Είναι μια χώρα… περίεργη. Με διεισδυτικό αισθητήριο των ανά εποχή ρευμάτων του μέλλοντος, εκείνων που συνήθως κινούνται και ακούγονται υπογείως, διαφεύγοντας της προσοχής των περισσότερων.
Είναι η χώρα που γέννησε τη μεγαλύτερη Επανάσταση την οποία έχει καταγράψει μέχρι σήμερα η Ιστορία του ανθρωπίνου γένους, με κληρονομιά διαρκούς ανατροπής και αμφισβήτησης ακόμη και της ίδιας της Επανάστασης.
Θα έλεγε κανείς ότι στη γέφυρα του Σικουανά όπου οι ερωτευμένοι αφήνουν μια κλειδαριά με το όνομά του… λόγου που έχουν για να ζουν, οι Γάλλοι έχουν εναποθέσει μόνιμα την ανάμνηση της βαριάς, πολύ βαριάς ιστορικής κληρονομιάς τους. Και γνωρίζουν ότι για να μην καταστεί η κληρονομιά αυτή μακρινό παρελθόν, οφείλουν να τη διατηρούν ως ζώσα πραγματικότητα. Να κάνουν δηλαδή τις μικρές, καθημερινές επαναστάσεις τους.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2012, δεν είχε σχέση με πολιτικά οράματα και εθνικές προοπτικές. Οι Γάλλοι επιθυμούσαν… αφόρητα να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί. Και για να το κάνουν, θα ψήφιζαν σχεδόν… όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Ο “όποιος” ήταν στην προκειμένη περίπτωση ο Φρανσουά Ολάντ. Που βρέθηκε με το χρίσμα στο χέρι, μετά το σκάνδαλο Στρος-Καν και τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν στη συνέχεια στην κόρη του Ζακ Ντελόρ, Μαρτίν Ομπρί, να κάνει πίσω μετά την ήττα της στις εσωκομματικές εκλογές.
Ο Ολάντ, “κ. κανονικός”, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι υποστηρικτές του, τότε που διατράνωναν ότι η Γαλλία αναζητούσε την… ηρεμία της, μετά το θυελλώδες πέρασμα του Νικολά Σαρκοζί από το Ελιζέ, εξελίχτηκε μέσα σε έναν χρόνο στον “κ. τίποτα”.
Οι Γάλλοι δεν αναζητούσαν ποτέ την ηρεμία τους. Το λάθος των εκλογών του 2012 όμως, οδήγησε στο να τους διοικεί ένας πολιτικός που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ηγέτης. Πολύ κατώτερος του Μιτεράν, του Σιράκ, του Σαρκοζί, του ντ’ Εστέν, κατώτερος της Γαλλίας, όπως συνηθίζουν να λένε οι (φιλοσοφημένοι) Γάλλοι.
Βλέποντας την κοινωνική Ευρώπη να καταρρέει γύρω τους, ως αποτέλεσμα της τυφλής λιτότητας που έχει επιβάλλει η όχι και τόσο αρεστή στους ίδιους Γερμανία, οι Γάλλοι που έχασαν προ πολλού την αξιολόγηση ΑΑΑ στην οικονομία τους, κατανοούν ότι ο Φρανσουά Ολάντ δεν μπορεί να τους διασφαλίσει το μέλλον που επιθυμούν.
Γι’ αυτό και του χαρίζουν ιστορικές… καταποντήσεις στις δημοσκοπήσεις. Ποτέ στο παρελθόν Γάλλος Πρόεδρος δεν βρέθηκε με τόσο χαμηλά ποσοστά δημοφιλίας, κάτι λιγότερο από έναν χρόνο μετά την εκλογή του, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Φρανσουά Ολάντ.
Το 31% που δηλώνει ικανοποιημένο μαζί του, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και η Μαρίν Λεπέν, με την ξεκάθαρη ταυτότητα και το ακόμη πιο ξεκάθαρο παρελθόν και τις… γνωστές συγγένειες, είναι περισσότερο δημοφιλής από τον Φρανσουά Ολάντ.
Οι επόμενες προεδρικές εκλογές βέβαια είναι το 2017. Και ο Νικολά Σαρκοζί ήδη… προβάρει τον λόγο που θα εκφωνήσει για τη μεγάλη, πανηγυρική επιστροφή στα Ηλύσια Πεδία. Το πρόβλημα ωστόσο είναι τι γίνεται μέχρι τότε. Γιατί η Γαλλία του Ολάντ δεν δείχνει να μπορεί να αντέξει. Ίσως να αντέξει η Γαλλία… χωρίς τον Ολάντ. Και μαζί της, να αντέξει η Ευρώπη απέναντι στη Γερμανία.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Είναι η χώρα που γέννησε τη μεγαλύτερη Επανάσταση την οποία έχει καταγράψει μέχρι σήμερα η Ιστορία του ανθρωπίνου γένους, με κληρονομιά διαρκούς ανατροπής και αμφισβήτησης ακόμη και της ίδιας της Επανάστασης.
