Γράφει ο
Χρήστος Πασαλάρης
Χρήστος Πασαλάρης
Οι απλοί και αγνοί πατριώτες θέτουν σήμερα-ημέρα Ανάστασης
και Αγάπης- το πολύ απλό ερώτημα: «Αν ετούτα τα τέσσερα χρόνια ήμασταν
ενωμένοι και αγαπημένοι δεν θα είχαμε βγει μια ώρα αρχύτερα από την
κρίση; Ποιος λέει όχι; Δεν είμαστε όμως ενωμένοι και αγαπημένοι. Ακόμη
και τη Μεγάλη Εβδομάδα τρωγόμαστε. Χολή και μίσος και κατάρες και
αναθέματα εκτοξεύονται από τους ηγέτες και τους εκπροσώπους των
αντιπάλων παρατάξεων. Αντικρίζει ο απλοϊκός πολίτης τα γουρλωμένα μάτια
και τις επιθετικές χειρονομίες των ομιλητών στη Βουλή και στα κανάλια
και απορεί: «Ωρέ, πού ζούμε: Σε εμφύλιο πόλεμο;» Βλέποντας αυτές τις εικόνες οι παλαιότεροι μελαγχολούν ενθυμούμενοι ότι ο λαός μας, από τότε που αποφάσισε να ξεσηκωθεί, δεν έπαψε να τρώγεται σε αδιάκοπους εμφυλίους πολέμους, όπως εκείνοι οι δυο του 1824-25 και οι άλλοι δύο του 1944 και του 1946, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και με την πατρίδα κατεστραμμένη. Υποκινητές και τότε οι «ξένοι δάκτυλοι» και οι πανίσχυροι «προστάτες» μας, με τα δάνεια, τα δόγματα και τα μνημόνιά τους, που ήθελαν την Ελλάδα χωμένη στην τσέπη τους…
Σήμερα, γίνονται υπεράνθρωπες (όσο και απάνθρωπες) προσπάθειες ΕΞΟΔΟΥ από την κρίση στην πλάτη ενός λαού λαβωμένου, γονατισμένου, χειραγωγημένου και απρόθυμου να ξεσηκωθεί, πλην όμως αγρίως αποφασισμένου να χιμήξει στις κάλπες του Μαΐου και να τιμωρήσει με την ψήφο του όλους όσους θεωρεί υπεύθυνους για το κατάντημα της πατρίδας, όχι μόνο στα τέσσερα τελευταία χρόνια αλλά και στις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες…
Καθώς η κυβέρνηση μιλάει για «έξοδο από την κρίση» οι σκεπτόμενοι πολίτες σταματάνε- πού αλλού;- σε εκείνη την ηρωική ΕΞΟΔΟ του Μεσολογγίου που έγινε ακριβώς Μεγάλη Εβδομάδα (Σάββατο Λαζάρου-Κυριακή Βαΐων (10-11 Απριλίου) του 1826, με την ηγεσία της πατρίδας παραδομένη και τότε στη διχόνοια, αλλά με το λαό του Μεσολογγίου σφιχτά ενωμένο. Γι’ αυτό και το έπος της ΕΞΟΔΟΥ έμεινε στην ιστορία σαν η κορυφαία πράξη αντίστασης όλων των εποχών.
Μέρες Πάσχα (7 Απριλίου του 1824) είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο αγαπημένο του Μεσολόγγι και ο σπουδαιότερος φιλέλληνας του «21», ο λόρδος Βύρων, που η ύστατη ευχή και παραγγελία του ήταν η «συμφιλίωση των Ελλήνων». Τα ίδιο ευχόταν και ένας άλλος σπουδαίος φιλέλληνας, ο Ελβετός αγωνιστής και εκδότης της εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά» Ιάκωβος Μάγερ, που σκοτώθηκε μαχόμενος στην ΕΞΟΔΟ. Πού όμως συμφιλίωση!..
Σήμερα κάποιοι βαρόνοι των media, σε αγαστή συνεργασία με εξωνημένες «πέννες» του σιναφιού μας, αντί να υψώνουν σημαία εθνικής ενότητας και σθεναρής αντίστασης στην ξένη κατοχή, αφιονίζουν το λαό μας και τον σπρώχνουν σε παθιασμένες παραταξιακές διαμάχες, υπό βροχήν νέων κομμάτων και «προέδρων»!!. Σημαίνει ότι παίζουν το παιγνίδι των ξένων «προστατών» που θέλουν την Ελλάδα μόνιμα διχασμένη, με τα φωτισμένα μυαλά της φευγάτα, με τη νεολαία της απελπισμένη, με την ανεργία φουντωμένη, με τους μετανάστες στα δυο εκατομμύρια, έτσι που οι ξένοι επενδυτές να προσελκύονται λόγω πάμφθηνης εργασίας, αλλιώς «ποιός ο λόγος να επενδύουν»;…
Και το σπουδαιότερο: Ξένοι και ντόπιοι συνεργάτες τους θέλουν την όποια ηγεσία να ζητιανεύει και να ξεπουλάει έναν –έναν τους εθνικούς θησαυρούς παρουσιάζοντας τις «συμφωνίες» της σαν άθλους, όπως συνέβη με το Ελληνικό… Και θέλουν το σπάνιο εξαπλό λαχείο της (τουρισμό, ναυτιλία, υπόγειο πλούτο, στρατηγική θέση, πανέξυπνο λαό –αλλά πάντα διχασμένο) να γίνει δικό τους!.. Δεν θα κουραστώ να το γράφω…
Κλείνοντας όμως, για να πάρουμε κουράγιο, ας ξαναγυρίσουμε στην ένδοξη ιστορία μας, που συνήθως επαναλαμβάνεται: Και ας θυμίσουμε ότι στις 23 Μαρτίου του 1826, είκοσι μέρες πριν πέσει το Μεσολόγγι, ενώ το μαρτύριό του είχε συγκλονίσει όλη την ανθρωπότητα, υπογράφηκε το, κάπως αγνοημένο σήμερα, «Πρωτόκολλο της Πετρούπολης», δηλαδή το πρώτο επίσημο έγγραφο της ελληνικής ανεξαρτησίας. Αυτό, μαζί με το έπος του Μεσολογγίου και με τις νίκες του Καραϊσκάκη (και όχι η ναυμαχία του Ναβαρίνου), είναι που έσωσαν την επανάσταση του «21»-όπως γράφει και ο Σαράντος Καργάκος στην περίφημη ιστορία του, που οι αναγνώστες της “R.N.”έχουν στα χέρια τους...
Όπερ σημαίνει ότι, αργά ή γρήγορα η δόλια πατρίδα θα ανασάνει, με ή χωρίς πρωτόκολλα, ο κόσμος να χαλάσει, γιατί και τώρα η ανθρωπότητα είναι συγκλονισμένη με τον Γολγοθά της. Αυτή ας είναι η ευχή και η ελπίδα όλων μας, ιδιαίτερα του σπουδαίου κοινού της εφημερίδας, στο οποίο και ό γράφων εύχεται ολόψυχα Ο,ΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!..
Ch.Passalaris@hotmail.com
