Γράφει η Αντωνία Μπούζα
Χωρίς ίχνος αντιπολιτευτικής διάθεσης, παρά μόνον σύνθεσης και ζύμωσης απόψεων , θέσεων και προτεραιοτήτων, θα ήθελα να κάνω μερικές επισημάνσεις για όσα λαμβάνουν χώρα στην αυτοδιοικητική πλευρά την οποία υπηρέτησα και για την οποία θα συνεχίσω να νοιάζομαι.Οδυνηρή εξέλιξη οι θεσμοθετημένες περικοπές των πόρων, ενώ οι δυσκολίες που ανακύπτουν από την έλλειψη χρημάτων, μοιάζουν ανυπέρβλητες!
Συγχρόνως ενώ οι ανάγκες αυξάνονται και οι υποχρεώσεις για την ουσιαστική απόδοση του θεσμού μεγαλώνουν, ακολουθείται μία λογική απαξίωσης των αυτοδιοικητικών προσώπων, θέτοντάς τους απέναντι από τη δοκιμαζόμενη κοινωνία ως να ήσαν αυτοί που οδήγησαν την πατρίδα στην ασφυξία και όχι οι πολιτικές επιλογές.
Ο Καλλικράτης είναι γνωστό πως εφαρμόσθηκε βεβιασμένα, χωρίς διαβούλευση και χωρίς ν’ αφουγκρασθούν οι ιθύνοντες τις ανάγκες αλλά και τις αγωνίες των τοπικών κοινωνιών
Τότε λίγοι μιλούσαν για το λανθασμένο από πλευράς χωροταξίας, πόρων, αρμοδιοτήτων, κατανομής προσωπικού και ευελιξίας σχεδιασμό του Καλλικράτη.
Αρκετοί μάλιστα υπερθεμάτιζαν το νέο νόμο, επειδή είχαν εντάξει τον εαυτό τους στα νέα σχήματα και έδιναν υποσχέσεις στους πολίτες καίτοι ήταν πασιφανές ότι δε θα μπορούσαν να κρατήσουν.
Η υποφαινόμενη είχα πολλές φορές μιλήσει για τις δυσκολίες και είχα εκφράσει δημοσίως τις επιφυλάξεις μου για το ότι με το σχεδιασμό αυτό, χάθηκαν οι αρχές της εγγύτητας, της επικουρικότητας και αμεσότητας της αυτοδιοίκησης.
Είναι αληθές, πως οι αυτοδιοικητικοί όλων των βαθμίδων, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους, προσπαθούν, αγωνίζονται, παλεύουν να βοηθήσουν τις τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν, αλλά θεωρώ πως κάνουν ένα λάθος!
Ακολουθούν την πεπατημένη ενός χρεοκοπημένου αυτοδιοικητικού συστήματος, που επί της ουσίας δεν προσφέρει κάτι καινοτόμο και ουσιαστικό στους πολίτες.
Έχουν χαθεί κι αυτοί μέσα στις δαιδαλώδεις ατραπούς της δημόσιας διοίκησης κι ενώ έπρεπε, το μείζον στα συλλογικά αυτοδιοικητικά όργανα, να είναι η διαφυγή από τα αποτυχημένα μοντέλα διοίκησης του παρελθόντος, χάνονται σε αποφάσεις που τελικώς αποσκοπούν, στο να μην ταράξουν τα γνωστά λιμνάζοντα ύδατα και χαθούν οι ισορροπίες.
Η εποχή όμως επιτάσσει άλλες λογικές, άλλους σχεδιασμούς, άλλες προτεραιότητες.
Αδυνατώ να παρακολουθήσω την προσπάθεια τα αυτονόητα να παρουσιάζονται ως έργο, ικανό μάλιστα και για κομπασμό!
Η πραγματικότητα είναι πως εδώ και πολλά χρόνια είχαμε μείνει τραγικά πίσω στη διεκδίκηση κοινοτικών κονδυλίων, σε σημείο μάλιστα να έχουν χαθεί σημαντικές ευκαιρίες για τον τόπο επειδή ήμασταν ανέτοιμοι ή πιθανόν αδιάφοροι.
Άλλες περιοχές της Ευρώπης από διάφορες χώρες , για τα έργα της αυτοδιοίκησης στρέφονταν δεκαετίες τώρα, κυρίως στα Κοινοτικά κονδύλια τα οποία εκμεταλλεύονταν στο έπακρο για όλο το φάσμα του έργου της αυτοδιοίκησης.
Εμείς τ’ ανακαλύψαμε σχετικά αργά και τείνουμε να θεωρούμε μάλιστα, ως μέγα επίτευγμα το ότι μπήκαμε στη λογική της διεκδίκησης. Βέβαια όπως λέει και ο λαός "κάλλιο αργά παρά ποτέ".
Εκείνο όμως που πρέπει να δούμε με μεγαλύτερη προσοχή είναι, τα χρήματα που ξοδεύονται είτε από την Ε.Ε. είτε από Εθνικούς πόρους να αφορούν σχεδιασμούς που θα εξυπηρετούν της ανάγκες του μέλλοντος.
Να μη γίνονται πράγματα μόνο και μόνο για έχουμε κάτι να πούμε στην αποτίμηση του έργου μας. Είδαμε στην αγωνία για την παραγωγή έργου, να καπελώνονται ακόμη και εξαιρετικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες που βοηθούν σημαντικά την ανάπτυξη του τόπου, όπως έγινε πχ με τον προγραμματισμό νέων πτήσεων στο αεροδρόμιο Καλαμάτας.
Στα ΜΜΕ συχνά πυκνά, αναμασώνται ανακοινώσεις για τα ίδια έργα, ενώ στα σοβαρά και ουσιώδη για την τοπική οικονομία, διαχείριση και αειφορία, είμαστε τραγικά πίσω.
Προσδοκούμε μετά τις δικαιολογημένες αρχικές δυσκολίες λόγω των παραλείψεων του νόμου Καλλικράτη και των αναμενόμενων δυσχερειών εξ αιτίας της ακολουθίας παρελθοντολογικών γραφειοκρατικών λογικών , η αυτοδιοίκηση να κάνει το μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
άζοντας στην άκρη αγκυλώσεις και ξαναβρίσκοντας συγχρόνως την πραγματική της αποστολή και κατεύθυνση, επιβάλλεται να ανταποκριθεί με μεγαλύτερη ευελιξία στις ανάγκες του τόπου.
Μιας όμως και μιλάμε για αναγκαία αποστολή, θα ήθελα ν’ αναφερθώ σε ένα μικρό αλλά ουσιαστικό και σοβαρό θέμα που αφορά την Περιφερειακή μας Αρχή.
Επείγει να ξανασχεδιασθεί ο τρόπος καταπολέμησης των κουνουπιών, διότι κάτι τόσο απλό, δυσχεραίνει τη ζωή μας. Μάλιστα, αυτό που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε στο Νομό Μεσσηνίας δεν πρέπει να επαναληφθεί άλλη χρονιά.
Στις τουριστικές και αγροτικές περιοχές αλλά ακόμη και στον αστικό ιστό, τα προβλήματα ξεπέρασαν κάθε όριο ανοχής, με αποτέλεσμα η καθημερινότητα να γίνεται ακόμη δυσκολότερη.
Με αλλαγή προτεραιοτήτων, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο, ανάπτυξη, δημιουργία και σχέδιο διαφυγής από τη μιζέρια, είτε αυτό αφορά την πατρίδα μας, είτε την Περιφέρειά μας, είτε τους Δήμους μας είμαι πεπεισμένη για την επιτυχία.
elzoni.gr
