Τα περίφημα μέτρα του νέου πακέτου προκειμένου να εξασφαλιστεί η μεγάλη δόση των 31,5 δισ. ευρώ, έτσι όπως πρόεβλεπε η συμφωνία που έγινε με την προηγούμενη κυβέρνηση της χώρας, βρίσκονται προ των πυλών. Όλο αυτό το διάστημα έχουμε βιώσει μια συνεχή καταιγίδα «αποκλειστικών» πληροφοριών περί των νέων μέτρων και με αγωνία πλέον όλοι αναμένουμε τις επίσημες ανακοινώσεις για να δούμε τελικά τι από όλα όσα ακούσαμε ήταν αλήθεια και τι όχι. Υπενθυμίζω ότι είχαν ακουστεί και γραφτεί μέχρι και «πληροφορίες» που ήθελαν να μπαίνει φόρος ακόμα και στα πτυχία.
Το έργο των διαρροών για μέτρα στην Ελλάδα είναι πια πολυπαιγμένο, βαρετό και ανιαρό. Εδώ και περίπου 3 χρόνια, κάθε φορά γίνεται η ίδια ιστορία και οι περισσότεροι πολίτες είναι υποψιασμένοι, συνεπώς περιμένουν τις επίσημες ανακοινώσεις. Πρόκειται για ένα έργο που σεναριογραφείται από όλες τις πλευρές. Είτε από εκείνους που πιστεύουν ότι θα τρομοκρατήσουν και θα τρελάνουν τον κόσμο, ελπίζοντας πως θα βγει στους δρόμους εκλιπαρώντας να χρεοκοπήσει η χώρα, αναζητώντας κάποιον «ηγέτη» που θα τον οδηγήσει στον ολικό όλεθρο και σε καταστάσεις Αργεντινής ή Βενεζουέλας, είτε από εκείνους που νομίζουν ότι αν ο κόσμος ακούσει απόκοσμα ενδεχόμενα και παράλογα μέτρα, θα αντιμετωπίσει πιο μαλακά και πιο στωικά μια νέα δραματική πτώση στο βιοτικό του επίπεδο.
Και οι δύο πλευρές κρύβουν πίσω τους ολόκληρες οικονομικές σχολές και θεωρίες, επαγγελματίες διαχειριστές κρίσεων, επικοινωνιακά επιτελεία, ακόμα και κάποιους «νομπελίστες» καθηγηταράδες που αδημονούν να διαπιστώσουν αν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις τους είναι σωστές ή όχι. Και πίσω από όλα αυτά μαζί, καιροφυλακτεί συνεχώς μια τεράστια πράσινη τσόχα, ένας αδίστακτος κόσμος τζόγου που παίζει ασταμάτητα, εθισμένος, τα δικά του «μαύρα – κόκκινα» για να βλέπει τα νούμερα στον φωτεινό πίνακα να χοροπηδάνε πάνω κάτω και να ηδονίζεται.
Την όλη υπόθεση άλλωστε, τη χειρίζονται οι «καλύτεροι» από τότε που ξεκινήσαμε το εθνικό ταγκό μας με την τρόικα, οι «επικεφαλής» είναι παρόμοιοι, με το ίδιο μαρμάρινο χαμόγελο, με την ίδια ατσάλινη ψυχραιμία, μπορεί να ψωνίζουν και από τα ίδια μαγαζιά κοστούμια. Διαπιστώνουν πολλά, εντοπίζουν πολλά, ονειρεύονται διάφορα και στο τέλος η σούμα είναι παρόμοια και θυμίζει γκιλοτίνα. Μια γκιλοτίνα που χτυπά τους ίδιους και τους ίδιους, που αδυνατεί να συνεκτιμήσει τις προηγούμενες οικονομικές «κυρώσεις» που έχουν ήδη επιβληθεί, που δεν μπορεί να κρατήσει τελικά ούτε τα προσχήματα.
Έχω την αίσθηση ότι σε όλη αυτή την ιστορία λείπει η απλή παραγωγή αλγορίθμων. Λείπει ένα πρακτικό «προγραμματιστικό» μυαλό που θα λειτουργεί με τη λογική του «if–then–else». Παράδειγμα : Αν το καθαρό μέσο ετήσιο εισόδημα είναι μεγαλύτερο ή ίσο από 1000 ευρώ, τότε δεν πειράζω τίποτα, αλλιώς εφαρμόζω κλιμακωτές περικοπές ή και οριζόντιες ακόμα, από ένα ύψος και πάνω. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να ισχύσει τόσο απλά σε μισθωτούς και συνταξιούχους, ιδιωτικού και δημοσίου τομέα, οι οποίοι εκ των πραγμάτων αποτελούν τα συνήθη υποζύγια και κατά κανόνα (όχι πάντα) δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκρύψουν κάτι, τουλάχιστον από τη μισθοδοσία τους. Υπήρχε παλαιότερα μια νοοτροπία που έλεγε ότι το κράτος δεν ξέρει τι ακριβώς πληρώνει σε μισθοδοσίες, όμως αλίμονο αν, μετά από 3 χρόνια «συνεργασίας» με την Τρόικα, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε σε εκείνο το φύλλο του Excel από το Γενικό Λογιστήριο, τι ακριβώς πάει σε μισθοδοσίες και πως κατανέμεται !
