Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παρασκήνιο”, το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015
Εκείνη, κόρη πάστορα, γεννήθηκε στη… λάθος πλευρά του Τείχους του
Βερολίνου, και πέρασε τα δύσκολα για όλους εφηβικά χρόνια στη σκοτεινή
πλευρά της Δημοκρατίας.
Εκείνος, αυθεντικό πολιτικό ταλέντο, διαχειρίστηκε την Ενοποίηση που… ακόμη πληρώνει η Ευρώπη, αλλά και ίδιος με την παράλυση που του κληρονόμησε η απόπειρα δολοφονίας.
Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπήκαν βιαίως στην εθνική καθημερινότητα, όταν την άνοιξη του 2010, ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, έβαλε την υπογραφή του κάτω από ένα Μνημόνιο οικονομικής στήριξης, εθνικής μελαγχολίας και αυταπόδεικτης συρρίκνωσης της εθνικής αυτοτέλειας και αυτοδιάθεσης.
Ήταν η περίοδος που θεωρούσαμε ότι πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπήρχε…
περίστροφο, και μάλιστα στραμμένο προς την πλευρά της Γερμανίας, δηλαδή του “εθνικού ταμείου” της Ευρώπης.
Τη συνέχεια φυσικά τη γνωρίζουμε, και τη βιώνουμε ως καταθληπτική ανατροπή της καθημερινότητάς μας, και σκοτεινιασμένο εθνικό και προσωπικό ορίζοντα.
Το (θεωρητικά) αταίριαστο δίδυμο της γερμανικής ηγεσίας ωστόσο, δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Όχι σχηματικά. Στην πράξη.
Φυσικά και το Μνημόνιο είναι λάθος. Η λιτότητα είναι εγκληματικό λάθος. Και η εμμονή στα δυο λάθη, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, συνιστά ιστορική ξεροκεφαλιά, απολύτως κατανοητή αν συνυπολογίσουμε την εθνική και ατομική ψυχολογία του γερμανικού έθνους, και τα σκοτεινά μονοπάτια στα οποία οδήγησε την ανθρωπότητα.
Από εκεί και πέρα όμως, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχουν αποδειχτεί οι… καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας. Το 2010 που μπήκαμε στο Μνημόνιο, το 2011 που η παρέα των κερδοσκόπων του Σόρος επιχειρούσαν να μας χρεοκοπήσουν, το 2012 πριν από την απόφαση του Eurogroup, το 2013 με το PSI, το 2014 με το σχέδιο της προληπτικής γραμμής στήριξης, το 2015 με τον “μεγάλο συμβιβασμό” με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλες αυτές τις στιγμές, το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε έβαλε πλάτη για να μην… ανοίξει μύτη για την Ελλάδα. Φυσικά και ο καθένας έπαιζε τον ρόλο του, με τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών να είναι ο “κακός”, και την Καγκελάριο η “χοντρή που τραγουδάει τελευταία”, για να θυμηθούμε τη σχετική αμερικανική παροιμία.
Όσο σκληροί ήταν σε κάθε διαπραγμάτευση όμως, άλλο τόσο παθιασμένοι υποστηρικτές μας ήταν την επόμενη μέρα, στη Μπούντεσταγκ, στη Φρανκφούρτη με την ΕΚΤ, στο power game με το ΔΝΤ.
Όχι βέβαια επειδή μας έχουν… ερωτευτεί. Αλλά επειδή γνωρίζουν ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας θα είναι καταστροφική για τη Γερμανία, ηγέτιδα δύναμη και οικονομική ατμομηχανή της Ενωμένης Ευρώπης.
Όλα τα υπόλοιπα, περί “διαχειρίσιμου Grexit” και “θωρακισμένης ευρωζώνης”, είναι για τους αφελείς που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να αποκωδικοποιήσουν όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις.
Η Ελλάδα είναι πράγματι μια “Lehman Brothers”. Σε πολιτικό και όχι οικονομικό επίπεδο. Too big to fail. Και οι ορθολογιστές Γερμανοί δεν θα το ρίσκαραν ποτέ…
Εκείνη, κόρη πάστορα, γεννήθηκε στη… λάθος πλευρά του Τείχους του
Βερολίνου, και πέρασε τα δύσκολα για όλους εφηβικά χρόνια στη σκοτεινή
πλευρά της Δημοκρατίας.Εκείνος, αυθεντικό πολιτικό ταλέντο, διαχειρίστηκε την Ενοποίηση που… ακόμη πληρώνει η Ευρώπη, αλλά και ίδιος με την παράλυση που του κληρονόμησε η απόπειρα δολοφονίας.
Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μπήκαν βιαίως στην εθνική καθημερινότητα, όταν την άνοιξη του 2010, ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, έβαλε την υπογραφή του κάτω από ένα Μνημόνιο οικονομικής στήριξης, εθνικής μελαγχολίας και αυταπόδεικτης συρρίκνωσης της εθνικής αυτοτέλειας και αυτοδιάθεσης.
Ήταν η περίοδος που θεωρούσαμε ότι πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπήρχε…
περίστροφο, και μάλιστα στραμμένο προς την πλευρά της Γερμανίας, δηλαδή του “εθνικού ταμείου” της Ευρώπης.
Τη συνέχεια φυσικά τη γνωρίζουμε, και τη βιώνουμε ως καταθληπτική ανατροπή της καθημερινότητάς μας, και σκοτεινιασμένο εθνικό και προσωπικό ορίζοντα.
Το (θεωρητικά) αταίριαστο δίδυμο της γερμανικής ηγεσίας ωστόσο, δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Όχι σχηματικά. Στην πράξη.
Φυσικά και το Μνημόνιο είναι λάθος. Η λιτότητα είναι εγκληματικό λάθος. Και η εμμονή στα δυο λάθη, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, συνιστά ιστορική ξεροκεφαλιά, απολύτως κατανοητή αν συνυπολογίσουμε την εθνική και ατομική ψυχολογία του γερμανικού έθνους, και τα σκοτεινά μονοπάτια στα οποία οδήγησε την ανθρωπότητα.
Από εκεί και πέρα όμως, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχουν αποδειχτεί οι… καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας. Το 2010 που μπήκαμε στο Μνημόνιο, το 2011 που η παρέα των κερδοσκόπων του Σόρος επιχειρούσαν να μας χρεοκοπήσουν, το 2012 πριν από την απόφαση του Eurogroup, το 2013 με το PSI, το 2014 με το σχέδιο της προληπτικής γραμμής στήριξης, το 2015 με τον “μεγάλο συμβιβασμό” με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλες αυτές τις στιγμές, το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε έβαλε πλάτη για να μην… ανοίξει μύτη για την Ελλάδα. Φυσικά και ο καθένας έπαιζε τον ρόλο του, με τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών να είναι ο “κακός”, και την Καγκελάριο η “χοντρή που τραγουδάει τελευταία”, για να θυμηθούμε τη σχετική αμερικανική παροιμία.
Όσο σκληροί ήταν σε κάθε διαπραγμάτευση όμως, άλλο τόσο παθιασμένοι υποστηρικτές μας ήταν την επόμενη μέρα, στη Μπούντεσταγκ, στη Φρανκφούρτη με την ΕΚΤ, στο power game με το ΔΝΤ.
Όχι βέβαια επειδή μας έχουν… ερωτευτεί. Αλλά επειδή γνωρίζουν ότι μια κατάρρευση της Ελλάδας θα είναι καταστροφική για τη Γερμανία, ηγέτιδα δύναμη και οικονομική ατμομηχανή της Ενωμένης Ευρώπης.
Όλα τα υπόλοιπα, περί “διαχειρίσιμου Grexit” και “θωρακισμένης ευρωζώνης”, είναι για τους αφελείς που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να αποκωδικοποιήσουν όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις.
Η Ελλάδα είναι πράγματι μια “Lehman Brothers”. Σε πολιτικό και όχι οικονομικό επίπεδο. Too big to fail. Και οι ορθολογιστές Γερμανοί δεν θα το ρίσκαραν ποτέ…
