Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΣ
Έπεσε στην αντίληψη μου μια πρόσφατη συνέντευξη της βουλευτού Κορινθίας κας Κ. Φαρμάκη, σε γνωστό τηλεοπτικό σταθμό των Αθηνών και άκουσα προσεκτικά την τοποθέτηση της για τον Μ. Θεοδωράκη, τις πρωτοβουλίες του και την πρόσφατη ομιλία του στα Προπύλαια. Ομολογουμένως εξεπλάγην από τις απόψεις και τις αναφορές της βουλευτού για τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη μας, τις οποίες και δεν θέλω καθόλου να αναφέρω εδώ, και αμέσως το μυαλό μου γύρισε στο πρόσφατο παρελθόν και σε μια ιστορία που βίωσα και για την οποία έχω προσωπική άποψη.Πριν από κάποια χρόνια ένας φίλος ξυλοκαστρίτης μου είχε γνωρίσει την τότε μηχανικό – πολιτευτή κα Κ. Φαρμάκη και είχα βρεθεί σε ένα καφέ της πόλης. Μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση η απλότητα της και οι αντιλήψεις της για την πολιτική, και όντως είχα πει στο φίλο μου ότι αξίζει να βοηθηθεί γιατί πρέπει στην πολιτική να υπάρχει και το νέο το διαφορετικό. Από τότε έως και σήμερα δεν την έχω ξαναδεί, ούτε παρακολουθώ την πορεία της στην βουλή, απλά υπέπεσε στην αντίληψη μου αυτό το ολιγόλεπτο βίντεο και ομολογώ σάστισα. Προσπαθούσε χθες να καταλάβω τι έχει μεσολαβήσει και από την εικόνα που είχα στο μυαλό μου πριν χρόνια, με αυτή που αντίκρισα χθες το βράδυ, τι έχει μεσολαβήσει, τι έχει συμβεί και ποιος είναι ο λόγος αυτής της ολικής μετάλλαξης ακόμα και αξιόλογων ανθρώπων.
Μέσα λοιπόν σε αυτές τις απορίες και τις αναζητήσεις, μου ήρθε στο μυαλό μου μια προσωπική μου ιστορία, για την οποία και μπορώ να τοποθετηθώ με δεδομένο ότι την γνωρίζω πολύ καλά, δεν πέφτω έξω και την οποία θα σας διηγηθώ σύντομα και περιεκτικά.
Λίγο πριν τις εκλογές του 2000 που και πάλι το πολιτικό σύστημα ταλανιζόταν, μια παρέα φίλων – ένας εκ των οποίων ήμουν και εγώ – τρώγαμε σε μια ταβέρνα των Πετραλώνων και συζητάγαμε τις πολιτικές εξελίξεις. Ένας φίλος από την παρέα, εξαιρετικός επαγγελματίας του ιδιωτικού τομέα με μεγάλες γνωριμίες και απήχηση στην Αθήνα, μας ανακοίνωσε την διάθεση και την πρόθεση του να κατέβει στην κεντρική πολιτική σκηνή και μάλιστα όχι στην Αθήνα, όπου είχε και το πλεονέκτημα, αλλά στη γενέτειρα του, δηλαδή σε ένα νομό της Κεντρικής Ελλάδας. Οι φίλοι του αντιδράσαμε λέγοντας του ότι δεν ταιριάζει ο ακέραιος χαρακτήρας του και οι ευαισθησίες του με το παρόν πολιτικό σύστημα και τις στρεβλώσεις του και ότι σύντομα θα απογοητευτεί από την προσπάθεια του. Αυτός μας κοίταξε στα μάτια και με απίστευτο πάθος και διάθεση μας εξήγησε το όνειρο να προσφέρει στον τόπο του, την ανιδιοτέλεια του και να μην τα πολυλογώ όχι μόνο μας έπεισε, αλλά μας φανάτισε κιόλας και την επόμενη μέρα στρωθήκαμε στη δουλειά να τον βοηθήσουμε με κάθε τρόπο και ξενύχτια ατελείωτα με σκέψεις – ιδέες, τα «πάντα όλα» που λέει και ο ποιητής.
Στις πρώτες εκλογές δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, παρά τον εξαιρετικό του αγώνα και το άλλο πρόσωπο της πολιτικής που επιδίωξε να αναδείξει και την επομένη των εκλογών από κοινού χαράξαμε νέα πορεία, με τις ίδιες προδιαγραφές θεωρώντας ότι «ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα» και ότι οι αξίες πάντα δικαιώνονται στη ζωή, αρκεί να μην χάσεις την ψυχή σου και τα οράματα σου. Στις επόμενες εκλογές και ενώ το ΠΑΣΟΚ συνετρίβη εκλογικά, ο φίλος μας βγήκε πρώτος σε σταυρούς βουλευτής αφού ο απλός κόσμος ήρθε και επιβράβευσε το ήθος, τη διάθεση, το νεαρό σχετικά της ηλικίας και έθεσε στο περιθώριο παλαιούς βουλευτές με χρόνια εμπειριών και θητεία ετών σε υπουργικές θέσεις.
