Η Ελλάδα του 2012 διέρχεται μια δημοσιονομική κρίση βαριάς μορφής και αδυσώπητων κοινωνικών επιπτώσεων, που ξεκίνησε στα τέλη του 2009, μετά τη θυελλώδη επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, υπό την ηγεσία του τελευταίου των Παπανδρέου. Τότε που η αέναη κρίση χρέους, συνυπάρχουσα με το έθνος από… Απελευθέρωσης μέχρι σήμερα, εξελίχτηκε σε κρίση δανεισμού, λόγω των ασυγχώρητων χειρισμών που οδήγησαν την Ελλάδα «εκλιπαρούσα» στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, και την… κηδεμονία από την τρόικα.
Η κρίση αυτή είναι, σε πρώτη ανάγνωση, οικονομική. Στην πραγματικότητα, είναι βαθιά πολιτική. Κρίση ελλειμματικής ηγεσίας, κρίση πολιτικής διορατικότητας, κρίση εθνικού προσανατολισμού, κρίση ανανέωσης του εθνικού έμψυχου δυναμικού, κρίση θεσμών και αξιών.
Γι’ αυτό και παρουσιάζονται τόσες δυσκολίες στην υπέρβαση της κρίσης. Επειδή καθημερινά, και σε πλείστους τομείς της δημόσιας ζωής, παρατηρούνται συμπτώματα εθνικής «αυτομαστίγωσης», που ακυρώνουν προσπάθειες και σχεδιασμούς. Κοινώς, πάνε την όλη προσπάθεια όσα βήματα πίσω είναι αρκετά, για να βρεθούμε λίγο πιο μπροστά από την αφετηρία.
Η υπέρβαση της κρίσης είναι εθνική προσπάθεια. Ταυτόχρονα όμως είναι και μελαγχολικά ατομική, μιας και θα πρέπει να ξεκινήσει από τη ρητή δέσμευση του καθενός από εμάς να γίνει η αλλαγή που θα ήθελε να δει στον δημόσιο βίο. Δίπλα και μπροστά του. Στο μέλλον που έρχεται.
Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας, θα αποτελέσει το πρώτο και πραγματικά σημαντικό βήμα για να γυρίσουμε σελίδα. Με την απαραίτητη προϋπόθεση ότι… εκεί που θα πάμε, στην επόμενη δηλαδή σελίδα, δεν θα κουβαλήσουμε μαζί μας την ξεθωριασμένη «αρίθμηση» του χθες.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
