«Δημοσιογραφία: κόσμος μαγικός ή ξυράφι στα χέρια πιθήκων;» (Μ.Παπαδοπούλου). Με τέτοια, περίπου, βαρύγδουπα, ασαφή, έως αμπελοφιλοσοφικά ερωτήματα να ταλανίζουν το μυαλουδάκι μου θα απαντούσα προ ετών, αν μου ετίθετω το ερώτημα “τι είναι δημοσιογραφία”. Και, όχι, δεν θα πω πως σήμερα, με την πτωχή μου ακόμα εμπειρία, έχω απάντηση, αν αυτή είναι η ερώτηση. Ξεκινώντας, όμως, την εκπαίδευσή είχα την τύχη να κάτσω δίπλα σε πολύ καλούς δασκάλους. Έτσι, βρισκόμενος στων άλλων τα παπούτσια, έπιασα τον μίτο από την αρχή και ο όρος “δημοσιογραφία” άρχισε να μπαίνει σε κουτάκια, σε όρια, σε σαφέστερο πλαίσιο.
Θα σου πω λοιπόν τι έμαθα την πρώτη μέρα στο σχολείο: Η δημοσιογραφία βασικά (όχι “βασικά καλησπέρα σας”, “βασικά” με την ακριβή χρήση του επιρρήματος) είναι επάγγελμα. Προσγειώθηκα λοιπόν. Ξυράφι; Λειτούργημα; Μαγικός Κόσμος; Βιαστική λογοτεχνία; Ωπα! Επάγγελμα. Βιοποριστική εργασία. Αν ακούγεται αυτονόητο, εγώ οφείλω να ομολογήσω πως εξεπλάγην με το αυτονόητο. Ο δημοσιογράφος-ο αλήτης, ο ρουφιάνος-είναι ένας εργαζόμενος.
Την δεύτερη μέρα στο σχολείο ‘έγινε καθαρό’ (που θα έλεγε κι ο ΓΑΠ σε άπτεστη μετάφραση) και το περιεχόμενο της δουλειάς. Ο δημοσιογράφος-μου εξήγησε και μου έδειξε ο Δάσκαλος- είναι “μεσίτης ειδήσεων”. Μεσολαβεί, δηλαδή, για να φτάσει το προιόν (το συμβάν, ή είδηση) στον καταναλωτή, το κοινό, διαδίδοντάς το μέσω των ΜΜΕ. Στόχος, η πληροφόρηση των πολιτών-γιατί μπορεί το σχόλιο να είναι ελεύθερο, αλλά η έιδηση, η οποία και προτάσσεται, είναι σεβαστή.
Παραφράζοντας μια ρήση του Ζ.Πετάν, θα λέγαμε πως “για να φωτιστεί το μέλλον πρέπει φροντίζουν οι πολιτικοί, για να φωτιστεί το παρελθόν οι ιστορικοί, και για να φωτιστεί το παρόν πρέπει φροντίζουν οι δημοσιογράφοι”.
Την Τρίτη μέρα έμαθα πως η δημοσιογραφία είναι τρόπος ζωής. Εργασία μεν, αλλά ουχί 8ωρη. Επί τω ρομαντικότερον, όπως είχε πει και ο Βλάσης Γαβριηλίδης, πατέρας της δημοσιογραφίας: “Η δημοσιογραφία είναι συνεχής προσπάθεια”. O δημοσιογράφος οφείλει να είναι ένας άνθρωπος ενημερωμένος. Να ψάχνει και να μαθαίνει συνεχώς. Όχι να είναι φωτεινός παντογνώστης ή πανεπιστήμονας, αλλά να γνωρίζει βαθειά και εμπεριστατωμένα το πεδίο ενασχόλησής του και πάνω σε αυτό να επικαιροποιεί τις γνώσεις του διαρκώς. Και αυτό αυτονόητο. Βεβαίως, ουδέποτε αντιλαμβανόμουν τον δημοσιογράφο σαν κοσμοκαλόγερο, όμως ακούστηκε αυτό, θα πω, λίγο τρομακτικό... Το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος είναι-ή, έστω, πρέπει να είναι- ένας χαλκέντερος άνθρωπος φαντάζει βουνό.
Την τελευταία μέρα στο σχολείο, απαριθμήσαμε τα χαρακτηριστικά του δημοσιογράφου. Τα προσόντα που οφείλει να έχει. Και εκεί με ζώσανε τα φίδια! Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι: γνώστης της ελληνικής γλώσσας και καλός χειριστής της, επίμονος ερευνητής με καλή μνήμη και συνδυαστική σκέψη, καθώς και άνθρωπος επικοινωνιακός όπως και συμμετοχικός. Να είναι πάντα σαφής, περιεκτικός και ακριβολόγος. Πάνω από όλα είναι σύγχρονος. “Up to date”, που λέει κι ο παππούς μου. Πάντα ενημερωμένος για της εξελίξεις και την καινούρια γνώση.
Άρα, αυτό που κατάλαβα εγώ, είναι πως το επάγγελμα αυτό το χαρακτηρίζει η ταχύτητα. Όπως είπε ο Αντρέ Ζίντ, “Δημοσιογραφία λέγεται ότι θα είναι αύριο λιγότερο ενδιαφέρον από σήμερα”. Τρεχάτε λοιπόν ποδαράκια μου να βγάλουμε το ψωμί μας...
Η.Π. 
