Κάθε άρνηση έχει την εξήγησή της. Και όλες μαζί, αιτιολογούνται στη βάση της επικοινωνιακής διαχείρισης από πλευράς Γερμανίας, όχι απλώς και μόνο της Συνόδου, αλλά συνολικά της πολιτικής ηγεσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που το Βερολίνο φυσικά θεωρεί ότι του ανήκει. Η στάση αυτή άλλωστε, έχει φέρει τη Γερμανία σε θέση αντιπάλου, απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ στο εσωτερικό της Ευρώπης την αποδυναμώνει και την απομονώνει πολιτικά.
Φυσικά, η Μέρκελ γνωρίζει ότι η ίδια η δύσκολη και σύνθετη πραγματικότητα την οδηγεί στο να αναιρέσει τις περισσότερες, αν όχι όλες τις παραπάνω αρνήσεις της. Πρέπει ωστόσο να επιχειρήσει να απεγκλωβιστεί με τρόπο που θα της επιτρέψει να μην “τσαλακωθεί” πολιτικά, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών της Γερμανίας, που είναι προγραμματισμένες για τον Σεπτέμβριο του 2013. Θα το κάνει λοιπόν με τον… τρόπο της.
Έστω κι αν δεν το παραδέχεται, ούτε και θα το παραδεχτεί, η Γερμανίδα Καγκελάριος ανησυχεί για την προοπτική, μετά την πιθανολογούμενη επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ τον Νοέμβριο, οι Οίκοι Αξιολόγησης οι οποίοι επηρεάζονται πολιτικά από την Ουάσινγκτον, να στοχοποιήσουν το Βερολίνο. Η ανακοίνωση άλλωστε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας… σέρνεται στο 0,7%, μάλλον υποψιάζει για το τι έρχεται.
Φανταστείτε λοιπόν το ενδεχόμενο οι Οίκοι Αξιολόγησης να αρχίσουν να υποβαθμίζουν την αξιολόγηση και τις προοπτικές της γερμανικής οικονομίας. Να αφήνουν υπονοούμενα για τις γερμανικές τράπεζες και τη ρευστότητά τους. Να εκτοξεύουν στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού για τα γερμανικά ομόλογα. Και τότε, να ζητηθεί από τη Γερμανία να παραχωρήσει εθνική κυριαρχία, προκειμένου να βοηθηθεί από τους υπόλοιπους. Επειδή η ίδια, σήμερα, απαιτεί ως αντάλλαγμα για κάθε παραχώρησή της στη Σύνοδο Κορυφής, την εκχώρηση κυριαρχίας.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
