Twitter @EmOikonomidis
Η πολιτική επικοινωνία εστιάζει μεταξύ άλλων στην αποτελεσματικότερη διαχείριση συμβόλων, συμβολισμών και… timing, ώστε να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα την επιδίωξη εκλογικής επικράτησης και μετεκλογικής εδραίωσης.
Στο πλαίσιο αυτό, οι πόροι που σπαταλώνται, υλικοί και ανθρώπινοι, στην αναζήτηση ιδεών, προτάσεων, σχεδίων και στρατηγικών επιλογών προκαλούν τις περισσότερες φορές πληθωρισμό στο… χάσιμο χρόνου.
Στην πραγματικότητα, στη διαδρομή προς την Ιθάκη μιας εκλογικής αναμέτρησης, και παρά τις ρομαντικές διαπιστώσεις περί ποιοτικών ισοδύναμων και προτεραιοτήτων, το “σίγουρο στοίχημα” που χαρίζει νίκες ή… ήττες αντίστροφα, αφορά στη σύγκριση των δυο ηγετών που καλούνται να μονομαχήσουν.
Υπό μια έννοια, το θεώρημα δεν είναι και τόσο λανθασμένο. Κυρίαρχη θεωρία της επικοινωνίας είναι η παραδοχή πως το μέσο είναι το μήνυμα. Ο ηγέτης που υπερτερεί λοιπόν είναι συνήθως και εκείνος που πείθει ότι κουβαλάει μαζί του πλεόνασμα σχεδίου και πολιτικών που θα φέρουν το μέλλον πιο κοντά.
Η Μεγάλη Βρετανία, με τη μακρά και εις βάθος πολιτική παράδοση προσφέρει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον υπόδειγμα ανάλυσης της συμπεριφοράς μιας κοινωνίας μπροστά στο… δέος της επιλογής του ποιός θα την κυβερνήσει. Οι Συντηρητικοί έψαχναν χρόνια τον Ντέιβιντ Κάμερον, δηλαδή το κεντροδεξιό ισοδύναμο του Τόνι Μπλερ, ώστε μαζί με τον Τζορτζ Όσμπορν και μια γενιά μυαλών που… δεν πρόλαβαν να κουραστούν και να κουράσουν, να αφήσουν το αποτύπωμά τους στο συλλογικό υποσυνείδητο της βρετανικής κοινωνίας.
Εδώ και έναν χρόνο, από τη στιγμή που η βρετανική κυβέρνηση παραδόθηκε στον (αδιέξοδο) μονόδρομο της δημοσιονομικής λιτότητας, το Εργατικό Κόμμα υπό τον Εντ Μίλιμπαντ, δηλαδή η Αξιωματική Αντιπολίτευση του Λονδίνου, βρίσκεται σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Με την “ψαλίδα” της διαφοράς να φτάνει ακόμη και στο 15%, χωρίς ωστόσο ποτέ να πείθει κάποιον σοβαρό πολιτικό αναλυτή ότι στις επόμενες εκλογές οι Εργατικοί θα επανέλθουν στην εξουσία.
Η εξήγηση βρίσκεται στο αδύναμο μήνυμα που εκπέμπει ο… λάθος γιός της οικογένειας Μίλιμπαντ, τον οποίο επέβαλαν τα συνδικάτα ως ηγέτη των Εργατικών, στη μάχη για τη διαδοχή του Γκόρντον Μπράουν. Σε αντίθεση με τον φωτογενή Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, φυσικό πολιτικό κληρονόμο του “μπλερισμού”, ο Εντ Μίλιμπαντ δεν έχει καταφέρει να οικοδομήσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.
Κάπως έτσι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, όλων των εταιρειών, δείχνουν τη διαφορά μεταξύ Εργατικών και Τόρις να συρρικνώνεται. Ανάλογα με τη μέτρηση και την εταιρεία, λιγότερο ή περισσότερο. Σήμερα για παράδειγμα, οι Sunday Times δημοσίευσαν δημοσκόπηση της YouGov, που καταγράφει το προβάδισμα των Εργατικών στο +6% (39%-33%), περαιτέρω συρρικνωμένο σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση.
Το παράδειγμα της αδυναμίας ενός ηγέτη να πείσει, και κατά συνέπεια να καταδικάζει το κόμμα του οποίου ηγείται σε πολιτικά-εκλογικά χαμηλές πτήσεις, είναι εκκωφαντικό όπως παρουσιάζεται στη Μεγάλη Βρετανία. Βρίσκει ωστόσο… συγγενείς και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Και φυσικά εξηγεί πολλά για την εκλογική συμπεριφορά των κοινωνιών.
