Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, η Ελλάδα που γκρεμίστηκε με κρότο, κατέρρευσε και ουσιαστικά χρεοκόπησε στο Καστελόριζο, πίσω από τη σκιά του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, ήταν πρωτίστως η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ. Η Ελλάδα που ερωτεύτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, και ανέχτηκε τη βίαιη αλλαγή του dna μιας ολόκληρης χώρας.
Η χώρα που παραδόθηκε αυτοβούλως στους μύθους και τα (ροζ) συννεφάκια της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Της μοιραίας Γενιάς των Ελλήνων, της Γενιάς που σταμάτησε την πρόοδο. Και στις μέρες μας, οδήγησε στο ιστορικά πρωτόγνωρο και εξοργιστικό, οι Γενιές που έρχονται να μοιάζουν εγκλωβισμένες σε λιγότερες ευκαιρίες από τις προηγούμενες.
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα του (όλου) ΠΑΣΟΚ, άκουσε, διάβασε και… πείστηκε ότι η (εθνική) καρδιά χτυπάει Αριστερά. Εκεί βρίσκεται η έμπνευση, το όραμα, η δημιουργία, η διαφορετικότητα, η καινοτομία. Εκεί ανταμώνεται η φυσική διεύθυνση της προόδου, της εξέλιξης, της δημιουργίας.
Αυτή η Ελλάδα μετακόμισε στις μέρες μας ακόμη πιο Αριστερά. Ίσως… υπερβολικά Αριστερά. Το Μνημόνιο υπήρξε η ληξιαρχική πράξη θανάτου του “συμβολαίου με τον λαό”, μετενσαρκώνοντας έννοιες όπως λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, που κατάφερε να απαλλοτριώσει ιδεολογικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, σε σύντομο, πολύ σύντομο ανέκδοτο.
Το ΠΑΣΟΚ που υπό άλλες συνθήκες… δεν θα μας έλειπε, λοιπόν, είναι ακόμη εδώ, μαζί μας. Και όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ, στο Ποτάμι, ακόμη και στη ΔΗΜΑΡ. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ στην Αυτοδιοίκηση. Με βαθιές ρίζες και προδιάθεση άρνησης να μας καληνυχτίσει.
Κι αν ο Γιάννης Σγουρός είναι η αυτονόητη απεικόνιση του ΠΑΣΟΚ που άλλαζε θέσεις, αξιώματα και μετερίζια λες και έπαιζε… μουσικές καρέκλες, ο Γιώργος Καμίνης είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος ενός ΠΑΣΟΚ που απέδειξε ότι γνωρίζει να προσαρμόζεται, να μεταμφιέζεται, να δίνει σκληρή μάχη με την κοινή λογική, για να αποδείξει ότι είναι κάτι διαφορετικό από… αυτό που είναι.
Συμπαθής και αξιοπρεπής ο άλλοτε Συνήγορος του Πολίτη, για να θυμηθούμε μια περίοδο παρουσίας στον δημόσιο βίο που μάλλον δεν άλλαξε κάτι θεαματικά υπέρ μιας κοινωνίας που έψαχνε να βρει το δίκιο της, αλλά δεν το έβρισκε στον “Συνήγορό” της.
Όχι όμως και για δεύτερη θητεία Δήμαρχος της πόλης στην οποία γεννήθηκε η Δημοκρατία. Δηλαδή το αρτιότερο των πολιτευμάτων, με φυσική προδιάθεση για ανάδειξη των καλύτερων, μέσα από μια διαδικασία ίσων ευκαιριών.
ysterografa.gr
