Το χθεσινό ψυχογράφημα ήταν το πλέον εύγλωττο: Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προχώρησε πολλά βήματα παραπέρα από όσα επέτρεπε να σκεφτούμε η μέχρι πρότινος στρατηγική της Γερμανίας. Και μονάχα η Bundesbank διαφώνησε. Το «αγαπημένο παιδί» της Μέρκελ, ο Γενς Βάιντμαν.
Είναι προφανές ότι αυτό τον ρόλο έπρεπε να διαδραματίσει η γερμανική κεντρική τράπεζα. Ώστε να έχει η Άνγκελα Μέρκελ την ευχέρεια να αξιοποιήσει μια τέτοια στάση στο εσωτερικό της Γερμανίας, και σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας της… αναστροφής της στρατηγικής στόχευσής της, ενόψει και των βουλευτικών εκλογών του 2013.
Είναι επίσης προφανές ότι η Άνγκελα Μέρκελ αποφάσισε να ηγηθεί μιας σταυροφορίας διάσωσης της ευρωζώνης και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την προϋπόθεση της πολιτικής ολοκλήρωσης. Που αναπόφευκτα περνά μέσα από την οικονομική αρμονία και… κηδεμονία των «αδύναμων κρίκων» της ζώνης του κοινού νομίσματος.
Τα προφανή δεν σταματούν εδώ, και το επιβεβαιώνει η «Die Zeit», με το σχετικό δημοσίευμά της. Η Άνγκελα Μέρκελ έχει επίσης αποφασίσει την πολιτική στήριξη της Ελλάδας, τσουρουφλίζοντας κάθε σενάριο εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη. Και κάπου εδώ, πλησιάζουμε στην «άβολη αλήθεια».
Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της γερμανικής εφημερίδας, η Καγκελάριος δεν θέλησε να κάνει το επόμενο βήμα, που θα συνεπαγόταν πιθανότατα την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, επειδή κανείς δεν μπορούσε να της διασφαλίσει την επαρκή διαχείριση των συνεπειών μιας τέτοιας εξέλιξης.
Η επανάληψη του ντόμινο που προκάλεσε η κατάρρευση της «Lehman Brothers» στις ΗΠΑ, τον Σεπτέμβριο του 2008, τρομάζει ακόμη και μια πρώην Ανατολικογερμανίδα, η οποία γεννήθηκε στη… λάθος πλευρά του Τείχους. Επειδή το παράδειγμα της «Lehman» έδειξε ότι το πραγματικό πρόβλημα εστιάζεται στην ψυχολογία. Στην απώλεια της εμπιστοσύνης, που οδηγεί στην απώλεια της ψυχραιμίας. Και από εκεί στο χάος. Όχι στη… θεωρία του, αλλά στην πράξη.
Μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μπορεί να διαχειριστεί το χάος λοιπόν, και μάλιστα στην πορεία για τις εκλογές του 2013, η «Άντζι» προσέγγισε τις παραμέτρους της πραγματικότητας που είχε μπροστά της, ορθολογικά. Ίσως μάλιστα αυτή η εξέλιξη να συνιστά κέρδος μεγαλύτερο ακόμη και από την ίδια την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Μια Γερμανία η οποία θα παραμερίσει τα ιστορικά απωθημένα επικυριαρχίας, και θα εναγκαλισθεί την πραγμάτωση του οράματος των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, είναι μια Γερμανία την οποία η Ευρώπη μπορεί να συγχωρέσει. Ενδεχομένως και να… αγαπήσει ακόμη.
statesmen.gr
