Twitter@EmOikonomidis
Τίποτα δεν έμαθε αυτή η χώρα από την κρίση. Και η συγκεκριμένη διαπίστωση είναι ενδεχομένως περισσότερο διαβρωτική και επίφοβη για ένα μέλλον που δεν φαντάζει και τόσο κοινό, και σε κάθε περίπτωση δεν προκύπτει ως φυσική, αυτονόητη εξέλιξη του παρόντος. Αντιθέτως, πρέπει να το κερδίζουμε διαρκώς. Και κουβαλώντας τις παθογένειες που, αποδεδειγμένα πλέον, αδυνατούμε να αφήσουμε πίσω, η μάχη φαντάζει άνιση, και σίγουρα θα θυμίζει θρίλερ διαρκείας.
Η κρίση των τελευταίων ετών δεν ήταν κυρίως, πολύ περισσότερο δεν ήταν μόνο οικονομική. Ήταν μια εθνική κρίση ταυτότητας, προσανατολισμού, αυτοπεποίθησης και προτεραιοτήτων. Μια κρίση ηθικής και αξιών. Μια κρίση ηγεσίας σε κάθε σχεδόν έκφανση του δημοσίου βίου. Με τον χειρότερο εαυτό μας να μετατρέπεται σε εθνικό brand, και να μας προσγειώνει από τα (ροζ) συννεφάκια, στα οποία πολύ βολικά είχαν στρογγυλοκαθίσει οι περισσότεροι.
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα που έχασε στα χρόνια του Μνημονίου περισσότερα από όσα μπορούσε να της προσάψει κανείς με “τιμωρητική διάθεση”, και σίγουρα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα του (ανεπτυγμένου) κόσμου στη σύγχρονη εποχή, σε καιρό ειρήνης, είχε τουλάχιστον να προσδοκά ότι το πάθημα θα γινόταν μάθημα. Ότι θα διαπιστώναμε τις στρεβλώσεις και τον εθνικά επιζήμιο ρόλο τους, θα αποδεχόμασταν το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογούσε για τη διαιώνισή τους, και θα κάναμε επιτέλους αυτό το “άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”, για το οποίο… κουράστηκε να μας προτρέπει ο Ελύτης.
Μάταιος κόπος. Το βήμα προς τα πίσω, που θα έπρεπε να υπηρετεί τη στόχευση να πάρουμε καλύτερη φόρα για το άλμα προς το μέλλον, εξελίσσεται σε εθνική τρικλοποδιά… παρατεταμένης πτώσης. Και το διαπιστώνουμε ακόμη σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Σε κάθε “παράθυρο ευκαιρίας” της καθημερινότητας, εκείνης που ακόμη διαμορφώνεται με όρους εθνικού κουτσομπολιού και… χαβαλέ, στοιχεία γονιδιακά καρφιτσωμένα στην εθνική ταυτότητα.
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του αρχιδολοφόνου της “17 Νοέμβρη” Δημήτρη Κουφοντίνα, από έναν εκδοτικό οίκο που μόνο… περιθωριακός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, η Ελλάδα της κρίσης απέδειξε ότι… ζει και βασιλεύει. Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά. Σχεδόν πάντοτε, στην κόχη της ελευθερίας που προσφέρει η Δημοκρατία. Και κυρίως της ανοχής της απέναντι στην επικίνδυνη βλακεία.
Η “καραμέλα” της προστασίας της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης, και η ιστορική, ρητορική βουτιά μέχρι τον Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση και τον Βολταίρο, καταγράφεται ως η πλέον συνηθισμένη και κουραστική αφήγηση εκείνων που υποστηρίζουν το δικαίωμα ενός κοινού εγκληματία να συνεχίσει να δολοφονεί. Αυτή τη φορά, με τα λόγια του.
Είναι βέβαιο ότι ο (κακοποιημένος) Βολταίρος διάβασε Κουφοντίνα. Και στη συνέχεια… αυτοκτόνησε, διαπιστώνοντας ότι αιώνες μετά, συνεχίζουμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι εννοούσε.
