Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Ο Χριστόδουλος Ξηρός, αυτός ο εξάκις ισοβίτης - εκτελεστής,
αυτός ο «πολιτικός δραπέτης», (όπως αθωωτικά τον αποκαλεί ο συνήγορός
του), αυτός ο πολύπειρος ινστρούκτορας των «Πυρήνων της φωτιάς», έγινε
με την μυστηριώδη φυγή του το Νο1 πρόσωπο της επικαιρότητας.
Πότε όμως; Ακριβώς τις ημέρες που η επίσημη Ελλάδα ξεκίνησε την 5η
προεδρία της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με επιδεικτικώς απόντα, τον αρχηγό
της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης - κηρυγμένο εν τούτοις υπέρ της παραμονής
στην ευρωπαϊκή «στρούγκα» και… υποψήφιο… τσέλιγκά της !..Μπαίνω σήμερα στον πειρασμό να γυρίσω 70 χρόνια πίσω. Και ανατριχιάζω με την ιδέα ότι λίγο έλειψε να γίνω και του λόγου μου ένας «Ξηρός» της τότε γερμανικής κατοχής. Ήμουν εκείνα τα χρόνια γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες. Στην ομάδα μου ήταν, μεταξύ άλλων, η άγνωστη τότε, Ελένη Γλύκατζη (Αρβελέρ σήμερα), ο μαθητής τότε του Ωδείου Αθηνών Μάνος Χατζηδάκης και η αριστούχος του 4ου θηλέων Άννα Συνοδινού. Γράφαμε στους τοίχους, βγάζαμε χωνί, κατεβαίναμε στις διαδηλώσεις. Αργότερα όμως τα πράγματα αγρίεψαν. Μετατέθηκα από το Παγκράτι στον Υμηττό επικεφαλής διμοιρίας της ΕΠΟΝ –ΕΛΑΣ…
Ένα πρωινό του Γενάρη 1944 κατέβηκε «γραμμή από πάνω» να συλλάβουμε και να τιμωρήσουμε με εκτέλεση έναν ταγματασφαλίτη που τρομοκρατούσε τους κατοίκους πυροβολώντας με την αραβίδα του καθώς περπατούσε από το τάγμα Μακρυγιάννη ως το σπίτι του στη Χαραυγή. Τι να κάνουμε; Του στήσαμε ενέδρα, τον συλλάβαμε και τον ανεβάσαμε στον Υμηττό, όπου ο τόπος εκτέλεσης των «προδοτών» από την... τιμωρό ΟΠΛΑ. Την εκτέλεση έπρεπε να κάνω εγώ, ως επικεφαλής. Σαν πρωτάρης στη «δουλειά» τον έστησα γονατιστό μπροστά μου και όπλισα νευρικά το πιστόλι μου. Κάτι όμως με εμπόδιζε να τραβήξω τη σκανδάλη. Αναζητούσα δικαιολογίες για να κερδίσω χρόνο:
-Γιατί, ορέ παιδί, τρομοκρατείς τον κόσμο;
-Δεν το θέλω, συναγωνιστή, απλώς… ανοίγω δρόμο! Κάθε τέτοια ώρα φέρνω το συσσίτιό μου στην μανούλα μου που είναι βαριά άρρωστη. Αυτό είναι όλο. Θα με σκοτώσετε;
-Αν σου χαρίσουμε τη ζωή θα μας φέρεις αύριο στις 12 στο Βύρωνα όσα όπλα καταφέρεις να κλέψεις από το τάγμα σου; Θα ενωθείς μαζί μας στην αντίσταση;
Τι να έκανε; Συμφώνησε απνευστί. Και αφού άκουσε το «φύγε» τινάχτηκε σαν ελατήριο, πήρε τον κατήφορο και κοιτούσε συνεχώς πίσω αμφιβάλλοντας ότι του τη χαρίσαμε. Οι σύντροφοί μου φοβήθηκαν ότι έκανα μεγάλο λάθος και θα το πλήρωνα ακριβά…. Όμως ο «γερμανοτσολιάς» ήλθε την άλλη μέρα ακριβώς στην ώρα του σέρνοντας ένα καροτσάκι με τέσσερις αραβίδες και αρκετές χειροβομβίδες…. «Πάρτε τα και από σήμερα να με θεωρείτε δικό σας»!..
