Το “ρόδο” που (δεν) μαράθηκε

Η φύση του σεναρίου της ζωής είναι εξαιρετικά σύνθετη για να μπορεί να την κατανοήσει κανείς, έστω και μερικώς. Σε αυτή τη δυσερμήνευτη παράμετρο λοιπόν, κρύβεται εν πολλοίς και η μυσταγωγία σασπένς που την περιβάλλει. Η απορία. Το μη εξηγήσιμο. Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Στις 31 Αυγούστου του 1997, η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε σοκαρισμένη τον τραγικό θάνατο της πριγκίπισσας της Ουαλίας, σε μια υπόγεια γέφυρα στο Παρίσι. Την Πόλη του Φωτός. Κυνηγημένη από παπαράτσι, τη στιγμή που έμοιαζε να έχει ξαναβρεί το χαμόγελό της, στο πλευρό του Ντόντι Αλ Φαγέντ.
Η πριγκίπισσα του λαού, όπως πέρασε στην αιωνιότητα η Νταϊάνα Σπένσερ, ήταν το “Ρόδο της Αγγλίας”. Όπως την περιέγραψε ο στενός φίλος της Έλτον Τζον, διασκευάζοντας για χάρη της το “Candle in the wind”, το οποίο και τραγούδησε στην κηδεία της. Ποιος θα ξεχάσει την πύλη του Μπάκινγχαμ “πνιγμένη” σε ανθοδέσμες και αφιερώσεις; Ποιος θα ξεχάσει τα δάκρυα του απλού κόσμου, που την αισθανόταν στην καρδιά του και πλάι του; Ποιος θα ξεχάσει την εκκωφαντική απόσταση ανάμεσα στην Νταϊάνα και την υπόλοιπη μοναρχία, ως προς το πως τους αντιμετώπιζε ο κόσμος;
Είναι από τις στιγμές που θα θυμάται κανείς, και θα ανακαλεί με το στερεότυπο παιχνίδι της μνήμης: “Εσύ που ήσουν, τότε που είπαν ότι η Νταϊάνα σκοτώθηκε;”. Goodbye England’s rose, from a country lost without your soul, όπως περιέγραφε ο προφητικός στίχος του Έλτον Τζον.

statesmen.gr