Του υπ.Βουλευτή της Ν.Δ.Κορινθίας Στέλιου Μάρκελλου
Σαν εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο εν τέλει η χώρα. Μετά το χαμηλόμισθο και το χαμηλοσυνταξιούχο, η Παιδεία και η Υγεία είναι, δυστυχώς, τα μεγάλα θύματα της κυβέρνησης του Μνημονίου. Υποχωρούν, χάνονται, σαν το νερό σε διψασμένο μήνες έδαφος. Ανατριχιάζει κανείς απ το θέαμα, την όψη, την εικόνα της μοναξιάς του διπλανού σου μεροκαματιάρη.
Η πονεμένη καρδιά του νοικάρη των 700 euro τυλίγεται στα δάκρυα. Οι χοντρές σταγόνες ξαφνικής, γρήγορης, φθινοποριάτικης μπόρας υποχρεώνουν τον φαμελιάρη φτωχής συνοικίας να κολλήσει το κεφάλι του στους ώμους και τους ώμους στα γόνατα. Κάποιες στενόχωρες ενοχές βέβαια βασανίζουν τις συνειδήσεις της Πολιτείας. Με πληγές πάμπολλες στη ψυχή της, προσπαθεί να τις γιατρεύει με την απλή συνήθεια να ζει μαζί τους, ως την βαθιά ποθητή λησμονιά. Το κρασί της αγωνίας όμως έχει ήδη σερβιριστεί. Και περιμένει να το πιουν οι πρωτομάστορες της λιτότητας. Οι μπέηδες της άνισης, άδικης κατανομής των βαρών.
Και ο Πρωθυπουργός μας ; Περπατά σε έναν δρόμο πλατύ, ευρύτατο,
πρωθυπουργικό, γεμάτο όμως σπαρμένο αγκάθια. Δεν αφουγκράζεται τον κόσμο.
Δεν είναι δίπλα στα προβλήματά του. Αδυνατεί να παρακολουθεί τα προβλήματα
του κοσμάκη. Εγκλωβισμένος στη λογική της περιοριστικής πολιτικής, καμία
ουσιαστικά λύση δεν δίνει. Η ζωή δεν είναι για όλους μας πάντα ξέγνοιαστος
περίπατος, να βαδίζεις αμέριμνος στην παραλία σφυρίζοντας. Το απόγευμα είναι στο γέρμα του. Ο ήλιος πέφτει απ την πλευρά της απόμακρης, χωρίς ορίζοντα θάλασσας.
www.steliosmarkellos.gr
