Του Φώτη Σαραντόπουλου
H Σοβιετία (και οι πολίτες της) έχουν συγκεκριμένους τρόπους σκέψης.
Για παράδειγμα, γίνεται συζήτηση για τα στεγαστικά δάνεια και το πόσο δυσβάστακτα είναι, για το αν πρέπει να κουρευτούν (ή να γραφτούν στο χιόνι) κλπ.
Αλλά δεν άκουσα κανένα να στεναχωριέται για τα δάνεια των βιοτεχνών, των εμπόρων, των επιχειρηματιών.
Αυτοί μάλλον δεν είναι Έλληνες, δεν έχουν οικογένειες, ίσως να μην είναι και άνθρωποι. Οπότε, ποιος να νοιαστεί για τις δουλειές τους που έκλεισαν, για τα σπίτια τους που πήραν οι Τράπεζες κλπ.
Άλλωστε, τα δικά τους σπίτια (αυτά που ήδη πήραν οι Τράπεζες) ήταν ξοφλημένα. Ανήκαν πραγματικά σε αυτούς. Δεν ήταν χρωστούμενα.
Και τα δικά τους δάνεια είχαν σκοπό την ανάπτυξη της δουλειάς τους, και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Όχι την κατανάλωση ή την απόκτηση μεγαλύτερου σπιτιού ή αυτοκινήτου.
Αλλά ποιος νοιάζεται για αυτά σε μία Σοβιετία;
Στο κάτω - κάτω, και μόνο η προσπάθεια κάποιου να βελτιώσει τη ζωή του επιχειρώντας, είναι κατακριτέα στη Σοβιετία. Όφειλε κι αυτός, να γλύψει κατουρημένες ποδιές και να πάει να διοριστεί στο Δημόσιο.
