό “άρχοντα” με… φουσκωμένο “εγώ”.
Σε αυτό το φουσκωμένο “εγώ” μάλιστα θα πρέπει κανείς να αναζητήσει τους πραγματικούς λόγους της μίζερης καθημερινότητας που αντιμετωπίζει η Αθήνα, και του ακόμη πιο μίζερου μέλλοντος που προδιαγράφεται για την ιστορική πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην περίπτωση που ο άλλοτε Συνήγορος του Πολίτη εξασφαλίσει στην εκλογική αναμέτρηση του Μαϊου μια δεύτερη θητεία ως Δήμαρχος Αθηναίων. (Άλλα) πέντε χαμένα χρόνια…
Ακούγοντας την αφήγηση του Γιώργου Καμίνη για το ποιά είναι η Αθήνα σήμερα, αισθάνεσαι να… βρίσκεσαι αλλού. Μια εικονική πραγματικότητα, η περιγραφή μιας πόλης που φυσικά δεν υπάρχει, παρά μόνο σε… μακέτες. Αν υπάρχει και εκεί.
Η Αθήνα του σήμερα είναι μια “ορφανή” πόλη. Ορφανή από αποτελεσματική διοίκηση. Ορφανή από όραμα για το μέλλον της. Ορφανή για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, που θα της επέτρεπαν να γίνει το μέσ0-μήνυμα της υπέρβασης της βαθιάς και σύνθετης εθνικής κρίσης την οποία διέρχεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα.
Το “εγώ” του Γιώργου Καμίνη σερφάρει μεταξύ αυτοπροσδιοριστικών σχολίων περί εκείνου “που… τελείωσε τη Χρυσή Αυγή”, εκείνου “που έχει στο dna του την καθολική αποδοχή”, εκείνου “που στηρίζεται από όλη την κοινωνία”, εκείνου που “έβαλε τάξη στην Αθήνα”.
Στην εποχή όπου οι 140 χαρακτήρες ενός μηνύματος στο Twitter μπορούν να διαλύσουν τους “μύθους” που κοπιαστικά και με συνέπεια οικοδομούν συστημικά ΜΜΕ και οι… συνοδοιπόροι τους, ο Γιώργος Καμίνης δεν είναι φυσικά τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι ένας αφόρητα συνηθισμένος πολιτικός. Χωρίς επαρκές, αυτόφωτο όραμα για τον τόπο που κλήθηκε να υπηρετήσει, και χωρίς την ευελιξία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα στα οποία καλείται να περπατήσει η επόμενη μέρα.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε. Είναι, μαζί με τον Περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρό, ό, τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Αυτοδιοίκησης. Και μάλιστα από το βαθύ, συστημικό και μοιραίο για τον τόπο ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που δεν διστάζει να δηλώσει σήμερα… κάτι άλλο (“Ελιά”).
Όπως ακριβώς και ο Γιώργος Καμίνης δηλώνει ότι είναι… κάτι άλλο. Η ιστορική συνείδηση της Αθήνας ωστόσο, εξοργίζεται και επαναστατεί. Τα υπόλοιπα, στην κάλπη.
ysterografa.gr
Η σημειολογία της ημέρας (Πρωταπριλιά) θα προσφερόταν για να εξηγεί πολλά. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, δεν εξηγεί τίποτα, αντιθέτως επιδεινώνει τα συμπεράσματα. Αρκούσε να ακούσει κανείς πέντε λεπτά τον Γιώργο Καμίνη στη ραδιοφωνική συνέντευξή που παραχώρησε στον Βασίλη Αδαμόπουλο και τον Σωτήρη Ξενάκη στο “Βήμα FM”, για να εκπλαγεί αρνητικά, αναφορικά με τη “μετάλλαξη” ενός άλλοτε συμπαθούς, μικρομεσαίου στελέχους της Δημόσιας Διοίκησης, σε τοπικό “άρχοντα” με… φουσκωμένο “εγώ”.
Σε αυτό το φουσκωμένο “εγώ” μάλιστα θα πρέπει κανείς να αναζητήσει τους πραγματικούς λόγους της μίζερης καθημερινότητας που αντιμετωπίζει η Αθήνα, και του ακόμη πιο μίζερου μέλλοντος που προδιαγράφεται για την ιστορική πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στην περίπτωση που ο άλλοτε Συνήγορος του Πολίτη εξασφαλίσει στην εκλογική αναμέτρηση του Μαϊου μια δεύτερη θητεία ως Δήμαρχος Αθηναίων. (Άλλα) πέντε χαμένα χρόνια…
Ακούγοντας την αφήγηση του Γιώργου Καμίνη για το ποιά είναι η Αθήνα σήμερα, αισθάνεσαι να… βρίσκεσαι αλλού. Μια εικονική πραγματικότητα, η περιγραφή μιας πόλης που φυσικά δεν υπάρχει, παρά μόνο σε… μακέτες. Αν υπάρχει και εκεί.
Η Αθήνα του σήμερα είναι μια “ορφανή” πόλη. Ορφανή από αποτελεσματική διοίκηση. Ορφανή από όραμα για το μέλλον της. Ορφανή για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, που θα της επέτρεπαν να γίνει το μέσ0-μήνυμα της υπέρβασης της βαθιάς και σύνθετης εθνικής κρίσης την οποία διέρχεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα.
Το “εγώ” του Γιώργου Καμίνη σερφάρει μεταξύ αυτοπροσδιοριστικών σχολίων περί εκείνου “που… τελείωσε τη Χρυσή Αυγή”, εκείνου “που έχει στο dna του την καθολική αποδοχή”, εκείνου “που στηρίζεται από όλη την κοινωνία”, εκείνου που “έβαλε τάξη στην Αθήνα”.
Στην εποχή όπου οι 140 χαρακτήρες ενός μηνύματος στο Twitter μπορούν να διαλύσουν τους “μύθους” που κοπιαστικά και με συνέπεια οικοδομούν συστημικά ΜΜΕ και οι… συνοδοιπόροι τους, ο Γιώργος Καμίνης δεν είναι φυσικά τίποτα από τα παραπάνω.
Είναι ένας αφόρητα συνηθισμένος πολιτικός. Χωρίς επαρκές, αυτόφωτο όραμα για τον τόπο που κλήθηκε να υπηρετήσει, και χωρίς την ευελιξία να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα στα οποία καλείται να περπατήσει η επόμενη μέρα.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε. Είναι, μαζί με τον Περιφερειάρχη Αττικής Γιάννη Σγουρό, ό, τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ στον χώρο της Αυτοδιοίκησης. Και μάλιστα από το βαθύ, συστημικό και μοιραίο για τον τόπο ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που δεν διστάζει να δηλώσει σήμερα… κάτι άλλο (“Ελιά”).
Όπως ακριβώς και ο Γιώργος Καμίνης δηλώνει ότι είναι… κάτι άλλο. Η ιστορική συνείδηση της Αθήνας ωστόσο, εξοργίζεται και επαναστατεί. Τα υπόλοιπα, στην κάλπη.
ysterografa.gr
