ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ καμιά διαβούλευση. Ολα αυτά είναι απλά για το θεαθήναι. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αραδιάζει αμετάφραστες ντιρεκτίβες της τρόικας χωρίς καμιά απολύτως επεξεργασία. Ο,τι της λένε κάνει και, μάλιστα, αδιαμαρτύρητα. Κι όταν έρχεται η στιγμή του λογαριασμού, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τις θιγόμενες ομάδες εργαζομένων που χάνουν κατακτήσεις και δικαιώματα ετών, τότε αρχίζει τα ήξεις αφήξεις, τις προσθαφαιρέσεις, την παρελκυστική πολιτική που περιπλέκει καταστάσεις και δεν οδηγεί πουθενά.
ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ και οι συνδικαλιστικοί φορείς συνήθως αντιμετωπίζουν ισχυρό τοίχο όταν διατυπώνουν αιτήματα. Καμία ουσιαστική συζήτηση δεν γίνεται γύρω από τα εργασιακά ζητήματα που θίγονται, με συνέπεια να την πληρώνουν οι αδύναμοι. Στην περίπτωσή μας καταδικάζεται μια ολόκληρη κοινωνία που έχει πληρώσει από το υστέρημά της για να έχει κάποιες υποφερτές παροχές.
Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ σήμερα να δει έναν γιατρό του ΙΚΑ, δεν είναι βέβαιος αν θα υπάρχει κάποιος να τον εξετάσει στο δημόσιο νοσοκομείο και θα πρέπει να είναι απολύτως βέβαιος ότι αν έχει ξεμείνει από ασπιρίνες δεν θα βρει. Αφήνουμε φυσικά την περίπτωση να χρειασθεί να χρησιμοποιήσει και κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς… Το πρόβλημα είναι μεγάλο και η κυβέρνηση με την πολιτική της το επιτείνει.
e-typos.com
