Με όσα είπε χθες βράδυ στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επαναπροσδιόρισε ιεραρχικά τις προτεραιότητες με βάση τις οποίες η ελληνική κοινωνία προσέρχεται προβληματισμένη στις κάλπες της 17ης Ιουνίου. Ο ίδιος άλλωστε, δεν υιοθέτησε ποτέ συμβιβασμένες θέσεις ή τρόπο εκφοράς των θέσεων αυτών. Έκανε ρήξεις. Είχε έναν λόγο γεμάτο γωνίες. Ενοχλούσε, αρκετές φορές σε… αφόρητο σημείο.
Δεν μπορεί ωστόσο κανείς να μην του αναγνωρίσει ότι διατηρεί καθαρή ματιά και ψύχραιμη προσέγγιση, έστω κι αν εκφράζει μάλλον κυνικά, αλήθειες που οι περισσότεροι δυσκολεύονται ακόμη και να ψιθυρίσουν.
Η άποψή του περί του ποιος θα έπρεπε να είναι ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης μετεκλογικής συνεργασίας, είναι τουλάχιστον… ελεγχόμενη. Χρησιμοποιώντας ποδοσφαιρική ορολογία, είναι μάλλον… offside. Γιατί κανείς δεν μπορεί να παραμερίσει τον αρχηγό του πρώτου κόμματος, εκείνον δηλαδή που θα έχει υπερψηφιστεί, έστω από τη σχετική πλειοψηφία όσων προσέλθουν στις κάλπες. Για χάρη κάποιου τρίτου, χωρίς αντίστοιχη εκλογική νομιμοποίηση. Πόσο μάλλον για κάποιον τεχνοκράτη.
Η μεγάλη αλήθεια την οποία αποτύπωσε απερίφραστα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ωστόσο, είχε να κάνει με τον Αλέξη Τσίπρα και το μέγεθος της… ηγετικής σκιάς του. Ο πρώην πρωθυπουργός, αναφέρθηκε στις συγκρίσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με τον Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας ίσως τον πλέον πετυχημένο χαρακτηρισμό που έχει ακουστεί: Παραλήρημα μεγαλείου…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
