Το φως και… το σκοτάδι
Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ακολουθεί κείμενο… ακατάλληλο προς ανάγνωση από ανθρώπους σαν τη
Μιράντα Ξαφά και τις λοιπές χαριτωμένες προσωπικότητες του δημοσίου
βίου, που μέχρι και σήμερα, κόντρα στην κοινή λογική και τη
συναισθηματική νοημοσύνη της ελληνικής κοινωνίας, συνεχίζουν να
κανιβαλίζουν τον Κώστα Καραμανλή, αναφορικά με τη μεγάλη και ιστορική
κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Όλοι αυτοί οι… χαριτωμένοι, εξελίχτηκαν τα τελευταία χρόνια σε
πρόθυμους κομιστές της “μεγάλης ιδέας”: Να αθωώσουν την αμαρτωλή και
μαύρη περίοδο Σημίτη, σε συνδυασμό με τις συνειδητές ευθύνες της
κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, για την άνευ παράδοση της Ελλάδας
στον μηχανισμό στήριξης των Μνημονίων, την επί της ουσίας αναίρεση της
εθνικής αυτοδιάθεσης, την περαιτέρω φτωχοποίηση του λαού μας, τη βίαιη
αφαίρεση από τους Έλληνες του δικαιώματος να ονειρεύονται ένα καλύτερο
μέλλον.
Οι εκπρόσωποι της (ψευδο) ελίτ της εθνικής κακοδαιμονίας συνεχίζουν
να περιφέρονται ανενόχλητοι γύρω μας, ως μια δραματική υπενθύμιση
εκείνης της στιγμής που συνειδητοποιείς βιαίως τις… ατέλειες του
δημοκρατικού πολιτεύματος. Και της αδυναμίας του να αυτοπροστατεύεται.
Τις τελευταίες μέρες, ζήσαμε δυο εικόνες βγαλμένες από το πρόσφατο
παρελθόν, με έντονο αποτύπωμα στο παρόν, και οπτική στο μέλλον που
έρχεται καλπάζοντας.
Από τη μια, ο Κώστας Καραμανλής να προσέρχεται και να παρακολουθεί
εκδήλωση για βιβλίο που περιγράφει με επάρκεια τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και
του τελευταίου των Παπανδρέου για τη στιγμή κατά την οποία σταμάτησε να
γυρίζει ο τροχός της Ιστορίας για την Ελλάδα, δηλαδή την προσφυγή στο
Μνημόνιο.
Από την άλλη, το κεντρικό πρόσωπο του δράματος, ο τελευταίος των
Παπανδρέου, να παραχωρεί συνέντευξη στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ, και να
εμφανίζεται εκ νέου αμετανόητος και αδιόρθωτος. Ανήμπορος να κοιτάξει
κατάματα τους Έλληνες, και να ζητήσει μια συγγνώμη, έστω και
καθυστερημένη.
Απ’ τη μια, ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός των τελευταίων πολλών
δεκαετιών, που οι Έλληνες αγάπησαν, ανεξαρτήτως του αν τον ψήφισαν ή
όχι. Και συνεχίζουν να προσμένουν σε αυτόν. Από την άλλη, ένας επίγονος
μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας, στα χέρια του οποίου τσαλακώθηκε
κατά τρόπο μη αναστρέψιμο η ιστορική κληρονομιά του παπανδρεϊσμού.
Απ’ τη μια, ο μοναδικός πρώην πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης, που
δεν εισπράττει το ανάθεμα της πλειοψηφίας των Ελλήνων, σε αντίθεση
ειδικά με τους πρόσφατους διαδόχους του στο Μέγαρο Μαξίμου. Απ’ την
άλλη, ο άνθρωπος που προκαλεί την ηθική εξέγερση των Ελλήνων, και μόνο
στη θέα της φιγούρας του. Χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει.
Από τη μια, το φως. Από την άλλη, το σκοτάδι. Και, όπως ξέρουμε όλοι καλά, στο τέλος, το φως νικάει πάντα το σκοτάδι…
ysterografa.gr
