Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Μέσα στον ορυμαγδό της προπαγάνδας – θυμίζω ότι προχτές, την ώρα που οι μετανάστες έφευγαν ως νικητές από το Μέγαρο Υπατία ανακαλύφθηκαν πάλι γιάκφες και καλάσνικοφ και μονοπώλησαν την επικαιρότητα – ακούσαμε ότι στις Βρυξέλλες η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη και η Ιρλανδία έφυγε με άδεια χέρια, επειδή η μεν Ελλάδα έδωσε ανταλλάγματα (τις αποκρατικοποιήσεις των 50 δις), ενώ η Ιρλανδία κράτησε άκαμπτη στάση. Και πως ο μεν Έλληνας πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου διαπραγματεύτηκε (κάτι πήρε, κάτι έδωσε), ο δε Ιρλανδός ομόλογός του Έντα Κένι είχε μόνο διεκδικήσεις και δεν θέλησε να δώσει τίποτε. Πως ο Κένι ζητούσε εκτός από την μείωση του επιτοκίου και επιμήκυνση 15 χρόνων, αλλά δεν αποδέχθηκε αυτό που του ζήτησαν – αύξηση της φορολογίας στα κέρδη των επιχειρήσεων, που είναι από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη και νοθεύει τον ανταγωνισμό.
Στην πραγματικότητα, ο Κένι έπαθε το 2011 αυτό που ο κ. Παπανδρέου έπαθε το 2009. Εμφανίσθηκε στις Βρυξέλλες μετά από μια πλούσια σε υποσχέσεις προεκλογική περίοδο (που του έδωσαν τη νίκη) και δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Ιρλανδία έχοντας αθετήσει τις πρόσφατες δεσμεύσεις του ενώπιον του εκλογικού σώματος.
Όπως και ο Παπανδρέου, που προεκλογικά επαναλάμβανε σε όλους τους τόνους (μαζί και ο κ. Παπακωνσταντίνου και όλα τα πρωτοκλασάτα και μη στελέχη) πως θα διαπραγματευόταν με την ΕΕ «για ένα νέο χρονοδιάγραμμα εκπλήρωσης των υποχρεώσεών μας», έτσι και ο Κένι είχε προεκλογικά υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου.
Όπως και ο Παπανδρέου, που έλεγε πως «το σχέδιο το οποίο θα καταθέσουμε στην ΕΕ θα είναι αξιόπιστο, φιλόδοξο, αλλά και ρεαλιστικό. Με βάση αυτό θα διαπραγματευτούμε την παράταση της προθεσμίας για τη μείωση των ελλειμμάτων μας για τρία χρόνια», διότι «ξέρουμε να διαπραγματευόμαστε, έχουμε συγκροτημένο σχέδιο και ισχυρά επιχειρήματα», έτσι και ο Κένι ορκιζόταν προεκλογικά πως είναι μέγας διαπραγματευτής και πως θα τον έβλεπαν στις Βρυξέλλες και θα… έπεφταν ξεροί.
Όπως ο Παπανδρέου έλεγε προεκλογικά πως «λεφτά υπάρχουν» και επομένως δεν θα ζητηθούν αιματηρές θυσίες από τον λαό, έτσι και ο Κένι διακήρυσσε πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω στο θέμα της φορολογίας, διότι και αυτός θα έβρισε τα λεφτά από αλλού.
Με λίγα λόγια, όπως ο Παπανδρέου δεν μπορούσε να κάνει την επαύριο των εκλογών τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχόταν προεκλογικά – με αποτέλεσμα να χάσει πολύτιμο χρόνο – έτσι και ο Κένι βρέθηκε στις Βρυξέλλες με φρέσκιες τις προεκλογικές υποσχέσεις του και πρέπει και αυτός να περιμένει να περάσει ο χρόνος, να αμβλυνθεί η μνήμη της κοινής γνώμης και να χάσει και αυτός πολύτιμο χρόνο.
Η Ιρλανδία παθαίνει τώρα αυτά που έπαθε η Ελλάδα το 2009. Και θα πληρώσει και ο ιρλανδικός λαός, όπως και ο ελληνικός, τα επίχειρα της ακατάσχετης υποσχεσιολογίας και της πελατειακής πολιτικής.
Δεν είναι λίγοι μάλιστα αυτοί που πιστεύουν ότι δόθηκαν λύσεις στο θέμα της Ελλάδας από το Eurogroup για να πιεστεί η Ιρλανδία και να επιστρέψει πιο διαλλακτική στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25ης Μαρτίου.
Διαφορετικά, δεν εξηγείται πώς οι ηγέτες της Ευρωζώνης πίστεψαν ότι είναι δυνατόν να βρεθούν 50 δις ευρώ μέσα στο μπάχαλο που επικρατεί στο ελληνικό δημόσιο, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και όπου δεν ξέρουμε καν τι και σε τι κατάσταση διαθέτει το δημόσιο ως περιουσιακά στοιχεία.
Τι στο καλό! Δεν ενημερώνονται οι Ευρωπαίοι; Δεν τους μεταφράζουν τις μελέτες του ΙΣΤΑΜΕ; Δεν ξέρουν αυτοί ποιο είναι το πρόβλημα και τι σημαίνει πελατειακό κράτος; Μα ο ευρωπαϊκός Τύπος το έχει περιγράψει καλύτερα και από τον ελληνικό!
Στην Ελλάδα, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι πηγαίνει κάθε φορά στραβά και γιατί δεν δίνεται ποτέ καμία λύση. Μετά την σύνοδο του Eurogroup, ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρης υποστηρίζει όλο και πιο συχνά πως ο πρωθυπουργός πρέπει να πάει σε ανασχηματισμό, διότι «η παρούσα δομή της κυβέρνησης δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που μας έδωσαν οι Βρυξέλλες».
Σωστά, αλλά τι τον κάνει να πιστεύει πως αν φύγουν κάποιοι από την κυβέρνηση και αντικατασταθούν από άλλους, αυτοί οι «άλλοι» θα είναι καλύτεροι; Από το ίδιο καζάνι των πελατειακών σχέσεων δεν έχουν βγει όλοι; Κοίταξε κανείς το βιογραφικό τους πριν τους ψηφίσει; Αξιολόγησε τον πρότερο πολιτικό βίο τους; Μα αν ήταν έτσι, δεν θα έπρεπε να είχε εκλεγεί ούτε ένας από όσους κατείχαν δημόσια αξιώματα τα τελευταία είκοσι καταστροφικά χρόνια.
Άλλωστε, ο κάθε αρχηγός από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό κάνει τις επιλογές του. Αν αποφάσιζε να μην χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα (επειδή όλοι γνωρίζουμε πώς γίνονται οι εκλογές στην Ελλάδα, δηλαδή με βάση τις πελατειακές σχέσεις και το star system), τότε θα ξεσηκωνόταν ανταρσία. Θα χανόταν η δεδηλωμένη. Θα έπεφτε η κυβέρνηση.
Αν τα πράγματα στη χώρα βελτιώνονταν μετά από κάθε ανασχηματισμό, τότε θα ήμασταν ήδη «Δανία του Νότου».
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ
