Σε λίγες ημέρες θα γιορτάσουμε την 28η Οκτωβρίου. Ένα ιστορικό γεγονός. Εκείνη την εποχή ο δικτάτορας Μεταξάς είπε το μεγάλο «ΟΧΙ» ταυτιζόμενος με το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού.
Σήμερα η «δημοκρατική» κυβέρνηση ξεπουλά την χώρα γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων της τον Ελληνικό λαό. Εκείνη την εποχή ο δικτάτορας Μεταξάς έπαψε να πληρώνει τα χρέη γιατί δεν μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την ζωή των πολιτών και την ασφάλεια της χώρας. Σήμερα «δημοκρατική» κυβέρνηση καταργεί στρατιές, αφήνει τις Τουρκικές φρεγάτες να κόβουν βόλτες μέχρι το Σούνιο, εξαθλιώνει τον λαό προκείμενου να πληρωθούν οι τοκογλύφοι συνεργάτες της.
Σήμερα η «δημοκρατική» κυβέρνηση ξεπουλά την χώρα γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων της τον Ελληνικό λαό. Εκείνη την εποχή ο δικτάτορας Μεταξάς έπαψε να πληρώνει τα χρέη γιατί δεν μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την ζωή των πολιτών και την ασφάλεια της χώρας. Σήμερα «δημοκρατική» κυβέρνηση καταργεί στρατιές, αφήνει τις Τουρκικές φρεγάτες να κόβουν βόλτες μέχρι το Σούνιο, εξαθλιώνει τον λαό προκείμενου να πληρωθούν οι τοκογλύφοι συνεργάτες της.
Εκείνη την εποχή οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν μεταφέροντας το δυσάρεστο γεγονός. Βλέπετε εκείνη την εποχή οι καμπάνες χτυπούσαν στην χαρά και στην λύπη. Στο άκουσμά της οι άνθρωποι έκαναν ένα σταυρό κι έπρατταν ανάλογα με τον αν αυτή χτυπούσε χαρμόσυνα ή λυπητερά. Κάπως έτσι έμαθαν για τον πόλεμο, για το πότε ερχόντουσαν να χτυπήσουν τα αεροπλάνα, για την ημέρα που οι κατακτητές ξεκουμπίστηκαν από την χώρα. Σήμερα οι νεοέλληνες ενοχλούνται, στο άκουσμά τους, γιατί τους χαλάει τον ύπνο τους. Εκείνη την εποχή οι άνδρες με ροζιασμένα χέρια οι περισσότεροι, πήγαν στον πόλεμο οικιοθελώς, με την χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους, λες και ο πόλεμος ήταν μια γιορτή. Χωρίς τα στοιχειώδη, με το χιόνι να τους στέλνει στα χειρουργεία για ακρωτηριασμούς, με ελάχιστη τροφή, με οπλισμό κατώτερο των αντιπάλων τους, με μόνο στήριγμα την αγάπη τους στην πατρίδα και την πίστη τους στην Παναγία, έγραψαν ιστορία σώζοντας ολάκερη την Ευρώπη από την ναζικοποίηση. Τι σχέση έχουν εκείνα τα παλικάρια με τους νεοέλληνες κουστουμαρισμένους λιμοκοντόρους που έχουν αναγάγει το ωραίο κορμί, την καριέρα και την καλοπέραση σε σκοπό της ζωής τους;;; Εκείνη την εποχή οι γυναίκες τις Πίνδου μετά τις δουλείες στα χωράφια και στο σπίτι, έπλεκαν ρούχα, τα φορτωνόντουσαν στην πλάτη και ανέβαιναν τις χιονισμένες βουνοκορφές της Πίνδου για να βοηθήσουν τους άνδρες που πολεμούσαν. Τι σχέση έχουν εκείνες οι γυναίκες με τις μακριές φούστες και τα τσεμπέρια, με τις σημερινές που η μόνη τους έννοια είναι η καριέρα, το σέξι κορμί, το προκλητικό ντύσιμο, το μπλάστρωμα και το βάψιμο;;; Εκείνη την εποχή η εκκλησία έδωσε για εκποίηση όσα χρυσαφικά είχε για να γίνουν οχυρωματικά έργα, να αγοραστούν όπλα. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος των περιστάσεων;;; Εκείνη την εποχή τα μπαλκόνια γέμισαν Ελληνικές σημαίες ενώ σήμερα με το ζόρι βλέπεις κάποιες να κρέμονται ανήμερα των εθνικών εορτών. Εκείνη την εποχή ο κόσμος οργανώθηκε σε αντιστασιακές ομάδες, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του ότι το κόστος θα ήταν βαρύ. Θα κάνει το ίδιο και σήμερα;;;
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι ίσως είναι καιρός να αντισταθούμε κι εμείς. Να δείξουμε ότι μπορεί και η δική μας γενιά να γράψει ιστορία. Να δείξουμε ότι έχουμε μέσα μας κάτι από τον Λεωνίδα, το Κολοκοτρώνη, κάτι από αυτούς που έγραψαν στο παρελθόν ιστορία. Να αντισταθούμε σε αυτούς που πριν λίγα χρόνια αιματοκύλισαν την χώρα μας κι όχι μόνο, με όποιο τρόπο μπορούμε. Να βάλουμε στην άκρη το «εγώ» και να δούμε το «εμείς», Να ξαναπλησιάσουμε την εκκλησία αφήνοντας στην άκρη χαζές δικαιολογίες για τον κακό παπά. Δεν νομίζω να απορρίπτει κανένας την ιατρική επειδή υπάρχουν παλιάνθρωποι γιατροί;;; Να βάλουμε στην άκρη την καλοπέραση. Έρχονται δύσκολες ημέρες. Ημέρες πείνας, στέρησης σκληρής λιτότητας. Να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας, να έχουμε να πούμε μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον, να μονιάσουμε. Να βγάλουμε όλοι μια σημαία στο μπαλκόνι μας, να δείξουμε ότι κάτι αλλάζει στην λογική μας.
