Απέναντι στον Μιτ Ρόμνεϊ, ο Μπαράκ Ομπάμα έμοιαζε από την αρχή να έχει εύκολο έργο. Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών δεν είναι επικοινωνιακός, δεν είναι δημοφιλής, δεν έχει «πέρασμα» σε κρίσιμες εκλογικά κοινωνικές μάζες, δεν μπορεί καν να πείσει, πόσο μάλλον να συναρπάσει, το ίδιο το κόμμα του.
Ο πραγματικός αντίπαλος του Μπαράκ Ομπάμα ωστόσο, είναι η απογοήτευση για τη δική του θητεία. Για όσα δεν έκανε, ή δεν πρόλαβε να κάνει, αυτά τα πρώτα τέσσερα χρόνια. Και δευτερευόντως, οι παιδικές ασθένειες που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την αμερικανική οικονομία.
Η νίκη του Ομπάμα στις εκλογές του 2008, στηρίχτηκε σε μια επική αξιοποίηση των social media, και στο γεγονός ότι κατάφερε να… σύρει μέχρι τις κάλπες, κοινωνικές ομάδες που είτε δεν συνήθιζαν να ψηφίζουν, είτε δεν ψήφιζαν Δημοκρατικούς. Πολλοί από αυτούς δηλώνουν σήμερα απογοητευμένοι, και επομένως αναποφάσιστοι ή διστακτικοί, ως προς το κατά πόσο θα ξαναφτάσουν μέχρι την κάλπη, για να δώσουν στον Μπαράκ Ομπάμα μια δεύτερη ευκαιρία.
Γι’ αυτό και η ομιλία του Αμερικανού Προέδρου, ήταν εστιασμένη στο κεντρικό πολιτικό μήνυμα της καμπάνιας του: Forward… Να δώσει το στίγμα της πορείας μπροστά, να ξεκαθαρίσει ότι δεν ξέχασε όσα υποσχέθηκε και δεν έκανε πριν από τέσσερα χρόνια, να χαράξει μια ορατή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη «δική του» Αμερική, και εκείνη που ονειρεύεται ο Μιτ Ρόμνεϊ.
Ήταν μια… reloaded διασκευή του «I have a dream», του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Επικαιροποιημένη και δομημένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να απαντά στις ανησυχίες και τις αναζητήσεις πληθυντικών κοινών της αμερικανικής κοινωνίας. Που πρέπει να πάει μπροστά. Όχι πίσω. Χωρίς κανείς να μένει πίσω. Γι’ αυτό και ο Μπαράκ Ομπάμα ζήτησε μια «δεύτερη ευκαιρία»…
statesmen.gr
