Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δυστυχώς η επιβεβαίωση ήλθε πριν μπει ο Σεπτέμβριος. Η φινλανδική κυβέρνηση και η (αρχηγός των Σοσιαλδημοκρατών) υπουργός των Οικονομικών στη νέα πολυκομματική κυβέρνηση, Γιούτα Ουρπιλάινεν, το είπε και τόκανε:Η Φινλανδία έγινε η πρώτη χώρα που έλαβε από την Ελλάδα εμπράγματες εγγυήσεις. Και μην μας πει κανείς ότι δεν πρόκειται για «εμπράγματες», επειδή δεν υποθηκεύουμε περιουσιακά στοιχεία του κράτους, γιατί αυτό που τελικά συνέβη, περιέχει μια σοβαρή πολιτική παράμετρο, ενώ παράλληλα υποθηκεύει το ίδιο το μέλλον των επερχομένων γενεών.
Ουσιαστικά η Ελλάδα καθίσταται όμηρος των «Αληθινών Φιλανδών», των οποίων με τη σειρά της είναι όμηρος η φινλανδική κυβέρνηση και οι οποίοι πιέζουν για απομάκρυνση της (εύθραυστης) φινλανδικής κυβέρνησης από τα πακέτα διάσωσης, αν και δεν μετέχουν σ' αυτήν.
Πιο κάτω δεν μπορούσαμε να ξεπέσουμε. Η επιβεβαίωση περί ομηρίας της Ελλάδας στον Νέο Άξονα είναι γεγονός: Γερμανοί, Αυστριακοί, Φιλανδοί, Ολλανδοί και συνεχίζουμε.
Όπως είπαμε και παλαιότερα, δεν μένει παρά να μας προκύψουν και οι Δανοί, που… παραδόθηκαν στον μοτοσικλετιστή του Χίτλερ.
Οι «Αληθινοί Φιλανδοί», δηλαδή ένα νέο είδος… αρίας φυλής, επιβάλλουν τις απόψεις τους. Και αυτό βολεύει μια χαρά τον Νέο Άξονα.
Τι άλλο υποκρύπτει η περίπλοκη ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου των Οικονομικών που – λαλίστατο κατά τα λοιπά – περιορίστηκε να μας εξηγήσει πως η συμφωνία με την Φινλανδία έγινε «στο πλαίσιο της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της 21 Ιουλίου, σε ένα χρηματοδοτικό σχήμα που επιτρέπει στην κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο της Φινλανδίας να αποφασίσουν τη συμμετοχή της χώρας τους στη νέα δέσμη βοήθειας προς την Ελλάδα, μέσω του EFSF»;
Ο Φιλανδός Πρόεδρος έχει ταχθεί υπέρ των πακέτων διάσωσης. Επομένως, στη Φινλανδία έκαναν τους λογαριασμούς τους και είδαν πως η βοήθεια προς την Ελλάδα δεν περνάει σε επίπεδο κοινοβουλίου.
Προφανώς έβαλαν στο τραπέζι όλες τις ιδέες που κατά καιρούς έχει προωθήσει το Ελσίνκι.
Με δεδομένο, όμως, ότι γνώριζαν (οι δικοί μας) πως δεν θα περνούσαν εύκολα προσημειώσεις επί συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων, προτιμήθηκε η λύση του ζεστού χρήματος, καθώς ως γνωστόν το χρήμα δεν έχει οσμή.
Επίσημες ανακοινώσεις δεν έγιναν. Αλλά, όπως μάθαμε μέσω Ελσίνκι, πρόκειται για κάτι που αγγίζει τα όρια του παραλόγου: Η Ελλάδα θα καταθέσει σε τράπεζα της Φινλανδίας ποσό που θα αντιστοιχεί στα χρήματα με τα οποία η Φινλανδία θα συμμετάσχει στο πακέτο διάσωσης.
Με τα χρήματα αυτά η Φινλανδία θα αγοράσει καινούργια ελληνικά ομόλογα 30ετούς διάρκειας με πιστοληπτική διαβάθμιση ΑΑΑ που θα έχουν αντικαταστήσει σημερινούς τίτλους χαμηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης. Αν η Ελλάδα επιστρέψει στην Φινλανδία το δάνειο εμπρόθεσμα, τότε αυτή θα μας επιστρέψει το ποσό με τόκο. Αν όχι, θα κρατήσουν οι Φιλανδοί τα ελληνικά ομόλογα – και θα μας κυνηγάνε στον αιώνα τον άπαντα!
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα προκειμένου να δανειστεί τα 109 δις ευρώ του νέου δανείου, θα πρέπει να καταθέσει τα χρήματα που… θα δανειστεί (βρίσκοντάς τα από άλλα δάνεια)!