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Η πολιτική επικοινωνία εστιάζει μεταξύ άλλων στην αποτελεσματικότερη διαχείριση συμβόλων, συμβολισμών και… timing, ώστε να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα την επιδίωξη εκλογικής επικράτησης και μετεκλογικής εδραίωσης.
Στο πλαίσιο αυτό, οι πόροι που σπαταλώνται, υλικοί και ανθρώπινοι, στην αναζήτηση ιδεών, προτάσεων, σχεδίων και στρατηγικών επιλογών προκαλούν τις περισσότερες φορές πληθωρισμό στο… χάσιμο χρόνου.
Στην πραγματικότητα, στη διαδρομή προς την Ιθάκη μιας εκλογικής αναμέτρησης, και παρά τις ρομαντικές διαπιστώσεις περί ποιοτικών ισοδύναμων και προτεραιοτήτων, το “σίγουρο στοίχημα” που χαρίζει νίκες ή… ήττες αντίστροφα, αφορά στη σύγκριση των δυο ηγετών που καλούνται να μονομαχήσουν.
Υπό μια έννοια, το θεώρημα δεν είναι και τόσο λανθασμένο. Κυρίαρχη θεωρία της επικοινωνίας είναι η παραδοχή πως το μέσο είναι το μήνυμα. Ο ηγέτης που υπερτερεί λοιπόν είναι συνήθως και εκείνος που πείθει ότι κουβαλάει μαζί του πλεόνασμα σχεδίου και πολιτικών που θα φέρουν το μέλλον πιο κοντά.
Η Μεγάλη Βρετανία, με τη μακρά και εις βάθος πολιτική παράδοση προσφέρει ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον υπόδειγμα ανάλυσης της συμπεριφοράς μιας κοινωνίας μπροστά στο… δέος της επιλογής του ποιός θα την κυβερνήσει. Οι Συντηρητικοί έψαχναν χρόνια τον Ντέιβιντ Κάμερον, δηλαδή το κεντροδεξιό ισοδύναμο του Τόνι Μπλερ, ώστε μαζί με τον Τζορτζ Όσμπορν και μια γενιά μυαλών που… δεν πρόλαβαν να κουραστούν και να κουράσουν, να αφήσουν το αποτύπωμά τους στο συλλογικό υποσυνείδητο της βρετανικής κοινωνίας.
Εδώ και έναν χρόνο, από τη στιγμή που η βρετανική κυβέρνηση παραδόθηκε στον (αδιέξοδο) μονόδρομο της δημοσιονομικής λιτότητας, το Εργατικό Κόμμα υπό τον Εντ Μίλιμπαντ, δηλαδή η Αξιωματική Αντιπολίτευση του Λονδίνου, βρίσκεται σταθερά μπροστά στις δημοσκοπήσεις. Με την “ψαλίδα” της διαφοράς να φτάνει ακόμη και στο 15%, χωρίς ωστόσο ποτέ να πείθει κάποιον σοβαρό πολιτικό αναλυτή ότι στις επόμενες εκλογές οι Εργατικοί θα επανέλθουν στην εξουσία.
Η εξήγηση βρίσκεται στο αδύναμο μήνυμα που εκπέμπει ο… λάθος γιός της οικογένειας Μίλιμπαντ, τον οποίο επέβαλαν τα συνδικάτα ως ηγέτη των Εργατικών, στη μάχη για τη διαδοχή του Γκόρντον Μπράουν. Σε αντίθεση με τον φωτογενή Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, φυσικό πολιτικό κληρονόμο του “μπλερισμού”, ο Εντ Μίλιμπαντ δεν έχει καταφέρει να οικοδομήσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.
Κάπως έτσι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, όλων των εταιρειών, δείχνουν τη διαφορά μεταξύ Εργατικών και Τόρις να συρρικνώνεται. Ανάλογα με τη μέτρηση και την εταιρεία, λιγότερο ή περισσότερο. Σήμερα για παράδειγμα, οι Sunday Times δημοσίευσαν δημοσκόπηση της YouGov, που καταγράφει το προβάδισμα των Εργατικών στο +6% (39%-33%), περαιτέρω συρρικνωμένο σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση.
Το παράδειγμα της αδυναμίας ενός ηγέτη να πείσει, και κατά συνέπεια να καταδικάζει το κόμμα του οποίου ηγείται σε πολιτικά-εκλογικά χαμηλές πτήσεις, είναι εκκωφαντικό όπως παρουσιάζεται στη Μεγάλη Βρετανία. Βρίσκει ωστόσο… συγγενείς και στις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Και φυσικά εξηγεί πολλά για την εκλογική συμπεριφορά των κοινωνιών.
MANOΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