Θα έλεγε κανείς ότι στη γέφυρα του Σικουανά όπου οι ερωτευμένοι αφήνουν μια κλειδαριά με το όνομά του… λόγου που έχουν για να ζουν, οι Γάλλοι έχουν εναποθέσει μόνιμα την ανάμνηση της βαριάς, πολύ βαριάς ιστορικής κληρονομιάς τους. Και γνωρίζουν ότι για να μην καταστεί η κληρονομιά αυτή μακρινό παρελθόν, οφείλουν να τη διατηρούν ως ζώσα πραγματικότητα. Να κάνουν δηλαδή τις μικρές, καθημερινές επαναστάσεις τους.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στην Προεδρία της Δημοκρατίας, τον Μάιο του 2012, δεν είχε σχέση με πολιτικά οράματα και εθνικές προοπτικές. Οι Γάλλοι επιθυμούσαν… αφόρητα να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί. Και για να το κάνουν, θα ψήφιζαν σχεδόν… όποιον έβρισκαν μπροστά τους.
Ο “όποιος” ήταν στην προκειμένη περίπτωση ο Φρανσουά Ολάντ. Που βρέθηκε με το χρίσμα στο χέρι, μετά το σκάνδαλο Στρος-Καν και τις ασφυκτικές πιέσεις που ασκήθηκαν στη συνέχεια στην κόρη του Ζακ Ντελόρ, Μαρτίν Ομπρί, να κάνει πίσω μετά την ήττα της στις εσωκομματικές εκλογές.
Ο Ολάντ, “κ. κανονικός”, όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν οι υποστηρικτές του, τότε που διατράνωναν ότι η Γαλλία αναζητούσε την… ηρεμία της, μετά το θυελλώδες πέρασμα του Νικολά Σαρκοζί από το Ελιζέ, εξελίχτηκε μέσα σε έναν χρόνο στον “κ. τίποτα”.
Οι Γάλλοι δεν αναζητούσαν ποτέ την ηρεμία τους. Το λάθος των εκλογών του 2012 όμως, οδήγησε στο να τους διοικεί ένας πολιτικός που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ηγέτης. Πολύ κατώτερος του Μιτεράν, του Σιράκ, του Σαρκοζί, του ντ’ Εστέν, κατώτερος της Γαλλίας, όπως συνηθίζουν να λένε οι (φιλοσοφημένοι) Γάλλοι.
Βλέποντας την κοινωνική Ευρώπη να καταρρέει γύρω τους, ως αποτέλεσμα της τυφλής λιτότητας που έχει επιβάλλει η όχι και τόσο αρεστή στους ίδιους Γερμανία, οι Γάλλοι που έχασαν προ πολλού την αξιολόγηση ΑΑΑ στην οικονομία τους, κατανοούν ότι ο Φρανσουά Ολάντ δεν μπορεί να τους διασφαλίσει το μέλλον που επιθυμούν.
Γι’ αυτό και του χαρίζουν ιστορικές… καταποντήσεις στις δημοσκοπήσεις. Ποτέ στο παρελθόν Γάλλος Πρόεδρος δεν βρέθηκε με τόσο χαμηλά ποσοστά δημοφιλίας, κάτι λιγότερο από έναν χρόνο μετά την εκλογή του, όπως συμβαίνει σήμερα με τον Φρανσουά Ολάντ.
Το 31% που δηλώνει ικανοποιημένο μαζί του, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και η Μαρίν Λεπέν, με την ξεκάθαρη ταυτότητα και το ακόμη πιο ξεκάθαρο παρελθόν και τις… γνωστές συγγένειες, είναι περισσότερο δημοφιλής από τον Φρανσουά Ολάντ.
Οι επόμενες προεδρικές εκλογές βέβαια είναι το 2017. Και ο Νικολά Σαρκοζί ήδη… προβάρει τον λόγο που θα εκφωνήσει για τη μεγάλη, πανηγυρική επιστροφή στα Ηλύσια Πεδία. Το πρόβλημα ωστόσο είναι τι γίνεται μέχρι τότε. Γιατί η Γαλλία του Ολάντ δεν δείχνει να μπορεί να αντέξει. Ίσως να αντέξει η Γαλλία… χωρίς τον Ολάντ. Και μαζί της, να αντέξει η Ευρώπη απέναντι στη Γερμανία.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