Πέρασαν αρκετές μέρες. Στις 28 Απριλίου του 1944 τρία παιδιά της διμοιρίας μου, ο Μήτσος Αυγέρης, ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Θάνος Κιοκμενίδης έπεφταν νεκροί σε μια «γιάφκα» του ΕΛΑΣ Υμηττού μετά από οκτάωρη μάχη με τους Γερμανούς. Οι δύο σκοτώθηκαν μέσα στη γιάφκα. Τελευταίος, ο τραυματισμένος Μήτσος Αυγέρης, άνοιξε την πόρτα έβαλε το πιστόλι του στον κρόταφο, φώναξε «Σας νικήσαμε-ζήτω η Ελλάδα» και έπεσε νεκρός...
Θα μαντέψατε ίσως ότι ο Μήτσος Αυγέρης ήταν ακριβώς ο «ταγματασφαλίτης» που παρά λίγο να εκτελέσουμε «εκεί ψηλά στον Υμηττό»!... Το ίδιο βράδυ γράψαμε ένα σωρό συνθήματα στους τοίχους αυτού του σπιτιού που έμεινε στην ιστορία ως «Κάστρο του Υμηττού». Και για το οποίο η Σοφία Μαυροειδή- Παπαδάκη έγραψε τους ωραιότερους στίχους της…
Τα διηγούμαι αυτά για να δείξω ότι ούτε ο Ξηρός ούτε οι όμοιοί του είναι φτιαγμένοι για παρόμοιες αποκοτιές. Ενεργούν εκ του ασφαλούς. Ξέρουν ότι δεν κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους ούτε να σαπίσουν στη φυλακή. ΚΑΠΟΙΟΙ τους εκπαιδεύουν για να πυροβολούν προαποφασισμένους « στόχους», σε σημαδιακές ημέρες. Δεν είναι καν αναρχικοί. Από την Αντιγόνη του Αισχύλου μέχρι τον Ροδοκανάκη, τον Δαδάογλου και την Πανταζή οι εκ πεποιθήσεως Έλληνες αναρχικοί ουδέποτε έβαψαν τα χέρια τους με αίμα…
Οι σκεπτόμενοι πολίτες ξέρουν σήμερα ότι η τρομοκρατία είναι ένα κρυφό κλαδευτήρι του Συστήματος (κάποτε και των μυστικών υπηρεσιών του) που το χρειάζεται για… κλαδέματα όποτε αρρωσταίνει. «Κλαδευτήρια» του Συστήματος είναι και οι Ξηροί και οι πολυώνυμες οργανώσεις που ξεφυτρώνουν όποτε τα πράγματα δυσκολεύουν…
Τώρα που κάποιες τολμηρές δικαστίνες σηκώνουν μια- μια τις πέτρες με τα σκουλήκια όπως αυτή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (και μακάρι μια δικαστίνα να είναι η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας), τώρα που ο βούρκος ξεχύνεται από πολύ ψηλά, τώρα που η τρομοκρατία δεν έχει πέραση (και ας την λοξοκοιτάζουν ο Αντόνιο Νέγκρι με τον Τατσόπουλο), η σωτηρία της πατρίδας περνάει οριστικά στα χέρια του λαού που εν ψυχρώ θα «εκτελέσει» με την ψήφο του ή με γενικό ξεσηκωμό σύσσωμο το φαύλο πολιτικό σύστημα. .
Οπότε μια άλλη μέρα θα ανατείλει!…
Ch.Passalaris@hotmail.com
elzoni.gr
