Ο Σημίτης “συνταξιδιώτης” του Μνημονίου

Γράφει η ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ*

Για τους διεθνείς εταίρους και δανειστές της χώρας, που επιμένουν να πιέζουν και να θέτουν εκβιαστικά τελεσίγραφα για την προώθηση των, κατά τη γνώμη τους, μεταρρυθμίσεων, το απόσπασμα της επικείμενης ομιλίας Σημίτη στο Βερολίνο, όπου ο επί οκταετία πρωθυπουργός της χώρας χαρακτηρίζει μοιραίο λάθος το Μνημόνιο, αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη ότι… οι μεταρρυθμίσεις ξεκίνησαν.

Μετά την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, που επιτεύχθηκε με την… εκτόξευση του δείκτη ανεργίας, η δημόσια καταγγελία του Μνημονίου από τον πολιτικό που χρεώνεται, περισσότερο από κάθε άλλον, για τις στρεβλώσεις και τις ανορθογραφίες στον γενετικό κώδικα της χώρας, που μας οδήγησαν τελικά στο χείλος του γκρεμού, εντάσσεται στην κατηγορία του… πάει πολύ.
Ο Κώστας Σημίτης είναι από τους τελευταίους που έχουν την πολιτική νομιμοποίηση να καταγγέλλουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Και μάλιστα δημοσίως. Επειδή με τον Γιώργο Παπανδρέου… συνταξίδεψαν, τουλάχιστον για οκτώ ολόκληρα χρόνια. Το 1996, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνος ο οποίος με τη στάση του καθόρισε την εκλογή Σημίτη, τόσο ως πρωθυπουργού, από μια φανατικά παπανδρεϊκή Κοινοβουλευτική Ομάδα, όσο και ως Προέδρου, από το Συνέδριο που συνεκλήθη μια εβδομάδα μετά τον θάνατο του Ανδρέα.
Μετά τις οριακά κερδισμένες (;) εκλογές του 2000, και την κοινωνική θύελλα που ακολούθησε, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν και πάλι εκείνος ο οποίος «έβαλε πλάτη» για να μην εκδιωχθεί ο Κώστας Σημίτης από την πρωθυπουργία. Σε μια περίοδο στην οποία, ακόμη και οι υπόλοιποι της «ομάδας των 4», Βάσω Παπανδρέου και Θεόδωρος Πάγκαλος, ακόνιζαν τα μαχαίρια της διαδοχής.
Το 2004, ο Κώστας Σημίτης ανταπέδωσε τις πολλαπλές χάρες. Και παρέδωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου, πακεταρισμένη, χωρίς διαδικασία διαδοχής, με απευθείας ανάθεση. Μια πρακτική που είχε καθιερωθεί από τις κυβερνήσεις Σημίτη, για τις σχέσεις της με τη λεγόμενη διαπλοκή.
Έκτοτε βέβαια, οι σχέσεις Σημίτη-Παπανδρέου διερράγησαν. Ο Γιώργος έκανε αυτό που πάντα ονειρευόταν ο Ανδρέας, και έδιωξε τον Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ. Έναν Σημίτη, ο οποίος είχε υποστηρίξει στην εσωκομματική μάχη του 2007 τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ο ίδιος και τα «ορφανά» του. Με αποτέλεσμα ο Βενιζέλος να ηττηθεί, απρόσμενα και εκκωφαντικά.
Σήμερα, σε μια εποχή κατά την οποία η «ομάδα Σημίτη» βρίσκεται και πάλι στην εξουσία, ο πολιτικός εμπνευστής ενός εκσυγχρονισμού που… τον πήρε το ποτάμι, ανακαλύπτει την αυτονόητη για όλους τους υπόλοιπους Έλληνες αλήθεια: Ότι το Μνημόνιο εξελίχτηκε σε εθνική συμφορά.
Την ανακαλύπτει ωστόσο καθυστερημένα. Και επιπροσθέτως, παραβλέπει από την ελλειμματική εισήγησή του, μια κρίσιμη παράμετρο του εθνικού δράματος: Την ΟΝΕ, κύριε Πρόεδρε. Στην οποία, σύμφωνα με όλους τους διεθνείς εταίρους, μπήκαμε με παραποιημένα στοιχεία. Επί ημερών σας φυσικά. Για την ΟΝΕ, δεν θα μας πείτε κάτι;

*Η Μαρίκα Λυσιάνθη είναι ιστοριοδίφης

 

statesmen.gr