Πόσο διαχρονικός είναι ο Έντουαρντ Μόροου. Καληνύχτα και καλή (μας) τύχη…
ysterografa.gr
Τίποτα δεν έμαθε αυτή η χώρα από την κρίση. Και η συγκεκριμένη διαπίστωση είναι ενδεχομένως περισσότερο διαβρωτική και επίφοβη για ένα μέλλον που δεν φαντάζει και τόσο κοινό, και σε κάθε περίπτωση δεν προκύπτει ως φυσική, αυτονόητη εξέλιξη του παρόντος. Αντιθέτως, πρέπει να το κερδίζουμε διαρκώς. Και κουβαλώντας τις παθογένειες που, αποδεδειγμένα πλέον, αδυνατούμε να αφήσουμε πίσω, η μάχη φαντάζει άνιση, και σίγουρα θα θυμίζει θρίλερ διαρκείας.
Η κρίση των τελευταίων ετών δεν ήταν κυρίως, πολύ περισσότερο δεν ήταν μόνο οικονομική. Ήταν μια εθνική κρίση ταυτότητας, προσανατολισμού, αυτοπεποίθησης και προτεραιοτήτων. Μια κρίση ηθικής και αξιών. Μια κρίση ηγεσίας σε κάθε σχεδόν έκφανση του δημοσίου βίου. Με τον χειρότερο εαυτό μας να μετατρέπεται σε εθνικό brand, και να μας προσγειώνει από τα (ροζ) συννεφάκια, στα οποία πολύ βολικά είχαν στρογγυλοκαθίσει οι περισσότεροι.
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα που έχασε στα χρόνια του Μνημονίου περισσότερα από όσα μπορούσε να της προσάψει κανείς με “τιμωρητική διάθεση”, και σίγουρα περισσότερα από κάθε άλλη χώρα του (ανεπτυγμένου) κόσμου στη σύγχρονη εποχή, σε καιρό ειρήνης, είχε τουλάχιστον να προσδοκά ότι το πάθημα θα γινόταν μάθημα. Ότι θα διαπιστώναμε τις στρεβλώσεις και τον εθνικά επιζήμιο ρόλο τους, θα αποδεχόμασταν το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογούσε για τη διαιώνισή τους, και θα κάναμε επιτέλους αυτό το “άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”, για το οποίο… κουράστηκε να μας προτρέπει ο Ελύτης.
Μάταιος κόπος. Το βήμα προς τα πίσω, που θα έπρεπε να υπηρετεί τη στόχευση να πάρουμε καλύτερη φόρα για το άλμα προς το μέλλον, εξελίσσεται σε εθνική τρικλοποδιά… παρατεταμένης πτώσης. Και το διαπιστώνουμε ακόμη σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Σε κάθε “παράθυρο ευκαιρίας” της καθημερινότητας, εκείνης που ακόμη διαμορφώνεται με όρους εθνικού κουτσομπολιού και… χαβαλέ, στοιχεία γονιδιακά καρφιτσωμένα στην εθνική ταυτότητα.
Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του αρχιδολοφόνου της “17 Νοέμβρη” Δημήτρη Κουφοντίνα, από έναν εκδοτικό οίκο που μόνο… περιθωριακός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, η Ελλάδα της κρίσης απέδειξε ότι… ζει και βασιλεύει. Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά. Σχεδόν πάντοτε, στην κόχη της ελευθερίας που προσφέρει η Δημοκρατία. Και κυρίως της ανοχής της απέναντι στην επικίνδυνη βλακεία.
Η “καραμέλα” της προστασίας της ελευθερίας του λόγου και της γνώμης, και η ιστορική, ρητορική βουτιά μέχρι τον Διαφωτισμό, τη Γαλλική Επανάσταση και τον Βολταίρο, καταγράφεται ως η πλέον συνηθισμένη και κουραστική αφήγηση εκείνων που υποστηρίζουν το δικαίωμα ενός κοινού εγκληματία να συνεχίσει να δολοφονεί. Αυτή τη φορά, με τα λόγια του.
Είναι βέβαιο ότι ο (κακοποιημένος) Βολταίρος διάβασε Κουφοντίνα. Και στη συνέχεια… αυτοκτόνησε, διαπιστώνοντας ότι αιώνες μετά, συνεχίζουμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι εννοούσε.
Πόσο διαχρονικός είναι ο Έντουαρντ Μόροου. Καληνύχτα και καλή (μας) τύχη…
ysterografa.gr
