Ελπίδα ή φόβος; Το δίλημμα των εκλογών

Γράφει η
Αντωνία Μπούζα

Πολλά λέγονται τελευταία για τον τρόπο, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τους φόβους και  την κατεύθυνση που θα έχει η ψήφος των Ελλήνων

Ακούμε παρελθοντολογική συνθηματολογία, βλέπουμε προκλητικές συμπεριφορές από κάποιους ορεγόμενους  βουλιμικά την εξουσία και αρκετές λανθασμένες συμπεριφορές από τους ήδη κυβερνώντες.

Η  συνεχής υπερφορολόγηση των ιδίων κοινωνικών ομάδων, των ιδίων επαγγελματικών ομάδων και η εξαίρεση κατόπιν πίεσης από την αντιπολίτευση,  κάποιων συντεχνιακών κλάδων, έχει εξοργίσει μερίδα Ελλήνων, που είδαν τη ζωή τους ν’ αλλάζει προς το χειρότερο.

Η οργή όμως είναι κάκιστος σύμβουλος, ιδίως την ώρα που κινδυνεύει η ζωή όλων μας να διολισθήσει σε επικίνδυνα και άνευ επιστροφής μονοπάτια. Έτσι μέσα στον κακό  χαμό των ημερών, ας καθίσει ο κάθε Έλληνας να αναλογισθεί τι διακυβεύεται σ΄ αυτές τις εκλογές.  

Ας αναζητήσει το τι συμβαίνει σε άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες, ας βγάλει την πικρία του για την κατηφόρα της ζωής του, ας δει όμως  ποίες είναι οι προτάσεις που κομίζουν τα πολλά κόμματα που διεκδικούν ρόλο  στα δημόσια πράγματα, ποίος ο λόγος που εκφέρουν και ποίο το σχέδιο της επόμενης  μέρας.

Η συνθηματολογία επιστροφής στο χθες, με νέα δυναμική διαπραγμάτευσης  από τον κ. Τσίπρα, που οι κυβερνώντες δήθεν δεν έχουν, υποτιμά το νοήμονα Έλληνα. Η Ευρώπη των λαών παρακολουθεί τα όσα με περισσό κομπασμό αναφέρει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, πως δηλαδή η δική του παρέμβαση θα είναι καταλυτική για όλη την Ευρώπη, η οποία θα διαμορφωθεί υπό νέο πρίσμα,  κάτω από τη δική του πίεση και  αν δεν γελά, τουλάχιστον ανησυχεί.

Ας μας πει ο κ. Τσίπρας λοιπόν, με ποιες Ευρωπαϊκές δυνάμεις έχει συμφωνήσει να συμπορευθεί, ποιοι θα τον στηρίξουν στα ανατρεπτικά του σχέδια και ποίες Χώρες της Ευρώπης έχει ήδη συμφωνηθεί να σταθούν κοντά του.

Η Κυβέρνηση, εν μέσω σφοδρής αντιπολίτευσης από τον ονειροβατούντα και εκτός πραγματικότητας λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, επωμίσθηκε δύσκολο καθήκον. Έπρεπε να διαλύσει το πελατειακό κράτος, να συμμαζέψει τη δημόσια διοίκηση με τις αλόγιστες σπατάλες, να σταματήσει την παγιωμένη παραβατικότητα σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου έργου και να κρατήσει όρθια τη Χώρα μέσα στο δύσκολο περιβάλλον της διεθνούς οικονομίας.

Έκανε όμως και πολλά λάθη, δεν τόλμησε όπου έπρεπε, ενώ πολλά στελέχη της με άστοχες δημόσιες δηλώσεις τους προκάλεσαν το κοινό αίσθημα. Δεν αναζητήθηκαν ευθύνες για το φιάσκο του ΕΝΦΙΑ και δεν δόθηκε η προσοχή που έπρεπε στο κοινωνικό κράτος. Η κομματική νομενκλατούρα συνεχίστηκε και οι πολίτες ένιωσαν προδομένοι από τη λαϊκή δεξιά που ήξεραν και στήριζαν. Κάποιοι έπρεπε να τιμωρηθούν για λάθη και παραλείψεις και κάποιοι έπρεπε να απομακρυνθούν από νευραλγικές θέσεις, διότι δεν τα κατάφεραν.

Οι κυβερνητικές αβλεψίες όμως δεν πρέπει επ’ ουδενί να οδηγήσουν τη Χώρα σε ανεξέλεγκτες περιπέτειες, σε διεθνή απομόνωση και διάλυση του κοινωνικού ιστού, ενώ πρέπει να αποφευχθεί η διχόνοια που προετοιμάζουν στην κοινωνία οι δήθεν τιμωροί του πολιτικού συστήματος  δηλ. η  Χρυσή Αυγή  και οι ΑΝΕΛ, που εκφέρουν διχαστικό και αποσταθεροποιητικό λόγο. Επίσης πρέπει να γίνουν γνωστές  και απορριπτέες, εκτός πολλών ακόμη και οι παράλογες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για κατάργηση φυλακών υψίστης ασφαλείας, ιθαγένειες σε μετανάστες, αφοπλισμό της Αστυνομίας και δημιουργία ένοπλων δυνάμεων  «νέου τύπου».

Το δίλημμα λοιπόν ελπίδα ή φόβος είναι άτοπο και δεν έχει βάση.

Το πραγματικό δίλημμα είναι προχωράμε προς τα εμπρός  ακολουθώντας το σχέδιο που θα σιγά-σιγά θα σταθεροποιήσει τις ζωές μας σε ένα καλύτερο επίπεδο παραμένοντας στο ευρώ,  η πισωγυρίζουμε στο χθες των ελλειμμάτων, της λαμογιάς, των συντεχνιών και της δραχμής,  που αναπόφευκτά θα οδηγήσουν σε τραγική διολίσθηση το επίπεδο ζωής μας;