Ο αγαπητός αυτός φίλος όμως σε σύντομο χρονικό διάστημα μεταλλάχθηκε και σταδιακά υιοθέτησε όλα αυτά τα οποία απορρίπταμε και κοροϊδεύαμε, άλλαξε ο χαρακτήρας του και κυνήγησε τις πολιτικές θέσεις και την ανέλιξη, αναζητώντας στηρίγματα σε κομματικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Στην πολιτική του πορεία μπήκε σε Επιτροπές στη Βουλή, μίλησε σε πολλές συνεντεύξεις καυτηριάζοντας την αντιπολίτευση, έκανε και αυτός πύρινους – ξύλινους λόγους στη βουλή και γενικά υιοθέτησε ένα άλλο στυλ που τον αποξένωσε από τα εξαιρετικά χαρίσματα που είχε πριν γίνει βουλευτής. Λίγο αργότερα και όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε πάλι κυβέρνηση, πέρασε και από υπουργική θέση και άλλα πολλά τα οποία και δεν θέλω να αναφέρω εδώ για να μην κουράσω, αφού θέλω να καταλήξω στην τελική μου σκέψη.
Οι φίλοι του, πρώην πλέον αφού όλοι μας έχουμε κρατήσει αποστάσεις μη αναγνωρίζοντας τον σήμερα, σε πρόσφατη μας συνάντηση αναρωτιόμασταν και συζητάγαμε τι έχει συμβεί και πως μπορεί ένας άνθρωπος με αξίες, να χάσει την ψυχή του, να μεταλλαχτεί, να γίνει επιφανειακός, να γίνει καιροσκόπος και τελικά καταλήξαμε : Θέλει μεγάλο κουράγιο και πολύ ισχυρό χαρακτήρα να μην σε μεθύσει η εξουσία, να μην σε μετατρέψει σε πειθήνιο όργανό της, να μην υποχρεωθείς να συναλλαχθείς (εννοώ μεταφορικά και με πολικούς όρους, όχι με την κυριολεξία) και να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου και κυρίως να διατηρήσεις καθαρό μυαλό και σκέψη, ώστε υλοποιήσεις αυτό για το οποίο σε τίμησε ο απλός κόσμος απαξιώνοντας άλλους συναδέλφους σου. Εδώ λοιπόν είναι και το κυριότερο πρόβλημα αυτής της χώρας και των πολιτικών της και πολλές φορές το σύστημα που κλήθηκαν να υπηρετήσουν του υποχρεώνει να συμπεριφερθούν με αυτό τον τρόπο για να φανούν χρήσιμοι και να υλοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Να γιατί ο κόσμος σήμερα ξύπνησε και θέλει καθαρές λύσεις, πολιτικούς που να μην έχουν χάσει την ψυχή τους, φωτεινούς ανθρώπους που θα είναι κομμάτι της κοινωνίας και όχι απόμακροι και κλεισμένοι στους τοίχους των πολιτικών γραφείων χωρίς να αφουγκράζονται τον απλό κόσμο που υποφέρει.
Θα μου πει κάποιος ωστόσο, τι μας λες ρε φίλε υπάρχουν τέτοιοι δεν υπάρχουν όλοι τους είναι για «πέταμα», όλοι τους είναι έτσι και θα απαντήσω : όχι δεν είναι όλοι έτσι, απλά οι υγιείς δυνάμεις και οι άνθρωποι που έχουν «εσωτερική ολοκλήρωση», δεν κινητοποιούνται με την ταχύτητα των καιροσκόπων, έχουν άλλους ρυθμούς και υπευθυνότητα και σκέψη. Σε αυτή τη φάση συλλογίζονται, βλέπουν τις εξελίξεις, είναι μέσα στον κόσμο, αντιπαθούν να κάνουν πομπώδεις ομιλίες εντυπωσιασμού λέγοντας «έχω άποψη», «εγώ ξέρω», «κατά την γνώμη μου….». Βλέπουν τη σοβαρότητα του προβλήματος, αναζητούν ένα σχέδιο μία λύση μέσα από την κοινωνία και όχι με τα γνωστά «καπέλα» και μένει πλέον να γίνει το κίνημα των αγανακτισμένων η «κρίσιμη μάζα» ενεργοποίησης των ευαίσθητων αντανακλαστικών τους, που είναι και η πατρίδα και ο πολιτισμός μας και η αξιοπρέπεια μας ως χώρα, όπως όμως την αντιλαμβάνεται ο μέσος έλληνας και όχι ο σύγχρονος πολιτικός.
Isthmos.gr
