Στρατηγός ετών 61, ζητά πολιτικό διαβατήριο… Δεν φτάσαμε φυσικά ακόμη σε αυτό το σημείο, με αφορμή ωστόσο ένα δημοσίευμα της εφημερίδας “Παραπολιτικά” περί του ενδεχομένου να ηγηθεί ο Φραγκούλης Φράγκος πολιτικού σχηματισμού… μισό κλκ πιο δεξιά από τη Νέα Δημοκρατία, το όνομα του στρατηγού επανέρχεται στην επικαιρότητα με… βίαιη διάθεση.
Το ρεπορτάζ της καλής εφημερίδας αναφέρεται σε σενάρια που εδώ και καιρό κυκλοφορούν στα πολιτικά παρασκήνια, περί του ενδεχομένου να αποκτήσει ο Φραγκούλης Φράγκος (και) πολιτικά γαλόνια. Να ηγηθεί δηλαδή ενός νέου εγχειρήματος, το οποίο θα κινείται στον χώρο της Κεντροδεξιάς, με πατριωτικά χαρακτηριστικά, σε μια περίοδο κατά την οποία πλην της Νέας Δημοκρατίας, η οποία παραμένει η μόνη ακλόνητη σταθερά του πολιτικού συστήματος, οι υπόλοιπες όμορες δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα.
Οι εξελίξεις στους Ανεξάρτητους Έλληνες, με την αποχώρηση του πιο μετριοπαθούς τμήματος του κόμματος Καμμένου, ήρθαν να εντείνουν αυτή τη συζήτηση. Που προκαλεί εύλογα ερωτηματικά: Γιατί ένα νέο κόμμα, και μάλιστα στον χώρο της Κεντροδεξιάς; Γιατί τώρα, που ο Αντώνης Σαμαράς κυριαρχεί πλήρως; Και γιατί, ένας στρατιωτικός να… μεταμφιεστεί σε πολιτικό;
Κάποιες απαντήσεις προκύπτουν εύλογα: Στην εποχή της μεγάλης κρίσης, όπου η κοινωνία αποστρέφεται την πολιτική, προφανώς ορισμένοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός μοιάζει να είναι ο τελευταίος “επιζών”. Και να διατηρεί τη δυνατότητα να συνασπίσει γύρω του ετερόκλητες δυνάμεις, έστω και με κεντρικό διακύβευμα το να μπει ανάχωμα στην επέλαση, ή μάλλον στην… επιστροφή της λαίλαπας του λαϊκισμού.
Ένα νέο κόμμα, δεν αποτελεί… είδηση. Η Δημοκρατία που οικοδομήθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, υφίσταται μέχρι και σήμερα τις παρενέργειες και θεσμικές στρεβλώσεις της… αυτο-αποθέωσης. Όπως συμβαίνει σε ποδοσφαιρικό επίπεδο με τους λεγόμενους προπονητές της εξέδρας, έτσι και σε επίπεδο πολιτικής, ο καθένας θεωρεί ότι το “εγώ” του είναι τόσο ισχυρό ώστε να φτιάχνει ένα δικό του κόμμα. Ακόμη και χωρίς… κοινωνία να τον ακολουθήσει. Με οδυνηρή συνέπεια τον κατακερματισμό δυνάμεων και επομένως την εκμετάλλευση από όσους έχουν… συμφέρον να διαδραματίσουν τέτοιους ρόλους.
Όσο για το σκέλος της απόπειρας ανάδειξης ενός στρατιωτικού σε πολιτικό, είναι μάλλον και το πιο ενδιαφέρον. Ο Φραγκούλης Φράγκος είναι, σύμφωνα με όσους τον έχουν γνωρίσει και συνεργαστεί μαζί του, μάλλον ο πιο ικανός αξιωματικός που ανέδειξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και πολιτικός. Το ζήτημα της ηγεσίας άλλωστε ήταν αυτό που αξιοποίησαν ορισμένα σκοτεινά μυαλά, ώστε να εμπλέξουν το όνομά του σε… απόπειρα πραξικοπήματος, που δήθεν απέτρεψε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ένα παλιό διαφημιστικό σύνθημα του ΕΟΤ, ο οποίος βρίσκεται εσχάτως στο επίκεντρο ντροπιαστικής δημοσιότητας, καλούσε τους ξένους τουρίστες “να ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα”. Ήταν ένα σύνθημα μοιραίο, για όσους το πίστεψαν. Όχι φυσικά τους ξένους. Αλλά το εγχώριο δυναμικό του τόπου, στην πολιτική αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή του δημόσιου βίου, που πίστεψε ότι θα μπορούσε να ζήσει τον μύθο του.
