ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ*
Όπως… κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της, η Δημοκρατία μας περνάει σήμερα τη δύσκολη και συναισθηματικά επώδυνη φάση του «λίγο πριν τα 40». Πέρασαν κιόλας 37 χρόνια από το βράδυ που εκείνος ο Σερραίος πολιτικός, με την όχι και τόσο καθαρή άρθρωση, αλλά τα τεράστια αποθέματα ηγετικής προσωπικότητας, γύρισε από το Παρίσι με το αεροπλάνο που του παραχώρησε ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, αναλαμβάνοντας μια αποστολή αυτοκτονίας: Να συμμαζέψει τη γενική διάλυση που είχε προκύψει, μετά από μια επταετή δικτατορία, και μπροστά σε ζωτικής σημασίας εθνικό κίνδυνο, λόγω της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο.
«Boys, pray for me», ήταν τα λόγια του Χάρι Τρούμαν, όταν αναλάμβανε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Αυτά τα λόγια θυμήθηκε και επικαλέστηκε ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, λίγο πριν αναχωρήσει από την Πόλη του Φωτός, για μια χώρα βυθισμένη σε βαθύ σκοτάδι.
Κι όμως, ο Καραμανλής τα κατάφερε. Η δικτατορία παρέδωσε τα όπλα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Η Ελλάδα απέκτησε σύγχρονο Σύνταγμα και Προεδρευόμενη Δημοκρατία, με τον θεσμό της Συνταγματικής Μοναρχίας να… ξεμένει στο Λονδίνο, εκεί όπου παρέμεινε ο τέως βασιλιάς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα νομιμοποιήθηκε, η πολιτική ζωή εκσυγχρονίστηκε και ανέχτηκε τον ιδεολογικό πλουραλισμό. Και βέβαια, η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ, σε πείσμα της υστερίας των τότε υπερασπιστών της εθνικής απομόνωσης και αποξένωσης. Όσων ήθελαν… να μείνουμε στο βουνό.
Στην πραγματικότητα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κλήθηκε να διαδραματίσει έναν ρόλο Ιωάννη Καποδίστρια: Να φτιάξει κράτος από το μηδέν, ή, ακόμη χειρότερα από το… κάτω από το μηδέν. Και τα κατάφερε, επειδή είχε διδαχθεί πολλά από τα λάθη του παρελθόντος.
Μόνο που έμελλε και εκείνος να έχει την τύχη του Καποδίστρια. Δεν δολοφόνησαν τον ίδιο, αλλά την πολιτική κληρονομιά του. Η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, την οποία οραματίστηκε και εμπνεύστηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν είχε καμία σχέση με το… υβρίδιο παιδικής χαράς στο οποίο ζούμε σήμερα, και λίγο έλειψε να κηρύξει στάση πληρωμών, συμπαρασύροντας στην κατάρρευση ολόκληρη την Ευρώπη.
Την Ευρώπη που μας δέχτηκε τότε στη φιλόξενη αγκαλιά της, μας ενίσχυσε με δισεκατομμύρια ευρώ σε επιδοτήσεις, και εμείς, ως γνήσιοι… κουτοπόνηροι, θέλαμε να την εκβιάσουμε με τη δική της χρεοκοπία, για να μην πληρώνουμε τον λογαριασμό της εθνικής «ονείρωξης».
Δυστυχώς, ο Εθνάρχης δεν κατάφερε να εμπεδώσει στο πολιτικό σύστημα που ο ίδιος επέτρεψε να διαμορφωθεί, το δικό του υψηλό και απαράμιλλο αίσθημα εθνικής ευθύνης, ανιδιοτέλειας, προσφοράς στον τόπο και οράματος.
Υπάρχουν και σήμερα ακραίες φωνές, που θα προτιμούσαν, αντί να μείνουμε εντός της Ευρώπης και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη τύχη για την Ελλάδα, μέσα σε μια πολιτικά Ενωμένη Ευρώπη, να… πάρουμε τα βουνά. Και να ατενίζουμε το μέλλον, με τη δραχμούλα, τα στρεβλωτικά συμπλέγματα και τον απομονωτισμό μας. Στο βουνό να πάτε μόνοι σας, κύριοι. Η… δεσποινίς ετών 37, που έγινε πλέον η Δημοκρατία μας, θέλει να ξεπεράσει την κρίση των 40. Και να μην την καταντήσετε… γεροντοκόρη.
*Η Μαρίκα Λυσιάνθη είναι ιστοριοδίφης
statesmen.gr