Ότι έγινε έγινε. Φταίμε κι εμείς. Βλέπετε πάντα ψηφίζαμε αυτόν που μας χάιδευε τα αυτιά κι ας ξέραμε ότι μακροπρόθεσμα θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Είχαμε κι εμείς την λογική του «ότι προλάβουμε να φάμε». Αναγάγαμε την λαμογιά σε εξυπνάδα, καταντήσαμε την δημοκρατία σε ασυδοσία. Είχαμε αφέντες «κατά των καρδιών μας» όπως λέει και το ευαγγέλιο. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Ανεξάρτητα του ποια θα είναι η απόφαση, οι συνέπειες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες για τους περισσότερους από μας. Θα χρειαστεί πολύ υπομονή, αγάπη και μεγάλη πίστη στο Θεό. Αν κάποιος, κάποια στιγμή απογοητευτεί, νοιώσει να πνίγετε ας θυμηθεί όσες προσευχούλες ξέρει και ας ζητήσει την βοήθεια του Θεού «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με». Είναι αρκετό.
Αναγνώστης
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι ίσως είναι καιρός να αντισταθούμε κι εμείς. Να δείξουμε ότι μπορεί και η δική μας γενιά να γράψει ιστορία. Να δείξουμε ότι έχουμε μέσα μας κάτι από τον Λεωνίδα, το Κολοκοτρώνη, κάτι από αυτούς που έγραψαν στο παρελθόν ιστορία. Να αντισταθούμε σε αυτούς που πριν λίγα χρόνια αιματοκύλισαν την χώρα μας κι όχι μόνο, με όποιο τρόπο μπορούμε. Να βάλουμε στην άκρη το «εγώ» και να δούμε το «εμείς», Να ξαναπλησιάσουμε την εκκλησία αφήνοντας στην άκρη χαζές δικαιολογίες για τον κακό παπά. Δεν νομίζω να απορρίπτει κανένας την ιατρική επειδή υπάρχουν παλιάνθρωποι γιατροί;;; Να βάλουμε στην άκρη την καλοπέραση. Έρχονται δύσκολες ημέρες. Ημέρες πείνας, στέρησης σκληρής λιτότητας. Να κοιτάξει ο ένας τον άλλον, να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας, να έχουμε να πούμε μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον, να μονιάσουμε. Να βγάλουμε όλοι μια σημαία στο μπαλκόνι μας, να δείξουμε ότι κάτι αλλάζει στην λογική μας.
Ότι έγινε έγινε. Φταίμε κι εμείς. Βλέπετε πάντα ψηφίζαμε αυτόν που μας χάιδευε τα αυτιά κι ας ξέραμε ότι μακροπρόθεσμα θα μας οδηγήσει στην καταστροφή. Είχαμε κι εμείς την λογική του «ότι προλάβουμε να φάμε». Αναγάγαμε την λαμογιά σε εξυπνάδα, καταντήσαμε την δημοκρατία σε ασυδοσία. Είχαμε αφέντες «κατά των καρδιών μας» όπως λέει και το ευαγγέλιο. Τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε. Ανεξάρτητα του ποια θα είναι η απόφαση, οι συνέπειες θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστες για τους περισσότερους από μας. Θα χρειαστεί πολύ υπομονή, αγάπη και μεγάλη πίστη στο Θεό. Αν κάποιος, κάποια στιγμή απογοητευτεί, νοιώσει να πνίγετε ας θυμηθεί όσες προσευχούλες ξέρει και ας ζητήσει την βοήθεια του Θεού «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με». Είναι αρκετό.
Αναγνώστης