Προς το παρόν, αυτό γίνεται με τη Φινλανδία. Τι θα γίνει, όμως, αν εμφανιστούν και άλλοι οι οποίοι θα ζητούν πότε το ένα και πότε το άλλο; Θα δανειζόμαστε για να… ξαναδανειζόμαστε;
Και είμαστε βέβαιοι πως αυτή την στιγμή δεν γίνονται τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις και με άλλες «δύσκολες» χώρες;
Είμαστε βέβαιοι ότι το οικονομικό επιτελείο δεν διαπραγματεύεται (λέμε τώρα) με την Αυστρία ή την Ολλανδία;
Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ένα πρωί ξαφνικά – όπως έγινε με τους Φιλανδούς – δεν θα πληροφορηθούμε πως δώσαμε στον τάδε το δείνα και στον δείνα το τάδε;
Και επιτέλους, τι θα γίνει με εκείνη την έρημη την πολιτική αξιοπιστία;
Δεν είχαμε διαβεβαιωθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι δεν θα υπάρξουν εμπράγματες εγγυήσεις;
Στις 22 Ιουλίου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν μας είχε διαβεβαιώσει, σχετικά με τις εμπράγματες εγγυήσεις, ότι «περιλαμβάνονται γενικά στο κομμάτι για το νέο μηχανισμό στήριξης και όχι στο κεφάλαιο της απόφασης για την Ελλάδα», ενώ απάντησε αρνητικά στο ενδεχόμενο ενεργοποίησής τους;
Αλλά γιατί πάμε τόσο μακριά; Δεν υπήρξαν πληροφορίες (που ουδέποτε διαψεύστηκαν) ότι στη Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου, ο πρωθυπουργός «στύλωσε τα πόδια του» όταν κάποιοι στο τραπέζι επέμειναν για τις εμπράγματες εγγυήσεις;
Δεν πληροφορηθήκαμε ότι τους είπε «τι θέλετε να κάνω για να πεισθείτε; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά μας ή να πουλήσουμε την Πελοπόννησο; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και το ξέρετε»;
Μήπως τότε ετέθη το θέμα να τους δίνουμε τα χρήματα που… θα μας δάνειζαν;
Μα και ο ίδιος ο υπουργός των Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (31 Ιουλίου), δεν είχε ξεκαθαρίσει ότι ΔΕΝ έχει τεθεί θέμα εμπράγματων εγγυήσεων;
Τι εννοούσε; Ότι δεν θα βάλουμε ενέχυρο τα νησιά, αλλά θα υποθηκεύσουμε με δάνεια επί δανείων το μέλλον τριών γενεών;
Μπορεί κανείς να υποστηρίξει – χωρίς να κοκκινίσει – ότι δεν βρισκόμαστε μπροστά στην πλήρη εφαρμογή της περίφημης δήλωσης Σόιμπλε (28 Ιουλίου) περί παραχώρησης μέρους της κρατικής κυριαρχίας;
Μα όταν δίνουμε χρήμα που θα δανειστούμε, τι κάνουμε;
Διερωτώμαι: Οι υπουργοί που χειροκροτούσαν τον πρωθυπουργό κατά την επιστροφή του από τη Σύνοδο της 21ης Ιουλίου και τα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που ο κ. Παπανδρέου ενημέρωσε λίγες μέρες αργότερα, δεν έχουν κανένα πρόβλημα;
Εξασφάλισαν (λέμε τώρα) το νέο δάνειο – και τις καρέκλες τους – και αδιαφορούν για το ποιοι θα πληρώσουν και τι;
Θα μας πουν ότι δεν είχαν διαβάσει τα «ψιλά γράμματα» της συμφωνίας;
Μα ούτε αυτό μπορούν να το ισχυριστούν. Διότι στις 12 Ιουλίου, κατά την περίφημη συνέντευξη Τύπου – όταν προσπάθησε να απενοχοποιήσει την επιλεκτική χρεοκοπία - μετά την συνεδρίαση του Eurogroup, όπου ετέθη θέμα εμπράγματων εγγυήσεων, ο κ. Βενιζέλος γνώριζε, αλλά παραπληροφορούσε.
Και δήλωνε πως ο όρος «εμπράγματες εγγυήσεις» στο επίσημο ανακοινωθέν του Eurogroup, «δεν αφορά την Ελλάδα, αλλά την επίθεση στο ευρώ». Και πρόσθετε, για να είναι καλυμμένος, πως το θέμα των εμπράγματων εγγυήσεων «είναι καλό να υπάρχει στο τραπέζι», καθώς «αν αντιμετωπίσουμε θέματα εγγυητικών μηχανισμών, πρέπει να το κάνουμε».
Νωρίτερα, στις 19 Ιουνίου, κατά την ομιλία του στη συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης, ο πρωθυπουργός είχε πει:
«Τέλος, αγαπητοί συνάδελφοι, ένα ευαίσθητο για όλους μας θέμα στο οποίο δεν έχω σηκώσει τους τόνους - επειδή θέλω να πιστεύω ότι, με τους εταίρους μας, μπορούμε να το λύσουμε - είναι το ζήτημα των εμπράγματων εγγυήσεων για το νέο δάνειο. Θεωρώ ότι και εδώ πρέπει να υπάρχει εθνική συνεννόηση και σύμπνοια, ως προς το ότι δεν μπορούμε να αποδεχθούμε όρους υποτιμητικούς για τη χώρα, αλλιώς, μπορεί να φθάσουμε σε αδιέξοδο, με ό,τι αυτό σημαίνει για όλους μας».
Πάλι η γνωστή «γλώσσα με κόκαλα» για να μην καταλάβουμε τίποτε και να μην δώσουμε την πρέπουσα σημασία.
Θα μας πουν τώρα πως οι όροι δεν είναι υποτιμητικοί για τη χώρα. Θα τους δώσουμε τα λεφτά που θα μας δανείσουν.
Προφανώς. Δεν υποτιμάται η χώρα, αλλά η νοημοσύνη μας.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
