Το είδαμε πριν από σχεδόν πέντε χρόνια, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Το βράδυ των χαμένων για το ΠΑΣΟΚ εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2007, ο σημερινός Πρόεδρός του βιάστηκε να… μας γνωρίσει τις προσωπικές φιλοδοξίες του για την ηγεσία του Κινήματος. Με αποτέλεσμα να τρομάξει, και τελικά να ηττηθεί.
Σήμερα, τη σκυτάλη από τον Ευάγγελο Βενιζέλο την πήρε νοητά ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρόεδρος του πολιτικού μορφώματος με τις πολλές συνιστώσες και τις ακόμη περισσότερες διαφορετικές απόψεις, εμφανίστηκε στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου, φορώντας ένα… κοστούμι που δεν του ταίριαζε.
Προσπάθησε να καθησυχάσει όσους, εντός και εκτός συνόρων βλέπουν στη μετενσάρκωση του “όλου ΠΑΣΟΚ”, μια κάθε άλλο παρά αόρατη απειλή λαϊκισμού, που θέτει σε κίνδυνο όχι μονάχα την Ελλάδα, αλλά συνολικά την ευρωζώνη. Επομένως, το ίδιο το μέλλον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που ήδη δυσκολεύονται να βρουν τις κατάλληλες ισορροπίες.
Όταν όμως έχεις οικοδομήσει ένα ολόκληρο πολιτικό και προσωπικό προφίλ πάνω στο διαρκές και επίμονο φλερτ με τα άκρα, την υπερβολή και την… επικινδυνότητα, είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις για κάτι διαφορετικό.
Η… διορθωμένη εκδοχή του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάστηκε σήμερα από τον Αλέξη Τσίπρα, κάθε άλλο παρά καθησύχασε. Κάθε άλλο παρά σκόρπισε προσδοκίες ή μοίρασε ελπίδες.
Αντιθέτως, η εθνική διαδρομή που επιδιώκει να χαράξει ο ΣΥΡΙΖΑ από την 18η Ιουνίου, λοξοδρόμησε πλέον εξόφθαλμα: Από την υπόσχεση αλλαγής στη βεβαιότητα εθνικής περιπέτειας. Κάτι που δεν μπορεί να αντέξει η Ελλάδα.
