Περιφέρεια, Αντιπεριφερειάρχες και Νόμος Καλλικράτη

Γράφει η
Αντωνία Μπούζα

Προερχόμενη από το Β΄ βαθμό Αυτοδιοίκησης που τον υπηρέτησα πριν την εφαρμογή του Νόμου Καλλικράτη, θεωρώ ότι σήμερα, ο θεσμός αυτός καίτοι έχει ελλείψεις και αδυναμίες, εκ κατακλείδι, συμβάλλει στην ορθολογική, συγκεντρωτική και στοχευμένη διαχείριση, υπό το πρίσμα της περιφερειακής δημοκρατίας, που διαφοροποιεί όσα μέχρι σήμερα πιστεύαμε για τα αμιγώς τοπικά συμφέροντα.

Έτσι πλέον υπάρχει σχεδιασμός και συντονισμός σε περιφερειακό επίπεδο των διεκδικήσεων, αναγκών, προτεραιοτήτων, επίλυσης προβλημάτων  και εφαρμογής πολιτικών, που άπτονται των ζητημάτων της περιφέρειας, μέχρι και επιμέρους καθηκόντων της κεντρικής διοίκησης.
Υπάρχει η δυνατότητα διεκδίκησης κονδυλίων για δράσεις που αναγκαιούν στις τοπικές κοινωνίες, με στόχευση πλέον σε διευρυμένη γεωγραφική περιοχή που μακροπρόθεσμα εξυπηρετεί το σύνολο της Περιφέρειας.

Οι παλιές νομαρχίες έγιναν Περιφερειακές Ενότητες, με εκλεγμένους συμβούλους που επιβάλλεται να διεκδικούν και να αναδεικνύουν τα τοπικά προβλήματα με πνεύμα όμως, εντασσόμενο στην αναγκαία για την επιτυχία του θεσμού περιφερειακή συνείδηση, προκειμένου τόσο το πνεύμα, όσο και η ουσία του νόμου να γίνουν πράξη.

Ο Καλλικράτης προβλέπει οι περιφερειακές ενότητες εκτός από τους αιρετούς εκπροσώπους τους, να έχουν  ως επικεφαλής τον τοπικό αντιπεριφερειάρχη, αποψιλωμένο όμως από αρμοδιότητες και άνευ δικαιώματος ψήφου, απλά ως  «συνδετικό κρίκο» με τον περιφερειάρχη, στο θέμα της...προώθησης των ζητημάτων που απασχολούν την περιοχή ευθύνης τους, έχοντας αρμοδιότητα στις εναπομένουσες υπηρεσίες της περιφέρειας στην έδρα τους

Έτσι τύποις και όχι ουσία, πορεύτηκαν πρόσωπα στις θέσεις αυτές την πρώτη περίοδο λειτουργίας του θεσμού, μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο, γύρω από τις αρμοδιότητές τους και τις δυνατότητες της θέσης τους, προκειμένου ίσως και ηθελημένα να συντηρήσουν, την εντύπωση της συνέχειας των  εξουσιών των παλιών Νομαρχών.

Η αποφασιστική αρμοδιότητα, σύμφωνα με το νόμο Καλλικράτη, παραμένει στον αιρετό περιφερειάρχη, που έχει την ουσιαστική ευθύνη για την πορεία ανάπτυξης του τόπου, ενώ με αποφάσεις του μπορεί ακόμη, να μεταβιβάσει αρμοδιότητες.

Τη διάταξη του νόμου, που προβλέπει τον ορισμό των τοπικών αντιπεριφερειαρχών και ουχί την εκλογή τους, τη θεωρώ ως ένα από τα αρκετά αδύναμα σημεία του Καλλικράτη και πεδίον τριβών, διενέξεων, αλλά και δίοδο, εμπλοκής των κομμάτων στην αυτοδιοίκηση. Έτσι βλέπουμε περιπτώσεις αναντιστοιχιών κομματικών βουλήσεων και κοινωνίας. Η μόνη αποδεκτή, δημοκρατική λύση, έπρεπε να είναι η εκλογική! Όλοι στον αγώνα της σταυροδοσίας και ο πρώτος σε σταυρούς, να γίνεται τοπικός αντιπεριφερειάρχης.

Ήδη είδαμε τοπικούς αντιπεριφερειάρχες να μην μπορούν να αποδεχθούν πως οι αρμοδιότητές τους από το Νόμο ήσαν ελάχιστες και ασφυκτιούσαν στο ρόλο αυτό, ενώ άλλοι, προσπάθησαν να οικειοποιηθούν έργο που παρήχθη, το οποίο όμως, το… έκαναν άλλοι!

Αυτές οι εμφανείς αδυναμίες του Νόμου Καλλικράτη, έχουν οδηγήσει δυστυχώς σε αντιπαραθέσεις και ρήξεις, ενώ αντί να υπάρχουν αυτές , έπρεπε εγκαίρως να έχουν επισημανθεί κι αναδειχθεί από τους υπηρετούντες το θεσμό και να έχουν γίνει προσπάθειες αλλαγών και διορθώσεων, επ’ ωφελεία του θεσμού και του τόπου.
elzoni.gr