Πρώτα
πρώτα, ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: δεν είμαι ρατσίστρια φυλών, είμαι ρατσίστρια
συμπεριφορών. Δε με ενοχλούν οι τσιγγάνοι ως φυλή. Θεωρώ ιδιαίτερη την
κουλτούρα τους, τις συνήθειές τους, τη γλώσσα τους, τον τρόπο ζωής τους.
"Ιδιαίτερος" δε σημαίνει κακός. Σημαίνει ξεχωριστός, αξιοπρόσεκτος, ενδιαφέρων.
Κάθε ένας από εμάς παρουσιάζει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιδιαίτερες συνήθειες.
Όταν όμως αυτές εκδηλώνονται εις βάρος του διπλανού μας ή θα το αντιληφθούμε
και θα κάνουμε κάτι για να τις διορθώσουμε ή θα υποστούμε τις συνέπειες.
Τι
γίνεται όμως όταν η κοινωνία μας φτιάχνει νόμους που δεν τηρούνται; Τι γίνεται
όταν φτιάχνει νόμους που ισχύουν μόνο για κάποιους και όχι για κάποιους άλλους;
Τι γίνεται όταν η μη τήρηση των νόμων δεν τιμωρείται; Όταν δε η παραβίαση
γίνεται κατ΄ επανάληψη, τον εκνευρισμό ακολουθεί η αγανάκτηση ως προς τον
παραβάτη, η απελπισία για την κατάσταση και η αίσθηση της αδυναμίας του πολίτη απέναντι
στις ανίκανες υπηρεσίες και το απαράδεκτο κράτος.
Τσιγγάνοι
λοιπόν. Των Εξαμιλίων, όχι άλλοι. Για τους άλλους δεν μπορώ να πω, γιατί δεν
ξέρω. Και δεν τους παίρνει όλους η μπάλα, γιατί έχω γνωρίσει και τσιγγάνους που
τους έβγαλα το καπέλο για την καθαριότητα των σπιτιών τους, για τη φροντίδα των
παιδιών τους, για την εργατικότητά τους, για το γεγονός ότι έστελναν τα παιδιά
τους στο σχολείο για να μορφωθούν και όχι για να πάρουν το επίδομα. Έτσι και οι
τσιγγάνοι των Εξαμιλίων: δεν αναφέρομαι σε όλους, αναφέρομαι όμως σίγουρα σε ένα
μεγάλο ποσοστό τους.
Σήμερα
είδα για μία ακόμα φορά ημι-λιπόθυμο ναρκομανή στην Εξαμιλίων. Δεν θα πω ότι το
φαινόμενο είναι συχνό. Θα πω ότι για να συμβαίνει κάθε φορά που περνάω από εκεί,
μάλλον είναι καθημερινό. «Ποιος νοιάζεται για τα πρεζάκια; Επιλογή τους είναι
να κάνουν χρήση ναρκωτικών», θα πει κάποιος. Όπως και να το κάνουμε όμως, το να
βλέπεις ένα νέο άνθρωπο να λυγίζει στη μέση του δρόμου, με τα μάτια μισόκλειστα
και το στόμα μισάνοιχτο, μέχρι ο πρώτος θόρυβος να τον κάνει να τιναχτεί και να
περπατήσει τρεκλίζοντας ώσπου να λυγίσει ξανά, σου σφίγγει την καρδιά. Αλλά
ακόμα και αν δε νοιαστούμε για τα παιδιά αυτά, θα πρέπει να νοιαστούμε για τους
γονείς τους που σπαράζουν, για τα παιδιά μας που μπορεί να κάνουν παρέα, για τα
επόμενα παιδιά που μπορεί να κυλήσουν, για τις διαρρήξεις σπιτιών από
ναρκομανείς που ψάχνουν μετρητά για να πάρουν τη δόση τους, για την κοινωνία
που καταρρέει και αποστρέφει το βλέμμα από το συνάνθρωπο που πονάει.
Ρωτώ
λοιπόν: Δεν ξέρετε κύριοι της Ελληνικής Αστυνομίας ότι ο καταυλισμός στα
Εξαμίλια προμηθεύει ναρκωτικά σε δεκάδες νέους που αργοπεθαίνουν; Δεν βλέπετε
τα παιδιά που ανεβοκατεβαίνουν το δρόμο υπό την επήρεια ναρκωτικών; Δεν
γνωρίζετε ότι ο κόσμος κατηγορεί την αναλγησία σας; Οργανώστε επιτέλους μια
επιχείρηση και ξετινάξτε τους! Συλλάβετε όσους βρείτε να κατέχουν ναρκωτικά,
όπλα και κλοπιμαία!
Τι
φοβάστε; Ένα μπουλούκι από θρασείς παραβάτες που έχουν κάνει τρόπο ζωής την
κλεψιά, τη ζητιανιά, την εξαπάτηση, την οπλοφορία, την εκμετάλλευση των παιδιών
τους, την πώληση ναρκωτικών, τη φθορά της δημόσιας περιουσίας, το κάψιμο
ελαστικών που μολύνει την περιοχή; Μα η δουλειά σας είναι να μας προστατεύετε
από τις συμπεριφορές αυτές! Αλλιώς, τι περιμένετε; Παραιτηθείτε! Παραχωρείστε
τις θέσεις σας στους πιο άξιους, που δε θα διστάσουν να κάνουν αυτό για το
οποίο πληρώνεστε, το αυτονόητο δηλαδή - να εφαρμόσουν το νόμο! Κάντε τη δουλειά
σας και συλλάβετέ τους! Ας τελειώνουμε επιτέλους με αυτή τη μάστιγα!
