ΤΟ 9ο ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Άρθρο του Πάνου Μπεγλίτη 

Το 9^ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ συγκαλείται σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία για τη χώρα και την παράταξή μας. Η Ελλάδα συνεχίζει να βιώνει μια πολύπλευρη, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση, με εμφανείς πλέον τις συνέπειες για την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα.

Συγχρόνως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην πιο δύσκολη φάση της ιστορικής του διαδρομής,  συνέπεια της βαριάς εκλογικής του ήττας, παρά το δυσανάλογο και σε μεγάλο βαθμό άδικο κόστος που κληθήκαμε να καταβάλουμε για την διετή διακυβέρνηση.

Όσο σκληρή όμως και  αν είναι η πραγματικότητα, οφείλουμε πιστεύω να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε τα πολιτικά και στρατηγικά χαρακτηριστικά αυτής της ήττας, με ρεαλισμό και ψυχραιμία,  χωρίς συναισθηματισμούς και την εύκολη προσφυγή στη νοσταλγία για το «ένδοξο» παρελθόν μας.

Αντικειμενικά το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη μπει στη φάση της δικής του «μεταπολίτευσης» και το συντακτικό Συνέδριο  καλείται να ορίσει, πολιτικά και ιδεολογικά, τους όρους μετάβασης και κυρίως τους όρους διαμόρφωσης της νέας δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης.

Επειδή σήμερα κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί, ότι διαθέτει το τεκμήριο της αθωότητας, τουλάχιστον ας υπερασπιστούμε, όσοι μπορούν, το τεκμήριο της ειλικρίνειας γι αυτό που είναι ανάγκη να συγκροτήσουμε, ως πολιτικό φορέα στο χώρο της δημοκρατικής Κεντροαριστεράς και της ριζοσπαστικής Σοσιαλδημοκρατίας.

Όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να αναστήσουν την παλιά καλή εποχή , που νομιμοποιήθηκε με την διακήρυξη του 1974, με θεολογικές και μεταφυσικές προσεγγίσεις, αρκούμενοι στο να επικαλούνται την ψυχή τους, ως ένα βολικό άλλοθι «σοσιαλιστικής αγνότητας», είτε επαναβεβαιώνουν καιροσκοπικές πρακτικές του παρελθόντος, είτε δεν αντιλαμβάνονται τις μεγάλες ανατροπές των καιρών μας.  Γιατί το 1974 δεν υπάρχει πλέον ως  ιδεολογική καταφυγή.

Κατά τούτο, το Συνέδριο ελπίζω να προσφέρει. Να αναθέσει δηλαδή στους ιστορικούς τη γενέθλια αφετηρία και την ιστορική διαδρομή των έργων και των αντιφάσεων και να προχωρήσει με σύγχρονα θεωρητικά και ιδεολογικά υλικά, στην οικοδόμηση της νέας δημοκρατικής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης.

Δεν θα πρόκειται, κατά την γνώμη μου, για έναν ακόμη πολιτικό βολονταρισμό. Θα πρόκειται για την υπαρξιακή αναγκαιότητα της συμφιλίωσης, έστω και με καθυστέρηση 40 περίπου χρόνων, με την Ευρώπη της κανονικότητας, όπως αυτή διαμορφώθηκε διαχρονικά, από τις μεγάλες προοδευτικές ιδέες.

Στο Συνέδριο ήλθε, πλέον, η ώρα, να αποτυπωθεί αυτή η μεγάλη στροφή. Και αυτό θα έχει μια μεγάλη παιδαγωγική αξία και σημασία για την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό σύστημα της χώρας.

Ο σοσιαλισμός ως «χιλιαστικό» αίτημα μπορεί να περιμένει.

Η Αριστερά, όμως, της πολιτικής αξιοπιστίας, της κοινωνικής ευαισθησίας, της κυβερνητικής αποτελεσματικότητας, των ρήξεων και των αλλαγών, της παραγωγής και της δίκαιης αναδιανομής , της δημοκρατίας, της συνοχής και αλληλεγγύης, δεν μπορεί να καθυστερεί στην ιστορική της συνάντηση με τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.

Το ραντεβού μας με το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είναι προσδιορισμένο. Εκεί θα είμαστε παρόντες. Αλλά εκεί, θα  πρέπει να προσδιορίσουμε το ραντεβού με την  μεγάλη δημοκρατική και ριζοσπαστική παράταξη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς. 

*(Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Στο Καρφί του Σαββατοκύριακου» στις 23-2-13)