«Ως προς την εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, το άρθρο 86, παρ. 3 του Συντάγματος ορίζει ότι η Βουλή μπορεί να ασκήσει τη σχετική αρμοδιότητά της “μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της Βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος”.
Είναι φανερό ότι, κατά τη διάταξη αυτή, ουδέποτε είναι δυνατό να θεωρηθεί πως έχει παρέλθει η ως άνω αποσβεστική προθεσμία, χωρίς να έχει υπάρξει Βουλή, η οποία να έχει διαρκέσει τουλάχιστον για χρονικό διάστημα δύο τακτικών συνόδων. Εάν, δηλαδή, ο βίος της Βουλής, που προκύπτει μετά τις εκλογές, είναι μικρότερος των δυο τακτικών συνόδων, δεν τίθεται θέμα έναρξης της αποσβεστικής προθεσμίας.
Αυτό, ακριβώς, είναι και το πνεύμα του αναθεωρητικού νομοθέτη που, το 2001, τροποποίησε τη σχετική συνταγματική διάταξη. Ειδικότερα και μόνο το γεγονός ότι επέβαλε ως αναγκαία, για την παρέλευση της αποσβεστικής προθεσμίας, την ολοκλήρωση δύο τακτικών συνόδων και όχι μίας, όπως ίσχυε μέχρι τότε, καταδεικνύει ότι απέβλεπε στην επέκταση και όχι στον περιορισμό της σχετικής αποσβεστικής προθεσμίας. Άρα, απέβλεπε στη διεύρυνση και όχι στον περιορισμό των χρονικών ορίων για την εφαρμογή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Μετά από αυτά, εφόσον συγκληθεί η Βουλή, που αναδείχθηκε από τις τελευταίες εκλογές, και διαλυθεί στη συνέχεια, χωρίς να συμπληρωθούν δύο τακτικές σύνοδοι, δεν τίθεται θέμα αποσβεστικής προθεσμίας. Παραμένει, κατά συνέπεια, ενεργός η δυνατότητα της επόμενης Βουλής να κινήσει τη διαδικασία του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Και, επομένως, τα αδικήματα δεν παραγράφονται».
