Στίχοι αυτοπροσδιοριστικοί, που ήρθαν να περιγράψουν την πορεία ονείρου μιας ομάδας που τα έβαλε με όλους. Με τους νοσταλγούς της εποχής Ιωαννίδη, με τους ποδοσφαιρικούς ομόσταβλους, με τον φιλικό Τύπο, με τους τραυματισμούς και τις αρνητικές συγκυρίες, με τον ίδιο τον εαυτό της.
Όπως τραγουδούσε η αξέχαστη Whitney Houston στο «One moment in time», ο Ολυμπιακός του 1997, ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν μια ομάδα… racing with destiny. Και κατάφερε να φτάσει πρώτος στη γραμμή του τερματισμού.
Μετά από 15 χρόνια, στην Πόλη, την έμπλεη συμβολισμών για έναν Ελληνισμό με πληγωμένο φρόνημα και τσαλακωμένη ψυχολογία, ο Ολυμπιακός του Ντούσαν Ίβκοβιτς και πάλι, πέτυχε τη μεγαλύτερη ενδεχομένως ανατροπή στην ιστορία του σύγχρονου μπάσκετ. Μέσα σε 48 ώρες, υπέταξε δυο ομάδες ποιοτικά εμφανώς ανώτερές του. Στον ημιτελικό, κυριάρχησε πλήρως της Μπαρτσελόνα. Και στον τελικό, ανέτρεψε μια διαφορά 19 πόντων, με αντίπαλο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Όπως τότε, το 1997, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν έκανε πρωινή προπόνηση. Αντιθέτως, πήγε τους παίκτες του μια βόλτα για να χαλαρώσουν. Τότε, στην Αιώνια Πόλη, τους πήγε σε μια παραλία, όπου τους έβαλε να διαγωνίζονται στο ποιος θα πετούσε βότσαλο στη θάλασσα, πετυχαίνοντας τα περισσότερα γκελ. Σήμερα, το μενού είχε βαρκάδα στον Βόσπορο. Για να καθαρίσει το μυαλό.
Όσοι παρακολούθησαν προσεκτικά τα τελευταία δευτερόλεπτα, και έχουν σχετική επαφή με το άθλημα, θα κατάλαβαν πλήρως γιατί αυτός ο θρίαμβος ανήκει ολοκληρωτικά στον μεγαλύτερο προπονητή που πέρασε ποτέ από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το play με τον Σπανούλη να βγάζει… οφσάιντ τον Πρίντεζη, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς το έχει εισάγει στο άθλημα από το 1997. Το έμαθε στον Ομπράντοβιτς και εκείνος το εφάρμοσε στον Παναθηναϊκό.
Ανακαλέστε λίγο στη μνήμη σας τη σκηνή. Στο τελευταίο time out, οι παίκτες του Ολυμπιακού ακούν προσεκτικά όσα τους λέει ο Ίβκοβιτς, με τον Σέρβο να είναι εξαιρετικά χαλαρός. Να μην τους αγχώνει περισσότερο από την ίδια τη στιγμή. Μια στιγμή στην Ιστορία. Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Τον είπαν «σοφό». Τον αποκάλεσαν «δάσκαλο». Εκείνος, ζητούσε πάντα να τον λέμε Ντούντα. Το βέβαιο είναι ότι επιστρέφοντας σπίτι, στα αγαπημένα περιστέρια του, θα έχει και πάλι πολλά να τους πει. Από τους πρόποδες της γης… κατακτητές της κορυφής. Ευχαριστούμε Ντούντα. Για όλα. Για πάντα.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
