Παραλαμβάνοντας ωστόσο ένα… κάτι σαν κόμμα από τον Γιώργο Παπανδρέου, με το Μνημόνιο να έχει εξελιχθεί στη λέξη-απάντηση για… όλες τις απορίες που ενδεχομένως έχει ένας ψύχραιμος πολιτικός αναλυτής, αναφορικά με το πώς το ΠΑΣΟΚ κατάντησε έτσι, τα περιθώρια που έχει δεν είναι πολλά. Ούτε χρόνο έχει. Ούτε ανοχή. Αλλά ούτε και τα απαραίτητα εφόδια για να εφαρμόσει όσα πιστεύει.
Η σημερινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε, προσφέρεται για να καταλάβει κανείς πολλά. Όπως για παράδειγμα η αποστροφή Βενιζέλου ότι «ο λαός θα αποφασίσει πως θέλει να κυβερνηθεί». Ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπονοεί ότι, εφόσον η Νέα Δημοκρατία δεν έχει αυτοδυναμία, η εντολή του λαού θα συνεπάγεται συγκυβέρνηση.
Αυτή είναι μια εξόχως στρεβλωτική ανάγνωση της πραγματικότητας. Καθώς και της δημοκρατικής πρόθεσης του συνταγματικού νομοθέτη. Η μη αυτοδυναμία, δεν συνεπάγεται συγκυβέρνηση, δηλαδή συμβιβασμό με ένα κόμμα τα ποσοστά του οποίου θα προκαλούν σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θλίψη. Θα είναι εξόχως μειωτικά.
Η μη αυτοδυναμία, συνεπάγεται νέες εκλογές, για να έρθει το πρώτο κόμμα ακόμη πιο κοντά σε αυτό που θέλει η κοινωνία, αλλά δεν το εκφράζει εύγλωττα. Όπως έγινε τόσες φορές στο παρελθόν στην Ελλάδα. Αυτή είναι η αντικειμενική και κρυστάλλινη ανάγνωση της Δημοκρατίας. Ειδικά σε χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν προεκλογικοί συνασπισμοί κομμάτων. Πόσο μάλλον όταν το ένα από τα δυο σκέλη της υποτιθέμενης συγκυβέρνησης, έχει περισσότερες πιθανότητες να βρεθεί μετεκλογικά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, παρά στα υπουργικά έδρανα.
Αυτή είναι η αλήθεια. Έστω κι αν, για την αλήθεια αυτή, δεν θέλουν να ακούνε τίποτα, ούτε οι δανειστές μας, αλλά ούτε και το «σύστημα». Ποιος είπε άλλωστε, ότι η Δημοκρατία είναι ευχάριστη; Δεν είναι. Είναι χρήσιμη και αντιπροσωπευτική. Είναι αληθινή. Γι’ αυτό είναι το λιγότερο ελαττωματικό πολίτευμα. Και μαζί, το πλέον συναρπαστικό.
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ / statesmen.gr