Κάποιοι φυσικά το έκαναν. Δυστυχώς σε βάρος του τόπου. Όχι άλλους… μύθους λοιπόν. Η εποχή του πραγματισμού προϋποθέτει μια Ελλάδα που θα αναζητήσει και θα επενδύσει σε εξαιρέσεις. Σε κάθε γενιά…
MANOΣ OIKONOMIΔHΣ / ysterografa.gr
Το ρεπορτάζ της καλής εφημερίδας αναφέρεται σε σενάρια που εδώ και καιρό κυκλοφορούν στα πολιτικά παρασκήνια, περί του ενδεχομένου να αποκτήσει ο Φραγκούλης Φράγκος (και) πολιτικά γαλόνια. Να ηγηθεί δηλαδή ενός νέου εγχειρήματος, το οποίο θα κινείται στον χώρο της Κεντροδεξιάς, με πατριωτικά χαρακτηριστικά, σε μια περίοδο κατά την οποία πλην της Νέας Δημοκρατίας, η οποία παραμένει η μόνη ακλόνητη σταθερά του πολιτικού συστήματος, οι υπόλοιπες όμορες δυνάμεις βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα.
Οι εξελίξεις στους Ανεξάρτητους Έλληνες, με την αποχώρηση του πιο μετριοπαθούς τμήματος του κόμματος Καμμένου, ήρθαν να εντείνουν αυτή τη συζήτηση. Που προκαλεί εύλογα ερωτηματικά: Γιατί ένα νέο κόμμα, και μάλιστα στον χώρο της Κεντροδεξιάς; Γιατί τώρα, που ο Αντώνης Σαμαράς κυριαρχεί πλήρως; Και γιατί, ένας στρατιωτικός να… μεταμφιεστεί σε πολιτικό;
Κάποιες απαντήσεις προκύπτουν εύλογα: Στην εποχή της μεγάλης κρίσης, όπου η κοινωνία αποστρέφεται την πολιτική, προφανώς ορισμένοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός μοιάζει να είναι ο τελευταίος “επιζών”. Και να διατηρεί τη δυνατότητα να συνασπίσει γύρω του ετερόκλητες δυνάμεις, έστω και με κεντρικό διακύβευμα το να μπει ανάχωμα στην επέλαση, ή μάλλον στην… επιστροφή της λαίλαπας του λαϊκισμού.
Ένα νέο κόμμα, δεν αποτελεί… είδηση. Η Δημοκρατία που οικοδομήθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, υφίσταται μέχρι και σήμερα τις παρενέργειες και θεσμικές στρεβλώσεις της… αυτο-αποθέωσης. Όπως συμβαίνει σε ποδοσφαιρικό επίπεδο με τους λεγόμενους προπονητές της εξέδρας, έτσι και σε επίπεδο πολιτικής, ο καθένας θεωρεί ότι το “εγώ” του είναι τόσο ισχυρό ώστε να φτιάχνει ένα δικό του κόμμα. Ακόμη και χωρίς… κοινωνία να τον ακολουθήσει. Με οδυνηρή συνέπεια τον κατακερματισμό δυνάμεων και επομένως την εκμετάλλευση από όσους έχουν… συμφέρον να διαδραματίσουν τέτοιους ρόλους.
Όσο για το σκέλος της απόπειρας ανάδειξης ενός στρατιωτικού σε πολιτικό, είναι μάλλον και το πιο ενδιαφέρον. Ο Φραγκούλης Φράγκος είναι, σύμφωνα με όσους τον έχουν γνωρίσει και συνεργαστεί μαζί του, μάλλον ο πιο ικανός αξιωματικός που ανέδειξαν οι Ένοπλες Δυνάμεις τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνει και πολιτικός. Το ζήτημα της ηγεσίας άλλωστε ήταν αυτό που αξιοποίησαν ορισμένα σκοτεινά μυαλά, ώστε να εμπλέξουν το όνομά του σε… απόπειρα πραξικοπήματος, που δήθεν απέτρεψε η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Ένα παλιό διαφημιστικό σύνθημα του ΕΟΤ, ο οποίος βρίσκεται εσχάτως στο επίκεντρο ντροπιαστικής δημοσιότητας, καλούσε τους ξένους τουρίστες “να ζήσουν τον μύθο τους στην Ελλάδα”. Ήταν ένα σύνθημα μοιραίο, για όσους το πίστεψαν. Όχι φυσικά τους ξένους. Αλλά το εγχώριο δυναμικό του τόπου, στην πολιτική αλλά και σε κάθε άλλη πτυχή του δημόσιου βίου, που πίστεψε ότι θα μπορούσε να ζήσει τον μύθο του.
Κάποιοι φυσικά το έκαναν. Δυστυχώς σε βάρος του τόπου. Όχι άλλους… μύθους λοιπόν. Η εποχή του πραγματισμού προϋποθέτει μια Ελλάδα που θα αναζητήσει και θα επενδύσει σε εξαιρέσεις. Σε κάθε γενιά…
MANOΣ OIKONOMIΔHΣ / ysterografa.gr