Ο αλγόριθμος όμως θα μπορούσε και θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και αλλιώς. Δεν είναι δυνατόν ως πολιτεία να επιβάλεις συνεχώς φόρους και να αυξάνεις συντελεστές, να εφαρμόζεις περικοπές και να παριστάνεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις, τουλάχιστον για τους μισθωτούς, το τι τους μένει κάθε μήνα προς κατανάλωση, έστω και ονομαστικά. Είναι απαράδεκτο να έχουμε φτάσει σε σημείο, οικογένειες μισθωτών – που καταντήσαμε σήμερα να τις θεωρούμε «προνομιούχες» – να καλούνται σήμερα να βγάλουν το μήνα με 200 ή 300 ευρώ και με δεδομένες τις τιμές των αγαθών που δεν πέφτουν με τίποτα (άλλη μεγάλη ιστορία αυτή). Αυτό σε κάποιο αναθεματισμένο κομπιούτερ πρέπει να φαίνεται ! Αναφέρομαι επίτηδες στους μισθωτούς και συνταξιούχους γιατί όλα τους τα στοιχεία είναι ήδη ηλεκτρονικά ελέγξιμα, με κάθε τρόπο. Να λοιπόν ακόμα ένας αλγόριθμος που θα μπορούσε να συνδυαστεί με έλεγχο καταθέσεων ή ακίνητης περιουσίας.
Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει καμία διαδικασία ελέγχου των επιπτώσεων επιβολής των όποιων μέτρων. Κάποια διαδικασία δηλαδή που θα υπολογίζει το υπόλοιπο μετά την αφαίρεση των επιβαρύνσεων. Υπάρχει μια κατάσταση πανικού που εκ των πραγμάτων οδηγεί σε απόγνωση ακόμα και εκείνους που έχουν αποφασίσει με πατριωτισμό να συμβάλουν στη σωτηρία της πατρίδας και πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους.
Για τη φοροδιαφυγή δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Το φαινόμενο δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα, αλλά εδώ έχει καταντήσει «ταξικό προνόμιο». Υπάρχουν εκείνοι που συστηματικά φοροδιαφεύγουν και εκείνοι που παραδοσιακά πληρώνουν τη νύφη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και χρειάζεται δραστική λύση. Όσες κυβερνήσεις προσπάθησαν να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή απέτυχαν παταγωδώς και στη συνέχεια κατέφευγαν σε «κεφαλικούς» φόρους, γενικευμένους, επί δικαίων και αδίκων. Είμαι πεπεισμένος ότι χρειάζεται επαναστατική κίνηση όπως για παράδειγμα θα ήταν η πλήρης και καθολική κατάργηση του χρήματος. Να μη γίνεται καμία συναλλαγή με μετρητά, ακόμα και στο περίπτερο. Να υπάρχει κάποιο είδος «κάρτας», χρεωστικού τύπου, που να περιέχει χρήμα και να μπορεί να «φορτίζεται» είτε μέσω μισθοδοσίας, είτε μέσω άλλων εισοδημάτων. Θα χρειαστεί μια εποπτεύουσα αρχή, διασυνδεδεμένη με κάθε πηγή παραγωγής εισοδήματος στη χώρα, που θα ελέγχει τράπεζες, ιδιώτες, νομικά πρόσωπα ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να εκτελέσει συναλλαγή.
Η πατρίδα χρειάζεται να αποκαταστήσει κλίμα δικαίου στους πολίτες προκειμένου και εκείνοι να μην έχουν την εντύπωση ότι αποτελούν το εύκολο θύμα κάθε απόφασης. Με κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να ελέγχονται τα πάντα. Τιμές, προμήθειες, αποθήκες. Και με αυτόν τον τρόπο έχω την αίσθηση ότι θα έπεφταν και οι τιμές των αγαθών.
Βρισκόμαστε σε σημείο που χρειάζονται γενναίες, ριζοσπαστικές, τολμηρές αποφάσεις και δράσεις. Βιώνουμε περίοδο που ακούμε απίστευτα πράγματα, μέχρι ιθύνοντες που αναφέρονται σε αξιοποιήσεις και επενδύσεις με τη φράση «έρχεται το κακό», όπως για παράδειγμα γίνεται με το λιμάνι της Κορίνθου. Δεν περιμένουμε να δούμε τίποτα και καταδικάζουμε εκ των προτέρων, φτιάχνουμε φαντάσματα και τέρατα, λες και αν γίνει επιτέλους μια επένδυση θα εμφανιστεί η «Νέσι» στον Κορινθιακό ή ο «Γκοντζίλα» και θα μας φάνε. Όποιοι καταφεύγουν σε τέτοιες πρακτικές προτού καν ακούσουν μια πρόταση, ουσιαστικά καταδικάζουν όσους σήμερα παραμένουν συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους προς την πολιτεία. Ας συγκρατηθούν για λίγο. Χρόνος για μικροπολιτικό παιχνίδι θα υπάρξει άφθονος.
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr
