Αν επιχειρήσουμε να διαβάσουμε τις πολιτικές εξελίξεις με βάση την κοινή λογική, και επεξηγηματικό εφαλτήριο την ιστορική εμπειρία, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η Γαλλία της σύγχρονης εποχής δεν μπορεί να «ανεχτεί» για Πρόεδρο έναν πολιτικό με το ελλειμματικό ηγετικό εκτόπισμα του Φρανσουά Ολάντ.Τη συρρικνώνει, αλλά δεν την ανατρέπει. Και δεν έχει καταφέρει να την περιορίσει ακόμη σε επίπεδο στατιστικού λάθους, που θα συνεπαγόταν περίπου αυτονόητα την επανεκλογή του. Καθώς, κανείς δεν αμφιβάλει ότι στην απευθείας σύγκριση Σαρκοζί-Ολάντ, ο πολιτικός που ακρωτηρίασε εκ των έσω τον σιρακισμό, κερδίζει με χαώδη απόσταση.
Φαίνεται ωστόσο ότι οι μεγάλες προσδοκίες τις οποίες επένδυσε η γαλλική κοινωνία στον Νικολά Σαρκοζί, στις προεδρικές εκλογές του 2007, και δεν επιβεβαιώθηκαν στη διάρκεια της πενταετούς παρουσίας του στο Ελιζέ, έχουν θυμώσει τους Γάλλους. Και ακόμη, παλεύουν μέσα τους για το τι τελικά θα αποφασίσουν να πράξουν στις εκλογές.
Από την πολιτική απόφαση των Γάλλων πάντως, εξαρτάται εν πολλοίς το άμεσο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επομένως και της Ελλάδας. Αν κερδίσει ο Φρανσουά Ολάντ, θα κληθεί να κάνει πράξη την εξαγγελία του για επαναδιαπραγμάτευση του Δημοσιονομικού Συμφώνου που προσπαθεί να επιβάλλει στην ευρωζώνη η Άνγκελα Μέρκελ. Μόνο που θα βρεθεί χωρίς επαρκείς ή αξιόπιστους πολιτικούς συμμάχους, και θα περιμένει το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών το 2013, για να δράσει ουσιαστικά.
Αν, απ’ την άλλη, επικρατήσει ο Νικολά Σαρκοζί, μπορεί κανείς να ποντάρει άφοβα τα λεφτά του ότι ο Γάλλος Πρόεδρος θα επιχειρήσει να βγει από τη σκιά της Άνγκελα Μέρκελ. Πολιτικά αναβαθμισμένος ο ίδιος, με νωπή λαϊκή εντολή, και έχοντας πετύχει μια ιστορική ανατροπή, από τη στιγμή που όλοι τον εκτιμούσαν μέχρι πρότινος ως βέβαιο ηττημένο των προεδρικών εκλογών, δεν θα διστάσει να αφήσει τον αχαλίνωτο χαρακτήρα του να… καλπάσει.
Πιθανότατα μάλιστα θα πετύχει το Βερολίνο σε πολιτική αδυναμία. Η Άνγκελα Μέρκελ προετοιμάζεται, στην καλύτερη για την ίδια περίπτωση σε επανάληψη του μεγάλου συμβιβασμού, συγγνώμη… συνασπισμού με τους Σοσιαλδημοκράτες μετά τις εκλογές του 2013, ή, στην πολύ χειρότερη εκδοχή του εκλογικού αποτελέσματος, σε απομάκρυνση από την εξουσία.
Ταυτόχρονα, με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ να οδηγούνται προς επιβεβαίωση του αυτονόητου, δηλαδή την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, ο «προφήτης της αλλαγής» του 2008, θα εντείνει τις πολιτικές πιέσεις του προς την ηγεσία της Ευρώπης, να εγκαταλείψει τη νοοτροπία και συμπεριφορά παιδικής χαράς που εξακολουθεί να την χαρακτηρίζει, αναφορικά με τη διαχείριση της κρίσης χρέους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ειδικότερα στην πολιτική, το μέσο είναι το μήνυμα. Στο δικό μας παράδειγμα, ο Νικολά Σαρκοζί είναι περισσότερο αξιόπιστο μέσο ηγετικής διαχείρισης της πραγματικότητας σε σχέση με τον Φρανσουά Ολάντ. Και είναι αρκετά κυνικός, ώστε να μην διστάσει να «σκοτώσει» τη συμμαχία με τη Γερμανία, προκειμένου να ανακτήσει η Γαλλία ναπολεόντειες διαστάσεις σε επίπεδο ευρωπαϊκής ηγεμονίας.
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ/ statesmen.gr
