Του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)
Όλοι
γνωρίζουμε για το έπος της Αλβανίας στα ηπειρωτικά βουνά της Πίνδου το 1940,
αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το ηρωικό και τραγικό τέλος
παίχτηκε στα βουνά της Μακεδονίας τον Απρίλιο του 1941. Ο ηρωικός στρατός της
μικρής και πάντα ταλαιπώρου Ελλάδας είχε καταφέρει το ακατόρθωτο, είχε νικήσει
και γελοιοποιήσει με τα λίγα μέσα που διέθετε, αλλά κυρίως με το κουράγιο του
και την πίστη του στο δίκαιο αγώνα που έδινε για την ελευθερία της πατρίδος
του, την πάνοπλη ιταλική στρατιά, που ωστόσο είχε κουραστεί να πολεμά σε ξένες
χώρες για να ικανοποιήσει τις μωροφιλοδοξίες του ηγέτη της. Τότε ήταν που
ντροπιασμένες οι δυνάμεις του Άξονα έριξαν στη μάχη κατά της Ελλάδος τα
γερμανικά στρατεύματα, που εισέβαλαν στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941
επιτιθέμενα στη Γραμμή Μεταξά που περιελάμβανε τα οχυρά Ρούπελ, Εχίνος,
Καρατάς, Λίσσε και Ιστίμπεη. Αν και εξασθενημένος ο ελληνικός στρατός δεν
παραδόθηκε αμαχητί, αλλά μόνο όταν δεν είχε άλλη επιλογή. Ένα τέτοιο είναι και
το παράδειγμα του γενναίου συντοπίτη μας λοχία Ίτσιου.
Ο
Δημήτριος Ίτσιος γεννήθηκε στα Άνω
Πορρόια του νομού Σερρών και ήταν διοικητής του Πολυβολείου 8, ενός από τα
καίρια σημεία της άμυνας του ελληνικού στρατού,
το οποίο βρισκόταν στο οροπέδιο της Ομορφοπλαγιάς του όρους Κερκίνη.
Όταν το επίλεκτο τάγμα της 6ης Ορεινής Γερμανικής Μεραρχίας
επιτέθηκε στο λόχο του Ίτσιου, οι Έλληνες αντιστάθηκαν με τόσο σθένος που ο
Γερμανός διοικητής Shoner
αναγκάστηκε να αποσύρει βαρύ πυροβολικό από τη Βουλγαρία για ενίσχυση των
στρατευμάτων του στο Μπέλες και επιπλέον
σφυροκοπούσε αδιάκοπα από αέρος μέχρι να καταφέρει να κάμψει την αντίσταση των
Ελλήνων, οι οποίοι υποχώρησαν συντεταγμένα προς τα όρη Κρούσσια. Για να συμβεί
αυτό έπρεπε τα εξωτερικά πολυβολεία 8 και 9 να σταματήσουν έστω και προσωρινά
την προέλαση των Γερμανών προς τα Άνω Πορρόια γεγονός που εστέφθη με επιτυχία.
Όταν
πια δεν μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο και αφού το τάγμα που διοικούσε ο Ίτσιος
είχε επιφέρει δεινά αλλά δυστυχώς όχι καίρια πλήγματα στον αντίπαλο και μην
έχοντας πλέον πυρομαχικά, αφού είχε ξοδέψει 33000 σφαίρες για να υπερασπίσει τα
πάτρια εδάφη και τους συστρατιώτες του έναντι των Γερμανών εισβολέων,
παραδόθηκε αποδεχόμενο την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου.
Ενώ
όμως ο ελληνικός στρατός εκτός από το γενναίο του φρόνημα επέδειξε με τον τρόπο
που παραδόθηκε και ευγένεια ψυχής, ο
Γερμανός διοικητής, θιγμένος στον εγωισμό του που ένας απλός υπαξιωματικός τον
είχε ντροπιάσει αποφάσισε να προβεί σε έγκλημα εκτελώντας το 35χρονο παλληκάρι
κατά παράβαση της συνθήκης της Γενεύης.
Επίκαιρο
όσο ποτέ άλλοτε το μήνυμα της αυτοθυσίας του Ίτσιου και των ανδρών του, που σαν
άλλος Λεωνίδας με τους 300 του στις Θερμοπύλες, σαν άλλος Παπαφλέσσας στο
Μανιάκι, υπερασπίστηκαν με κάθε τίμημα το δικαίωμα σε μια ελεύθερη πατρίδα για
αυτούς και τις επόμενες γενιές, αναρωτιόμαστε ποια είναι η σημερινή αντίληψη,
αντιλαμβανόμενοι ότι η ιστορία αν και μέσα από διαφορετικούς διαύλους, κάνει
κύκλους. Η σημερινή κατάσταση μπορεί να μην έχει όπλα και σφαίρες, όμως η
ελευθερία της πατρίδος και πάλι διακυβεύεται μέσα από μονεταριστικές αντιλήψεις
και οικονομικά κανάλια με αντίπαλον δέος και πάλι αυτούς που πριν 70 περίπου
χρόνια αιματοκύλησαν όλη την ανθρωπότητα. Εναπόκειται πλέον σε εμάς να δείξουμε
το δικό μας ψυχικό σθένος και να μην παραδινόμαστε αμαχητί στις παράλογες
απαιτήσεις της οποιαδήποτε Τρόικας, αλλά
να υψώσουμε συντεταγμένα και νόμιμα μέσα από τους νόμιμα εκλεγμένους
εκπροσώπους του ελληνικού λαού τη φωνή μας υπέρ των δίκαιων της πατρίδας μας.
